Brakke vakantie

Oktober 2019

Vriend en ik ‘wonnen’ afgelopen januari een veiling op ‘Vakantieveilingen’. Dat doen we vaker. We hebben al een paar stedentrips gemaakt en ook al twee mooie weekjes in de zon gehad. Dit keer werd er een 5-daagse verrassingsreis naar Spanje geveild. We zouden landen op Barcelona, de exacte bestemming werd drie weken voor vertrek bekend gemaakt. Reis, inclusief all inclusive verblijf, voor 300 euro in een driesterrenhotel. Geweldig, nog even nazomeren aan de Spaanse kust.

We vertrokken eind september. Bestemming: Lloret de Mar. Daar wil je als veertigplusser nog niet dood gevonden worden in het hoogseizoen, maar zo eind september dachten we dat het wel mee zou vallen.

Verrassing: dat viel het niet.

Onze huurauto bracht ons naar een vervallen gebouw dichtbij het strand van Lloret. Helaas was dat niet ons gebouw. Dat was namelijk een bijgebouw, wat zo mogelijk nóg aftandser was. Een klein kamertje, oranje badkamer(tje) en prachtig zicht op de overburen. Maar het kon ons niet schelen, we waren op vakantie. Zin in de zee, de zon en de rust.

Die avond realiseerden we ons al dat er van die rust niet veel terecht zou komen. Het hotel werd overspoeld door Engelsen die, zo leerden we later, al vanaf 9 uur ’s ochtends dieper dan diep in ieder voorhanden alcoholglaasje keken. Onder het motto “Het is all-inclusive, dus we willen waar voor ons geld” gingen ze niet alleen tekeer tegen elkaar, maar ook qua drank en eten.

En dat terwijl de obesitas ons echt om oren vloog. Ik ben, gezien mijn verleden, de laatste die ooit aan fat-shaming zal doen, maar deze mensen lieten zich zó ontzettend gaan. Dames en heren van zeker 140 kilo zwalkten voorbij in nietsverhullende dunne hemdjes en veel te kleine korte broeken, met hun borden volgeladen met friet, kipnuggets, hamburgers en andere ondefinieerbare vette bende. De zin om te eten verging me spontaan. Nu ben ik toch al geen groot fan van het vreetschuurconcept, maar hier werd ik daadwerkelijk misselijk van. Man man, wat een rariteitenkabinet.

Dag twee kwam de regen met bakken uit de lucht. Het was wel voorspeld, maar we hoopten dat het mee zou vallen. Niet dus. De troosteloosheid van het hotel werd nog eens met verve benadrukt. Binnen vermaakten vriend en ik ons kostelijk met elkaar en we hadden de dag van ons leven. Toen de zon aan het eind van de dag doorbrak, wandelden we naar de zee en werden verrast door de schoonheid van de Spaanse Costa. Wow!

Heerlijk opgefrist door de zeelucht kwamen we terug op de kamer, waar ons vanaf het balkon van de buren een misselijkmakende wietlucht tegemoet kwam. Roken die Polen wiet alsof het sigaretten zijn of zo? Allemachtig…

De twee dagen daarna was het geweldig weer en dankzij onze huurauto kwamen we op prachtige plekjes. Echt, ik zeg het nog maar eens, wat is het daar práchtig! In het hotel werden we aanvankelijk gek van de herrie. Onze kamer grensde aan het terras, waar de Engelsen en Russen elkaar op standje ‘KENNELIJK STOKDOOF!!!’ toeschreeuwden. Tot diep in de nacht. En maar zuipen. En vreten. En zuipen. Oh, en had ik al vreten en zuipen gezegd? We hebben ons kapot gelachen, schreeuwden gezellig wat terug, deden de deur dicht en vermaakten ons maar weer met elkaar. Het was een topvakantie!

Na alle paradijselijke plekjes waar we de laatste jaren heen zijn gereisd en waar we een godsvermogen voor een week neertelden, was dit een béétje anders. Het kost niks, was ook niks en tegelijkertijd alles. Omdat we enorm op elkaar aangewezen waren. En als je elkaar vaak moet missen en nog steeds verliefd bent, is dat helemaal niet erg.