Mindfull wandelen op zoek naar innerlijke rust

november 2021

God wat een k*ttijd toch. Of niet dan? Denken we net een beetje die ellende achter ons te kunnen laten, begint het hele gesodemieter weer opnieuw. Ik had de komende weken tot aan het kerstreces een volle agenda. Uitjes, borrels, inspiratiesessies. En nu? Niets meer van dat alles.

De maandag nadat onze vrinden het slechte nieuws mededeelden, kroop ik dan ook enigszins moedeloos achter de laptop aan de keukentafel. Echt, ik heb een mooi huis en zo, hoor. En een prachtige tuin om naar te kijken, maar dit eenzame gedoe heb ik wel een beetje gehad. Hoe mooi het hier ook is. Ik heb, heel bejaard, een paar mezenbollen en zakjes met pitjes opgehangen, zodat er af en toe nog wat leven voorbij komt vliegen. Dan verandert er nog eens wat in het uitzicht.

Hoe dan ook, na een uur zoeken naar mijn werkethos, besluit ik de blije labrador maar een extra uitje te gunnen. Het is geen mooie dag, maar van frisse lucht is nog nooit iemand minder geworden. En misschien vind ik de moed ergens op straat. Ik besluit een podcast aan te zetten op Spotify. Eigenlijk ben ik niet zo van de podcasts, maar ik hoor goede verhalen van vriendinnen die he-le-maal geïnspireerd raken, dus ik geef het een kans. De enige die ik luister zijn de ‘Vet Gelukkig’ podcasts van Stepping Stone Producties. Die boeien me echt. Verder ben ik geloof ik niet echt gemaakt voor zelfhulp-achtige, begeleide meditaties. Maar het is nu wel de tijd voor ‘out of the box’, dus ik zoek een willekeurige wandelmeditatie.

“Dag prachtmens!” schalt het uit mijn oortjes en ik moet al meteen de neiging onderdrukken om iets anders op te zoeken. Mooi?! Hoe weet jij dat nou, man? Ik zie er niet uit! En ik heb ook niet zulke mooie gedachten momenteel. Maar goed, adem in, adem uit.

Er klinkt een gong.

“Dan gaan we nu de zon groeten,” blaat het mens verder.
Zon groeten?
Ik kijk hoopvol omhoog. Geen zon te zien. Ook niet een beetje. De dag is grijs. Er hangt iets mistigs om me heen. En koud is het ook.
“Er is geen zon,” mompel ik sacherijnig voor me uit. Maar dan hoor ik dat ik op zoek moet naar de zon in mijzelf, als deze buiten niet schijnt.
Oké dan…

BRON: PIXABAY.COM 4664187

Ik zoek.
“Neuh, geen zon hoor. Alleen maar een irritant aanwezig grijs. Ja, ook van binnen. En hoezo moet ik nu een zonnegroet gaan doen? Midden op straat? Ze zien me aankomen hier in het dorp.”

Ik wandel verder. Dan maar zonder groet. Ik let op mijn ademhaling. Doe mijn best om aan niets te denken. Af en toe duwt er een natte snuit tegen mijn hand en word ik bijzonder blij toegelachen. In ieder geval heeft één van ons er plezier in.

Ik luister met heel veel moeite de hele podcast uit. Ik wandel bijna een uur stug door, waarna ik, ‘heel dankbaar voor mezelf en het leven’, de garagedeur open. Ik geef de hond een koekje wegens ‘braaf meelopen’ en trek mijn jas uit.

In een ijskoude garage doe ik dan toch maar die zonnegroet. Wie weet helpt het…

Met een grote kop thee ga ik weer aan de keukentafel zitten. Ik slinger een jaren ’80 afspeellijst aan en kijk genietend naar de vogeltjes die af en aan de tuin bezoeken en zich tegoed doen aan mijn snacks.
Langzaam gloeit er een klein warm ‘iets’ vanbinnen.

Damn. Stomme podcast. Het werkt nog ook…