Categorie: Scheiding

Geplaatst in Scheiding

Dankbaar

Gepost op door readmarga

Je huwelijk is voorbij. Dat besef is er vaak al eerder dan dat het hoge woord eruit is. Een pijnlijk proces waarin je alle fases van emoties wel doorloopt is het gevolg. En dan…Je wordt weer verliefd en ook de man waar je twintig jaar van gehouden hebt,  valt voor een ander. Enerzijds ben je blij omdat je de vader van je kind en de man die jou zijn liefde heeft gegeven, het allerbeste gunt. Anderzijds is het moeilijk, een andere vrouw die de plaats inneemt in jouw huis, jouw leven en als een moeder wordt voor je kind. Vanzelf gaat dat niet. Dat kost verdriet, woede, onbegrip en een heleboel gedoe. Omdat het vormgeven van zo’n intens gevoelige situatie voor alle partijen hard werken is.

Ook wij hebben moeten zoeken naar de nieuwe plek voor ons alle vier als ouders en zeker heeft het de nodige strubbelingen opgeleverd. Maar met alle investeringen van tijd en geduld zijn we in een fase beland waarin het echt nog wel eens mis gaat, maar overall gewoon goed is. Op geheel eigen wijze geven we dit nieuwe leven vorm. Voor buitenstaanders soms onbegrijpelijk…

Vandaag had ik een lange kantoordag. Kleine man was naar zijn papa gegaan na school omdat het in ons huis toch wel erg lang, erg ongezellig was. Toen ik naar zijn huis reed schoot door mijn hoofd dat ik jarenlang diezelfde route reed naar huis en naar hem vanuit mijn werk. Net als nu stond ook het eten klaar. “Je tweede vrouw is ook thuis”, grapte ik toen ik binnen kwam en inmiddels kunnen we daar allemaal om lachen.

Wat volgde was gezellig eten, Thomas’  zusje vertelt over haar vaderdagcadeau, Thomas oefende zijn spreekbeurt en wij drietjes praatten en lachten bij een kop thee en koffie.
Daar zat ik dan, in het huis wat ooit van mij was, in het leven dat ooit van mij was. En toch voelde het niet vreemd. Ik at bij vrienden die ik liefheb en ik voelde me welkom. Het was allemaal gewoon goed en geenszins raar.

Toen ik weer thuis was appten mijn ex en ik elkaar bijna tegelijk dezelfde woorden naar elkaar. “Wat ben ik blij dat dit zo kan.” En dat ben ik. Blij! Blij met de situatie en blij met onze nieuwe partners die ons de ruimte geven de beste ouders te zijn voor ons mannetje.

Dat we elkaar zijn verloren als geliefden, konden we niet voorkomen. Dat we vrienden konden en mochten blijven, wat mijn allergrootste wens was in het belang van ons kind, is ook aan hen te danken.

En dat mag ook wel eens gezegd worden.

image

Marga,  20 juni 2016

Geplaatst in Scheiding, Thomas

Apie

Gepost op door readmarga

Ineens begint hij te praten. Over vroeger, toen hij nog klein was. “Dat vond ik altijd zo leuk mama. Als ik naar bed moest en dat papa dan zei: “Apie doen?” En ik dan in zijn armen sprong zodat hij me naar boven kon tillen. Groter worden vind ik eigenlijk niks aan mama, al die leuke dingen gaan weg.”

Even ben ik ook terug in vroeger. Een frisgewassen blond krullenbolletje met rode ogen van de slaap. Het avondritueel van ons gezin. Van apie doen naar tanden poetsen, van de laatste kus naar Olifantje in het bos. Nee wij zongen geen Slaap kindje slaap, om de een of andere reden was het Olifantje in het bos. En ik zong vaak het refrein van Papa’s slaapliedje van Acda  en de Munnik, iets dat hij al vrij snel volledig mee zong. Ik glimlachte bij de gedachte dat we hem altijd samen naar bed brachten en dat we hem deze herinneringen in ieder geval nog heb kunnen geven.

Tenminste dat dacht ik…

“Mam”, gaat hij verder. “Ik kan me eigenlijk helemaal niet meer herinneren hoe het vroeger was. Ik weet niet meer hoe het was toen papa en jij nog samen waren. Voor mijn gevoel is de situatie altijd geweest zoals hij nu is.”

En dan moet ik toch even slikken. Slikken bij de gedachte dat ik fotoalbums nodig heb om hem te laten zien dat we ooit een gezin waren en gelukkige tijden hebben gekend.  Dat voelt raar. Ik heb een jarenlange historie met zijn vader, hij heeft maar tot zijn zesde kunnen genieten van een ‘normaal’ gezin.

En dan hoor je, terwijl we op zomaar een donderdag samen op de bank hangen, dat hij die tijd waarin we met zijn drietjes waren, helaas al vergeten is.

Alsof het nooit heeft bestaan…

image

Marga, 12 februari 2015

Geplaatst in Scheiding

Post

Gepost op door readmarga

De bel gaat en mijn buurvrouw staat voor de deur.  “Ik heb een brief gekregen voor nummer 20 maar dit ben jij toch helemaal niet?” Ik pak de brief van haar aan en zeg “nee, niet meer nee.” Ze glimlacht een ongemakkelijk “Oh sorry” en ik mompel een “Geeft niet” terug.

Het komt nog zeer regelmatig voor dat ik mail of post ontvang met mijn oude of dubbele naam erop. Dat voelt bijna vreemd alsof ik die naam nooit gedragen heb.  Toen ik hem kreeg was ik er enorm trots op. Overal krabbelde ik mijn dubbele naam op, maar hij was zo onhandig lang dat ik voortaan alleen nog maar als 1 vdB door het leven ging. Dezelfde initialen, een wereld van verschil. De naam hoort bij een persoon die ik inderdaad niet meer ben. De buurvrouw had gelijk.

In mijn paspoort ben ik nog steeds gehuwd. Echtgenote van.. Hij is nog tot 2016 geldig, daarna is ook die ongemakkelijkheid voorbij. Nog een aantal jaren, dan zal ook de post op die naam stoppen en herinnert vrijwel niets me er nog aan dat ik hem ooit droeg.

De brief lag snel bij het oud papier. Mevrouw vdB-vdB die bestaat niet meer…

Het blijft een vreemd gevoel.

Marga, 4 april 2014

 

Geplaatst in Scheiding

Brandmerk

Gepost op door readmarga

Op de meest vreemde momenten grijpt het me ineens naar de keel. Meestal tijdens het afwassen als mijn handen wel met de vuile vaat bezig zijn, maar mijn gedachten alle kanten op vliegen. Niet erg mindfull overigens, na 1 cursus heb ik het onderdeel “doe dingen met aandacht” nog niet helemaal onder de knie. Zo ook dit afwasmomentje waarbij ineens een gedachte komt bovendrijven: ik zal nooit meer dezelfde achternaam hebben als mijn zoon. Ironisch omdat dat eigenlijk de reden was dat ik überhaupt ooit getrouwd ben. Uiteraard ook uit liefde, maar voor die liefde was er geen bevestiging in de vorm van een papiertje nodig. Dat huwelijk was nodig om een gezin te kunnen zijn, wij en onze kinderen met dezelfde achternaam. Ik ben weer terug naar de naam waarmee ik geboren ben en mijn mannetje blijft eeuwig de naam van zijn vader dragen. Nooit meer dezelfde naam…
Wat stom…
De schoolbeker met zijn naam erop glijdt uit mijn handen in het afwaswater. Weer een momentje van besef zoals ik die de laatste tijd veel heb… Nu de rust in huis is wedergekeerd nemen de gedachten van afscheid nemen van wat ooit was en nooit meer zal zijn bezit van mijn hoofd. Ja nog steeds…
Jaren geleden zei een collega me al eens “Hoe gelukkig ik ook ben, ik zal voor eeuwig gescheiden zijn. Dat staat als een brandmerk in mijn hart”. Ik weet nu pas echt wat ze toen bedoelde…

Marga, 11 april 2013

Geplaatst in Scheiding, Songtekst

Ik mis de helft van mij

Gepost op door readmarga

Hij vraagt kom je langs
Om te zien hoe het geworden is
Dan krijgt ons huis van toen misschien
Een andere betekenis
Ik loop rond in mijn verleden
Maar herken alleen de plek
Het doet me niets, maar zie de reden
Van de pijn van mijn vertrek
Alles is hier vroeger
En alles is voorbij
Maar het voelde lang niet zo
Want het hoorde zo bij mij

Uit het niets wellen tranen op
Van nog niet zo lang geleden
Ze bleken te zijn weggestopt
Of op zijn minst te zijn vermeden

De beurse plek van ‘onvermogen’
Kwetsbaar als die is
Overrompelt mij nog vaak
De schreeuw van het gemis

Alles goed geregeld
In volwassen overleg
De omgang is bezegeld
In gedeelde middenweg
In elk huis zijn eigen speelgoed
En beiden harten op hun plek
Hij zegt, we doen het heel goed
En aan liefde geen gebrek
Elke week een aantal dagen
Maar die gaan te snel voorbij
Ik weet, ik mag niet klagen
Maar ik mis de helft van mij

Ooit wordt hij ouder en ik weet
Dat ik die ondertoon van falen wel vergeet
Omdat ik weet
In de helft van de tijd
Ben ik op afstand
Maar ik ben hem nergens kwijt…

‘De helft van mij’- Bastiaan Ragas

Geplaatst in Jarig, Scheiding, Tijd

Time flies…

Gepost op door readmarga

Je leeft er al weken naartoe. Je verjaardag. Een getekende kalender hangt al sinds begin deze maand op de koelkast. Elke dag wordt er trouw een kruisje op gezet. Weer een dag dichter bij de grote dag. Het cadeau dat ik heb gekocht voor je ligt al een tijdje in de kast. Ik heb het om je te pesten daar neergelegd, zodat je het elke dag ziet.. Mama kan goed geheimpjes bewaren..
Ik wil dat het een groot feest wordt. Het is allemaal zo anders voor je. Papa is er niet bij morgenochtend als je je cadeau uit pakt. Met hem vier je het volgende week pas. Maar misschien heeft mama daar wel meer moeite mee dan jij. Toen ik je vanavond naar bed bracht hield je het bijna niet meer van de spanning.. Morgen eindelijk jarig… Dan ben je acht geworden. Ik durfde er niet op te hopen die eerste weken van je broze leventje.. Maar we hebben het gered met veel nachtelijke hoestbuien, maar verder zonder al teveel problemen.
Morgenochtend sta ik aan je bed en zing je toe. Net als altijd. Je weet niets van mijn tranen omdat  ik de zak met slingers niet kon vinden, niets van het staken van mijn pogingen om de slingers op te hangen omdat ik er niet bij kon, niets van het eenzame gevoel dat me bekruipt omdat ik deze oudjaarsavond alleen beleef en terugdenk aan borrelen met de buren, buiten op het stoepje, terwijl je nieuwe fiets op tafel stond te pronken, niets van de jaarlijks terugkerende pijn omdat ik terugdenk aan jouw veel te vroege start en het verdriet en de angst in de weken daarna. En dat is goed, mijn tranen zijn niet belangrijk en zeker niet voor jou.
Ik verheug me er ontzettend op om je blije snoetje te kunnen zien. Ik zei je vanavond nog hoe blij ik met je ben. Dat ik van alles en iedereen in de wereld het allermeeste van jou hou. Dat we samen ons best gaan doen om een nieuw thuis te vinden. Misschien wel dat huis waar we vanavond naar hebben gekeken. Het is zo spannend allemaal. Je maakt dat alles de moeite waard is en dat ik de wereld aan kan in deze soms zo heftige strijd die ‘opnieuw‘ beginnen heet. Geluk heeft een naam, Thomas.

Lieve kleine grote man. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik probeer je het allermooiste feest te geven dat je ooit hebt gehad, maar ik weet dat ook jij zal terugdenken aan de vorige jaren. Ik kan je die situatie niet teruggeven, maar ik weet zeker dat het desondanks een gigantische dag en weekend wordt.

Ik ben zo trots op wat je allemaal doet en kan. Ik hou zielsveel van jou.
Welkom in je nieuwe levensjaar. We gaan er samen iets geweldig moois van maken.

Dikke kus
Mama

Geplaatst in Afscheid, Scheiding, Verdriet

Dag verdriet

Gepost op door readmarga

Ik heb me lang aan je vastgeklampt, misschien was het een soort houvast geworden.. Een basis om op verder te gaan.. Verdriet, dat hoort erbij, rouwen moet en voor verder gaan was het nog veel te vroeg.

Of maakte ik mezelf dat wijs.. Was vastklampen aan het verleden een vlucht omdat de onzekere toekomst me vooral bang maakte? Ik heb lang moeten wachten op het gevoel dat ik er weer zin in kreeg en dat de onzekere toekomst die voor me lag kon voelen als een prachtig onbeschreven boek waarin ik zelf de bladzijden mag gaan vullen..

En dan ineens, zomaar uit het niets is het moment daar.. Een paar bijzondere gesprekken, nieuwe ontmoetingen en vriendschappen en het verdikken en hechter maken van de relaties met mijn geliefden. Een blik op mijn kleine slapende mannetje en het gevoel dat niets ter wereld belangrijker is dan zijn gezondheid en dat wij samen zijn… Dat ‘samen’ in het algemeen niet perse fysiek samen moet zijn als de geestelijke connectie zo sterk is. En zomaar ineens een besef: ik voel me vrij… De rugzak van pijn en verdriet glijdt van me af, ik laat het los… Plaatjes, beelden, verwachtingen en dromen, ik mag ze anders gaan vullen… De wereld ligt aan mijn voeten, er wacht ergens een plekje voor mijn mannetje en mij en ondanks dat ik nog niet weet waar het zal zijn, het wacht ergens op me. Het zal mooi zijn, klein en knus, warm en vol liefde… Soms moet je lang wachten op iets moois. Ik heb dat geduld wel.

Ik heb een enorme berg moeten overwinnen. Toen ik aan de voet ervan stond dacht ik dat ik de top nooit zou bereiken.. En ik wilde hem ook niet bereiken, want onherroepelijk kwam er dan een moment dat ik weer naar beneden zou moeten lopen.. En wat kwam ik dan tegen aan die andere kant die ik totaal niet kon overzien.
Ik heb de top bereikt, de top van alle emoties die een mens kan hebben in een korte tijd. Ik ben aan mijn afdaling begonnen.. Maar ik heb een kampeerplek gemaakt op de helft van de helling naar beneden.. Vanaf die plek kan ik de top van de berg nog zien om er goed van doordrongen te raken dat ik daar nooit meer naar terug wil. Ik wil nog niet verder lopen om niet te vergeten waar ik vandaan kom en te leren van alles wat ervoor gezorgd heeft dat ik die berg moest gaan beklimmen.. Verder lopen heeft ook nog geen zin, want wat daar op me wacht is nog onbekend. Waarom zou ik doorlopen als er nog geen bestemming is..

Wat steeds aanvoelde als een grijs gebied, een gevoelsmatige “wachtkamer” waar ik zat voordat ik eindelijk de poort naar “later” kon openen voelt nu aan als een heerlijk “nu”.. Vanaf mijn berghelling ga ik eerst maar eens genieten dat ik deze plek bereikt heb.. Ik sta nog overeind, het is me gelukt! Het uitzicht is prachtig, de zon gaat langzaam onder en gaat morgen weer op. Het leven gaat door en ik ben gelukkig.

Marga, 12 juni 2012