De bel gaat en mijn buurvrouw staat voor de deur. “Ik heb een brief gekregen voor nummer 20 maar dit ben jij toch helemaal niet?” Ik pak de brief van haar aan en zeg “nee, niet meer nee.” Ze glimlacht een ongemakkelijk “Oh sorry” en ik mompel een “Geeft niet” terug.
Het komt nog zeer regelmatig voor dat ik mail of post ontvang met mijn oude of dubbele naam erop. Dat voelt bijna vreemd alsof ik die naam nooit gedragen heb. Toen ik hem kreeg was ik er enorm trots op. Overal krabbelde ik mijn dubbele naam op, maar hij was zo onhandig lang dat ik voortaan alleen nog maar als 1 vdB door het leven ging. Dezelfde initialen, een wereld van verschil. De naam hoort bij een persoon die ik inderdaad niet meer ben. De buurvrouw had gelijk.
In mijn paspoort ben ik nog steeds gehuwd. Echtgenote van.. Hij is nog tot 2016 geldig, daarna is ook die ongemakkelijkheid voorbij. Nog een aantal jaren, dan zal ook de post op die naam stoppen en herinnert vrijwel niets me er nog aan dat ik hem ooit droeg.
De brief lag snel bij het oud papier. Mevrouw vdB-vdB die bestaat niet meer…
Het blijft een vreemd gevoel.
Marga, 4 april 2014
Readmarga 
X en zo is t!
Heel herkenbaar, het heeft mij ook serieus moeite gekost om afscheid te nemen van mijn naam toentertijd. Toch was het ook vooral fijn om weer een tijdje alleen met mijn meisjesnaam te zijn.
Ik hou hem nu denk ik maar. Denk ik 😉