Categorie: Tijd

Geplaatst in Actueel, Ik, Jarig, Tijd, Toekomst

The big Four O

Gepost op door readmarga
birthday-cake-757102_1920
Bron: Pixabay.com

Ik vier vandaag mijn oudjaarsdag en neem meteen afscheid van mijn jaren als dertiger. Morgen word ik veertig. Veertig! Serieus?
Ik zou het als veertiger toch allemaal op een rijtje hebben? Ik zou toch volwassen zijn, precies weten hoe de wereld in elkaar zit en op mijn gemakkie het leven doorsukkelen tot aan mijn pensioen? Toen ik puber was dacht ik dat tenminste. Want veertig is stokoud, praktisch bejaard. En als je dan nog niet weet hoe het leven werkt, dan wordt het dus nooit meer wat.

Morgen word ik veertig en ik heb nog geen flauw idee hoe het leven werkt. Ik doe maar wat. Ik ren en vlieg en de balans is soms ver te zoeken. Ik neem me voor om dingen anders te doen en knal vervolgens gewoon weer in mijn eigen valkuilen. Ik zou ook alles financieel op een rijtje hebben met een lekker appeltje voor de dorst op de bank. Het is niet meer dan een appelpitje momenteel. Hooguit een olijfboompje in de tuin van de door ons gedroomde Spaanse haciënda met zicht op zee.

Ik weet nog goed dat ik dertig werd. Toenmalige man had een garagefeest voor me georganiseerd. Al mijn vrienden waren er en met de buren gingen we nog door tot in de late uurtjes. Een klein knulletje van drie lag te pitten in zijn kamer schuin boven de garage. Hij droomde onschuldige dromen, want het leven was simpel en overzichtelijk.

In de afgelopen tien jaar sinds dat moment is er zoveel veranderd. Een scheiding, verhuizingen, afscheid nemen en weer opnieuw beginnen. Er kwamen flink wat lemons op mijn pad en ik heb me sufgezopen in de limonade. Ondanks dat ik de afgelopen tien jaar een mensenleven aan ontwikkelingen heb doorgemaakt, vind ik het nogal ongelofelijk dat er alweer tien jaar voorbij zijn. En dat ik morgen veertig word. Ik vond dertig worden destijds heel erg. Dertig was namelijk ook al oud. Nu word ik veertig en snap ik niet wat ik te zeiken had. Dat is net als kijken naar foto’s van jezelf van vroeger en je realiseren dat je jezelf toen ook al dik vond. Terwijl je prachtig was… Waarschijnlijk denk ik over tien jaar weer hetzelfde.

Volgens mij ben ik nog geen steek wijzer dan tien jaar geleden. Misschien word ik dat ook wel nooit. Wat ik wel weet is dat ik blij ben dat ik gezond ben en veertig mág worden. In de afgelopen tien jaar zijn er vele voorbeelden geweest van mensen die het niet mochten halen. Die zijn voor eeuwig jong en ik zou niet willen ruilen.
Ik verf voorlopig gewoon nog lekker mijn grijze haren weg, koop een push-upje en wat corrigerende tenten, en lieg een paar jaar van mijn leeftijd af.

Had ik al gezegd dat ik morgen vijfendertig wordt? En volgend jaar ook…

Happy birthday to me!

birthday-cake-757107_1920- uit
Bron: Pixabay.com

Ook verschenen op: HoeVrouwenDenken

Geplaatst in Divers, Kerst, Tijd

Time flies

Gepost op door readmarga

Ik ben moeder van een tiener. Zo heb je een baby, een dag later is hij tien. Het valt niet meer te ontkennen. Ik! word! oud!  Sterker nog, ik ben al oud. Bijna veertig Ruim dertig en toch voelt het alsof ik net van school kom.
Vroeger, als ik weer eens een paar dagen lag weg te vervelen en zo’n veertiger in de vorm van mijn liefhebbende moeder tegen me zei dat het leven voorbij vliegt en ik vooral toch echt eens met mijn luie reet uit mijn tienerbed moest komen, kon ik alleen maar lachen. Voorbij vliegen? Lamenielachennie.  Alles duurde eindeloos. De schoolweken, winters en zomers. De tijd tussen je verjaardagen leek wel tien jaar te duren. En nu? Voor mijn gevoel had ik die plastic k*boom (met de k van kerst) net weer in de doos zitten en hij staat alweer in de kamer.

Ook in de spiegel valt het niet meer te ontkennen.  Het verval is dramatisch snel toegeslagen.  Tussen mijn frisse blonde lokken stralen me de grijze touwtjes tegemoet.  Mogelijkheden genoeg om afbraak te verhullen, maar rimpels laten zich lastig wegverven.

Life begins @40 zegt men. Hoe zonde is dat. Dan heb je toch al 40 jaar een soort van net niet geleefd. En toch voelt het ook voor mij zo. Jarenlang gezocht naar het antwoord op het grote “wat wil ik nou eigenlijk” en daar nu toch een antwoord op gevonden. Ik moest er 36 voor worden om te weten wat ik wil en met wie.
Over vier jaar begint het dus allemaal echt. Ben benieuwd. Wel jammer dat mijn lijf dan ook 40 is. Ik had liever de start van mijn leven gevierd in een wat jeugdiger jasje.

Het jaar is weer voorbij gevlogen. De kerstdagen staan voor de deur, er wordt gepiekerd over het vreten-op-aarde-aspect van dit gezellige feest waar ik dit jaar voor mag zorgen en de kerstvakantie is bijna begonnen. Het was weer een schitterend jaar met ups and downs, prachtige momenten, liefde en genieten.

Dat is toch een stuk belangrijker dan het feit dat de kerstjurk een slim-fit onderjurk nodig heeft om de rollade te verhullen en de kapper weer een uitdaging heeft om me tien jaar jonger te verven. Die rimpels? Die noem ik karakter en ervaring en mijn buikje een teken van welvaart. Ik ben dankbaar dat mijn leven vol en gelukkig is en dat ik het mag delen met zoveel lieve mensen om me heen.

Time flies when you’re having fun toch? Geen wonder dat het jaar weer zo snel voorbij was.

Fijne feestdagen en een prachtig uiteinde gewenst.

Tot volgend jaar!

Marga, 19 december 2014

 

Geplaatst in Divers, Tijd

Generaties

Gepost op door readmarga

Op mijn schoot ligt een album. Op de zwart-wit foto’s met geschulpte randjes kijken in zwart geklede mensen stuurs naar de camera.   In het midden een man met hoed en een grote snor, het brilletje laag op zijn neus.  Naast hem een stevige vrouw in een hooggesloten jurk.  Ze worden omringd door kinderen. Meisjes in een jurkje en jongens in een kniebroek.  Ongetwijfeld de zondagse kledij voor het vastleggen van dit familiemoment.  Mijn blik dwaalt af naar het meisje links.  Krullend haar en een vage glimlach.  Mijn oma…

Mijn oma was een echte oma. Grijs permanentje, bloemetjesjurk, enorme borsten en een eeuwige hartelijke en gastvrije glimlach.  In mijn ogen was mijn oma altijd al oud. Ze was de moeder van mijn moeder en die was al oud, dus mijn oma moet wel stokoud zijn geweest. Ze was slechts 73 toen ze stierf en ik hoop toch echt dat mijn moeder daar ruimschoots overheen gaat.  Je gevoel over wat oud is, verandert met de jaren.  Dat mijn oma ook ooit een jong meisje was daar stond ik nooit bij stil. De vrouw  op de foto met de zwarte jurk was haar moeder. Mijn overgrootmoeder die een totale vreemde voor me is. Twee generaties later is haar gezicht vergeten en zo zal het mij uiteindelijk ook vergaan. 
Ooit is Thomas iemands opa en dan is de vrouw die hem op de wereld zette al lang en breed vergeten. Niets meer dan een bestandje op een verstofte harde schijf en een naam in oude bestanden. 
Al mijn opa’s en oma’s zijn er niet meer. Hun leven is voorbij en de herinneringen aan hun jeugd zijn in het gunstigste geval bewaard gebleven op papier.  Zo heeft mijn vader een dagboek van zijn vader.  Het boekje beslaat twee oorlogsjaren.  Mijn oma, zwanger van haar eerste kind en beiden in spannende afwachting van dat wat komen gaat. Voedsel is schaars dus opa schrijft elke dag wat er gegeten is en hoe het smaakte. Het leven was in alle ellende simpel en eenvoudig. Het boekje is niet meer dan een oude agenda en het lezen van de kleine lettertjes lastig.  Maar wat prachtig om te lezen hoeveel hij van zijn meisje hield, de vrouw die ik slechts ken als demente dame in een opvanghuis die mij nooit herkende en voor wie ik zelfs een beetje bang was. Ook zij is ooit jong geweest.
Als ik Thomas foto’s van mijn jeugd laat zien en hij vraagt “wie is die meneer” terwijl hij mijn opa aanwijst moet ik toch even slikken. Hij vindt het vreemd dat ik ook een opa had voor wie ik de wereld was.

Ooit zal ik de vrouw zijn waarvan slechts een enkeling de naam nog weet en het is slechts een kwestie van tijd voor ook ik vergeten ben…

Marga, 22 april 2014
image

Geplaatst in Jarig, Scheiding, Tijd

Time flies…

Gepost op door readmarga

Je leeft er al weken naartoe. Je verjaardag. Een getekende kalender hangt al sinds begin deze maand op de koelkast. Elke dag wordt er trouw een kruisje op gezet. Weer een dag dichter bij de grote dag. Het cadeau dat ik heb gekocht voor je ligt al een tijdje in de kast. Ik heb het om je te pesten daar neergelegd, zodat je het elke dag ziet.. Mama kan goed geheimpjes bewaren..
Ik wil dat het een groot feest wordt. Het is allemaal zo anders voor je. Papa is er niet bij morgenochtend als je je cadeau uit pakt. Met hem vier je het volgende week pas. Maar misschien heeft mama daar wel meer moeite mee dan jij. Toen ik je vanavond naar bed bracht hield je het bijna niet meer van de spanning.. Morgen eindelijk jarig… Dan ben je acht geworden. Ik durfde er niet op te hopen die eerste weken van je broze leventje.. Maar we hebben het gered met veel nachtelijke hoestbuien, maar verder zonder al teveel problemen.
Morgenochtend sta ik aan je bed en zing je toe. Net als altijd. Je weet niets van mijn tranen omdat  ik de zak met slingers niet kon vinden, niets van het staken van mijn pogingen om de slingers op te hangen omdat ik er niet bij kon, niets van het eenzame gevoel dat me bekruipt omdat ik deze oudjaarsavond alleen beleef en terugdenk aan borrelen met de buren, buiten op het stoepje, terwijl je nieuwe fiets op tafel stond te pronken, niets van de jaarlijks terugkerende pijn omdat ik terugdenk aan jouw veel te vroege start en het verdriet en de angst in de weken daarna. En dat is goed, mijn tranen zijn niet belangrijk en zeker niet voor jou.
Ik verheug me er ontzettend op om je blije snoetje te kunnen zien. Ik zei je vanavond nog hoe blij ik met je ben. Dat ik van alles en iedereen in de wereld het allermeeste van jou hou. Dat we samen ons best gaan doen om een nieuw thuis te vinden. Misschien wel dat huis waar we vanavond naar hebben gekeken. Het is zo spannend allemaal. Je maakt dat alles de moeite waard is en dat ik de wereld aan kan in deze soms zo heftige strijd die ‘opnieuw‘ beginnen heet. Geluk heeft een naam, Thomas.

Lieve kleine grote man. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik probeer je het allermooiste feest te geven dat je ooit hebt gehad, maar ik weet dat ook jij zal terugdenken aan de vorige jaren. Ik kan je die situatie niet teruggeven, maar ik weet zeker dat het desondanks een gigantische dag en weekend wordt.

Ik ben zo trots op wat je allemaal doet en kan. Ik hou zielsveel van jou.
Welkom in je nieuwe levensjaar. We gaan er samen iets geweldig moois van maken.

Dikke kus
Mama

Geplaatst in Afscheid, Scheiding, Tijd, Toekomst

Tik tak tik tak

Gepost op door readmarga

En toen was daar het moment, dat je na jaren van geluk, pijn en verdriet, na jaren stoppen en weer doorgaan, na jaren proberen om elkaar niet te verliezen, na maanden worstelen na het nemen van die verschrikkelijk moeilijke beslissing, na weken van inpakken, na dagen van schoonmaken en sausen, na uren spullen pakken en verhuizen en na vele tranen, de deur achter je dicht trok van mijn nieuwe huis waarin je mij en onze zoon achterliet.

De afgelopen minuten heb ik elke seconde letterlijk zien wegtikken. De eerste seconden van ons nieuwe leven, ieder afzonderlijk in een eigen huis met onze zoon die ons de rest van ons leven bij elkaar houdt.

Tijd heelt alle wonden..

Bij alles wat ik zie als ik om me heen kijk springen er tranen in mijn ogen. Ik zit in mijn nieuwe stoel, maar kijk naar de bank waar we eerst samen zaten. Een setje dat net als wij uit elkaar is gerukt. De ene helft staat hier, de andere helft in dat wat ons huis was.
Het naambordje met onze namen hangt nog naast de voordeur, maar achter die deur is alles wat het mijn thuis maakte weg.
Hoe lang gaat het duren voordat dit als mijn thuis gaat aanvoelen? Hoe lang gaat het duren dat ik weer heel zeker weet dat dit de enige echte juiste weg is. En wanneer stop ik met alles te idealiseren omdat er echt wel genoeg aan de hand was wat ons ertoe heeft gebracht om niet samen verder te willen?
Als ik de tijd terug zou kunnen draaien, zou ik de dingen dan anders hebben gedaan? Als ik de tijd vooruit zou kunnen zetten, kom ik dan terecht in gelukkige tijden en kan ik dan zeggen dat het goed is zo?
Het eerste uur van onze gescheiden levens is voorbij. Alsof er niets veranderd is, tikken de seconden verder..

En toch staat voor mij de tijd en de wereld, deze nacht, na de dag waarop ik mijn leven uit ons leven haalde en verder ging in mijn eentje, heel even stil…

Marga, 2011