En toen was daar het moment, dat je na jaren van geluk, pijn en verdriet, na jaren stoppen en weer doorgaan, na jaren proberen om elkaar niet te verliezen, na maanden worstelen na het nemen van die verschrikkelijk moeilijke beslissing, na weken van inpakken, na dagen van schoonmaken en sausen, na uren spullen pakken en verhuizen en na vele tranen, de deur achter je dicht trok van mijn nieuwe huis waarin je mij en onze zoon achterliet.
De afgelopen minuten heb ik elke seconde letterlijk zien wegtikken. De eerste seconden van ons nieuwe leven, ieder afzonderlijk in een eigen huis met onze zoon die ons de rest van ons leven bij elkaar houdt.
Tijd heelt alle wonden..
Bij alles wat ik zie als ik om me heen kijk springen er tranen in mijn ogen. Ik zit in mijn nieuwe stoel, maar kijk naar de bank waar we eerst samen zaten. Een setje dat net als wij uit elkaar is gerukt. De ene helft staat hier, de andere helft in dat wat ons huis was.
Het naambordje met onze namen hangt nog naast de voordeur, maar achter die deur is alles wat het mijn thuis maakte weg.
Hoe lang gaat het duren voordat dit als mijn thuis gaat aanvoelen? Hoe lang gaat het duren dat ik weer heel zeker weet dat dit de enige echte juiste weg is. En wanneer stop ik met alles te idealiseren omdat er echt wel genoeg aan de hand was wat ons ertoe heeft gebracht om niet samen verder te willen?
Als ik de tijd terug zou kunnen draaien, zou ik de dingen dan anders hebben gedaan? Als ik de tijd vooruit zou kunnen zetten, kom ik dan terecht in gelukkige tijden en kan ik dan zeggen dat het goed is zo?
Het eerste uur van onze gescheiden levens is voorbij. Alsof er niets veranderd is, tikken de seconden verder..
En toch staat voor mij de tijd en de wereld, deze nacht, na de dag waarop ik mijn leven uit ons leven haalde en verder ging in mijn eentje, heel even stil…
Marga, 2011
Readmarga 