Geplaatst in Actueel, Afvallen, Borsten, Dankbaarheid, Divers, Edwin, Geluk, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mannen

Hoera ik ben een kinderboerderij

Ik kijk naast me.

De verloofde ligt lief te slapen. Weer realiseer ik me hoe mooi ik hem vind. Met rimpels, grijze slapen en die ene hardnekkige haar die elke keer weer als een antenne op zijn oorschelp verschijnt. Verre van perfect, maar zo perfect voor mij. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij.

Het dekbed is van hem afgegleden en zijn buik deint zachtjes op en neer door zijn ademhaling. Er is iets meer buik om te bewonderen dan 10 jaar geleden. De gelukskilo’s van borrels op vrijdag en lekkere etentjes zorgden voor wat meer lijf om van te houden. Ik wil hem niet storen, dus laat ik hem slapen en stap onder de douche.

Terwijl ik mezelf in sta te zepen, bekijk ik vanaf boven mijn eigen lijf. Hmmz, denk ik grinnikend, maar enigszins als een boer met kiespijn. Ik kan met mijn lijf inmiddels een hele kinderboerderij vullen. Ik heb geiten(tieten) en een hangbuik(zwijn). Als ik zwaai, dan zwaaien de kippen vol herkenning terug en de plaatselijke kalkoen zou een moord doen voor mijn kaaklijn. Inmiddels heeft ook de blinde mol zijn intrede gedaan als ik probeer de gebruiksaanwijzing te lezen op een veel te kleine verpakking. En met enige regelmaat sta ik schaapachtig voor me uit te staren als ik weer eens ben vergeten waarom ik eigenlijk naar boven liep.

bron: pixabay.com 4641246

Mijn innerlijke godin zwaait kreunend mijn jeugd uit. Terwijl ik het gras maai van mijn eigen boerderijtje, denk ik aan de schone slaper in de kamer verderop. Bij hem vind ik de rimpels prachtig. Ze getuigen van levenservaring en karakter. Zelf stond ik al op het punt om wat spuitjes te bestellen, maar de angst om de zoveelste tweelingzus te worden van de gemiddelde influencer op Insta, houdt me tegen. De man maakt zich in het geheel niet druk dat hij ouder wordt. Hij registreert het wel, maar heeft er geen mening over.

Prachtig.
Wil ik ook.

Ga ik dus doen.
Hopelijk.

Gewoon omarmen, dat wat is. Mijn gezonde prachtige lichaam dat een kind heeft mogen dragen. Mijn lijf dat me al zo’n tijd in het leven vergezelt en me, afgezien van wat kleine hobbels, nog nooit in de steek gelaten heeft. Ik wil er met liefde en dankbaarheid naar kijken. Gewoon zoals het is.

Gepoetst en geboend schuif ik na de douche terug naast mijn doornroosje. Genietend trekt hij me naar zich toe en snuift aan mijn haar.
‘Goedemorgen heerlijkheid, lekker geslapen?’
Ik blaat wat over goed geslapen en kakel een ‘ik hou van jou’.
Hij knuffelt als een wollig schaapje tegen me aan.

Mijn kinderboerderij is met hem erbij in ieder geval compleet.

bron: pixabay.com 4661499

Ook verschenen op www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Den Haag, Edwin, Thomas

Missen

Ik dacht dat ik wist wat missen is. Na vijf jaar latten en voortdurend afscheid nemen zou ik zweren dat ik een goed beeld had bij gemis. 

Ik had het mis.

Gisteren zwaaide ik naar jullie toen ik na het eten weer terug moest naar “huis”. Jullie stonden in de deuropening met zijn drietjes.  Mijn mannen en ons harige meisje tussen jullie in. Jullie zwaaiden enthousiast, zij keek vooral verward. 

‘Dag mama, tot vrijdag.’

‘Dag lieverd, kom gauw weer thuis.’

Weer die verrekte 160 stille kilometers die me bij jullie vandaan houden.

Het huis dat ooit ons thuis was is leeg zonder jullie. De spullen zijn ingepakt, het bord met de o zo gewenste tekst staat in de tuin. 

Verkocht.

Ik zit op de bank in het donker, want de lampen ingepakt, met een opgewarmd soepje, want geen zin om te koken en nu weet ik pas echt wat gemis en leegte is.

Je appte dat je aan het koken was. Ik zie jullie samen zitten aan tafel, etend, pratend of misschien wel zwijgend. Ik zie jou op de bank met een wijntje en alleen in ons bed. Net zo alleen als ik hier ben. Meer alleen dan ik ooit ben geweest, want de kleine man was er bijna altijd. Die knuffelde ik als ik jou mistte, kuste ik voor het slapen gaan en lag veilig in de kamer naast me. Zijn leven is nu daar. In een nieuw huis, een nieuwe stad en op een nieuwe school. Het mijne nog altijd versnipperd tussen twee werelden. Veel teveel hier naar mijn zin. Veel te weinig daar om mama en vriendin te kunnen zijn zoals ik dat wil. 

Nog even en dan is de overdracht geweest. Dan mag het nieuwe stelletje hier gelukkig worden. En dan komt er die droombaan, dat weet ik zeker. Met die baan houdt het hier op. Dan kunnen we eindelijk echt aan ons leven beginnen. Ik kan niet wachten. 

We proeven af en toe een dagje aan hoe het kan zijn. Hoe je moe uit je werk komt en het eten dan klaar staat. Hoe ik dan ’s avonds nog even een rondje hondje doe en altijd dezelfde mensen tref op het hondenveld. Hoe ik dan thuiskom en we samen koffie drinken en hoe we op de bank ’s avonds goede gesprekken voeren met mijn hoofd op je schoot en de muziek aan. Een warm en zacht knuffellijf om tegenaan te kruipen en gewoon een welterustenkus of goedemorgen schat. Gewoon de kleine grote man ondersteunen op weg naar volwassenheid.  Pionieren met elkaar en met hem. Genieten en zoeken, botsen en goedmaken. Gewoon een gezin, in alle simpelheid, maar juist zo enorm bijzonder omdat we dat beiden zo lang hebben moeten missen. 

Home is where the heart is. Home is waar jullie zijn. 

Bijna thuis lieverds… 

Ik mis jullie. 

Marga, 21 september 2016 

Geplaatst in Beach, Edwin, Geluk

Vakantie (zon)dag

We hadden weer maar één dag weekend samen en zaterdagavond was het door alle verbouwtoestanden laat voordat je bij me was. In mijn mooiste kleren, die ik voor de gelegenheid had aangehouden na het feestje waar ik die middag was geweest, lag ik op de bank te pitten toen je er eindelijk was. Je bracht me naar bed en nam het biertje dat voor je klaar stond maar mee naar boven. Je keek naar me en aaide over mijn haar terwijl ik weer in slaap viel, uitgeput van alle zorgen en eindelijk rustig omdat jij naast me lag.

Vanmorgen wekte je me met een lekkere kop thee en begonnen we aan de zondag. De zon scheen en buiten lokte. Na een uitgebreid ontbijt trokken we erop uit met ons harige kind. Haar eindelijk een keer laten zwemmen was het plan. Met koekjes lokten we haar naar het diepe. Uiteindelijk liep je met haar mee, bemoedigend als een trotse vader die zijn kind zonder zijwieltjes leert fietsen.  Mijn hart zwol van trots toen ik je in je spijkerbroek in het water zag staan en zij haar eerste meters zwom. Eenmaal weer op de kant rende ons meisje van blijdschap rond door het gras en ik lag daar, staarde naar de lucht en was niets anders dan stompzinnig gelukkig.

We wandelden, jij in je natte kleding, terug naar de auto. Thuis konden we meteen aan de borrel. Rozig geworden van het lekkere zonnetje lieten we, na enige tijd, de tuin voor wat het was en kropen in bed. Gewoon omdat het kon.
Ik voelde je warmte tegen me aan en de zwoele bries van buiten over mijn huid. Stemmen buiten verstomden en werden uiteindelijk opgenomen in een sluimerige slaap….

Zin in eten wekte ons en we weekten ons, met tegenzin, los van elkaar. Ik knutselde in de keuken wat cappuccino’s in elkaar en zette vast het eten op. Buiten genoten we nog even van de laatste zonnestralen. Toen de eerste druppels vielen was precies het eten klaar.

Na het eten wandelde ik met ons meisje naar de haven terwijl jij de afwas deed. De bootjes deinden zachtjes heen en weer en om me heen was het, afgezien van wat kwetterende vogeltjes, volkomen stil. Het begon weer te regenen, maar dat kon me niet schelen. We huppelden samen naar huis.

Met een laatste kus kwam er een eind aan deze volmaakte vakantiezondag. Ik ben bijgetankt alsof we week vrij waren en heb genoten van elke minuut van deze eerste klus- en rotzooivrije dag sinds bijna een half jaar.

Wat ben ik toch blij met jou. Je maakt alles de moeite waard en bent de enige die al mijn zorgen voor even laat verdwijnen. In al zijn simpelheid was deze dag er eentje om in te lijsten.

Ik hou van jou.

Marga, 29 mei 2016

image

image

image

Geplaatst in Edwin, Liefde

Wat een geluk

De hele zaterdag rende je je benen onder je kont vandaan voor me. Boodschappen tillen, hapjes maken, drinken verzorgen en mijn verjaardagsvisite voorzien van een lekkere maaltijd. Voor 15 man koken in mijn iniminikeukentje; je draaide er je hand niet voor om. Super gezellig was het, mijn 38e verjaardag vieren met familie en naaste vrienden. Ik kon genieten van hen omdat jij de rest regelde. Af en toe een glimlach en een knipoog die zei: “geniet maar schat, ik regel het wel.”

Vanochtend werd ik gewekt met een kop thee en een stuk fruit, we genoten van een heerlijke lazy sunday met veel knuffelen,  praten over de verbouwing  (natuurlijk) en lijstjes maken van alles dat nog moet zodat ik mijn hoofd een beetje leeg krijg. We hebben heerlijk de drukte uit ons hoofd gewandeld in het bos met ons harige kind, tegelijkertijd dromend van de nieuwe keuken en houtkachel.

Nu kookte ik voor jou en we genoten van ons laatste uurtje samen voor je weer in de auto sprong voor de lange rit terug naar huis…

Het huis en mijn hart voelt intens leeg als ik de voordeur weer sluit, het speelgoed van Beach weer opruim en neerplof op de lege bank. Na nog wat dom vermaak op tv besluit ik met een boek in bed te duiken.

Ik stuit op een lief briefje op mijn kussen waarin je me bedankt voor het heerlijke weekend. En ik denk alleen maar: “Jij bedankt schat! Dat je alles zoveel mooier maakt en zorgen altijd kleiner lijken als jij bij me bent. Bedankt dat je me met alles helpt zodat ik optimaal kon genieten van mijn feestje. Bedankt dat het leven mét jou zoveel zonniger is.”

Als ik het dekbed terugsla ligt er een warme kruik aan mijn kant van het bed…

Mijn hart barst uit elkaar…

 

~Marga, 10 januari 2016~

Geplaatst in Angst, Den Haag, Edwin, Geluk, Liefde

Beren

Ik heb tegenwoordig een berenbos in mijn hoofd. Ze lopen niet alleen op de weg, maar denderen kriskras overal tussendoor. Nu de toekomst in een andere stad met grote stappen dichterbij komt, zijn de beren in mijn hoofd zich aan het vermenigvuldigen. Naast een intens verlangen naar een ‘eindelijk samen’, lig ik met enige regelmaat wakker van een bonzend hart en een verlammende angst. Waar begin ik in godsnaam aan? Ik verbrand, bij gebrek aan een schip, mijn huis, baan, familie en vrienden en verkas met mijn mannetje naar de andere kant van het land. En nét op het moment dat ik de beren een rotschop heb verkocht, betrap ik mijn mannetje met natte oogjes en een filmpje van zijn kleine zusje. Dan gloeit het schuldgevoel in mijn borst omdat ik deze puur egoïstische keuze nu toch maak. Ik heb jaren gewacht om de overgang voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, maar wordt het ooit wel écht makkelijk?

En dan zie ik hem. Op het moment dat hij mijn blik vangt en mijn wangen nog steeds gaan gloeien van trots en liefde, houden de beren zich koest. Ze stoppen met brullen en uithalen en rollen zich op en kruipen tegen elkaar aan op een zacht stukje mos. Alle angsten en zorgen vallen weg op het moment dat hij me in zijn armen neemt en fluistert dat het goed komt. Diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft. Dat een huis slechts onderdak is, een baan een schijnzekerheid biedt en je familie in je hart altijd dichtbij is. En anders op slechts een paar uur rijden afstand. We hebben al zo ontzettend veel hobbels overwonnen, de kleine man en ik en steeds weer bewezen dat we er bovenop komen. Waarom zou dat nu dan anders zijn, gesterkt door iemand die zoveel van ons houdt…

Ik zou zo graag eventjes vooruit kijken naar later. Tom en Mar in de grote stad. Dat ik niet meer verdwaal en hij gewoon fluitend naar school gaat, naar zijn vrienden. En dat ik een leuke baan heb en stressvrij de prachtigste stukken schrijf. En dat mijn boek eindelijk af komt…

Samen in ons huisje, gewoon gelukkig en alle beren terug daar waar ze vandaan komen.

Tommie, weet dat jouw geluk altijd belangrijker is geweest dan het mijne, vanaf het moment waarop ik je eerste kreetje hoorde toen je mijn lichaam verliet. Ik hoop dat je me zal vergeven dat ik nu mijn eigen geluk achterna ga. Dat ligt daar, bij hem.

We redden het wel samen. Dat weet ik zeker…

 

~Marga, 21 april 2015~

Geplaatst in Edwin, Liefde

Mijmeren

image

“Kun je het je voorstellen?”
“Wat schat?”
“Nou, dat er een moment komt dat ik niet weg hoef op zondag. Dat we niet rond vier uur al moeten opletten dat we op tijd gaan eten omdat het anders te laat wordt. Dat ik niet de helft van mijn spullen vergeet omdat ik toch weer te laat ben en moet rennen.”
“Ik kan me dat zelfs heel levendig voorstellen moppie. Het lijkt me heerlijk dat we gewoon altijd bij elkaar kunnen slapen. En ook op zondag een wijntje kunnen drinken omdat niet één van ons nog moet rijden. Dat het weekend ineens een hele avond langer is.”
“Ja geweldig! En dat jij dan op maandag uit je werk komt en ik die dag nog vrij was. En dat het huis dan lekker schoon is en de was in de tuin hangt en het eten op staat. En dat jij dan snuivend boven de pan hangt om te kijken wat voor nieuws ik nu weer heb gefabriceerd.”
“In onze nieuwe keuken!”
“Ja! Met onze supersonisch zes-pits gasfornuis.”
“En dat ik dan vraag hoe laat het eten klaar is omdat ik natuurlijk eerst moet douchen.”
“Dat het dan op zomaar een maandag ook ineens gezellig is omdat we na het eten naar het strand wandelen met Beach en Thomas en daar een bakkie doen. En we nog even buiten zitten als Thomas naar vrienden is of al in bed ligt.”
“Gewoon zomaar belachelijk gelukkig omdat we samen zijn.”
“En geen afscheid meer.”
“Geen afscheid meer!”
“Schat?”
“Ja lief.”

“Je moet gaan….”

Marga, 25 januari 2015

Geplaatst in Edwin, Geluk, Liefde

Volmaakt

Zaterdagochtend. Ik word wakker van de gierende zeewind rond het huis, tast naast me, vind een lege plek en glimlach dan. Ik hoor je scharrelen door het huis, het geborrel van de waterkoker en nageltjes van ons harige kind die achter je aan trippelt. Spinnend rek ik me uit. Als in een romantische film ben ik heerlijk in je armen in slaap gevallen gisteravond. Na een week alleen moeten slapen was het gevoel van jouw huid tegen mijn blote rug al genoeg om me naar dromenland te sturen. Veilig en warm en zonder zorgen sliep ik in. Helaas werd ik niet als in de film wakker met een fantastisch kapsel en strak in de make-up. Een vluchtige blik in de spiegel zegt me dat ik het vanochtend niet van mijn uiterlijk moet hebben. De deur gaat zachtjes open. Naakt stap je binnen met een kopje thee en koffie, een grote grijns op je gezicht. “Goedemorgen schoonheid”, zeg je blij en ineens voel ik me mooier dan al de Bold  and the beautiful karakters bij elkaar. Wat ben ik gelukkig en tevreden. Ons hondje rolt zich op aan het voeteneind  op de grond, de kleine man ligt nog met zijn tablet in bed en jij kruipt nog even heerlijk tegen me aan. Het weekend is nog twee dagen lang en de gedachte aan de zondagmiddag stellen we tot dat moment uit.

Volmaakt geluk in deze eerste weken van het jaar. Meer hebben we niet nodig….

Marga, 10 januari 2015