Tag: Liefde

Geplaatst in Actueel, Afvallen, Borsten, Dankbaarheid, Divers, Edwin, Geluk, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mannen

Hoera ik ben een kinderboerderij

Gepost op door readmarga

Ik kijk naast me.

De verloofde ligt lief te slapen. Weer realiseer ik me hoe mooi ik hem vind. Met rimpels, grijze slapen en die ene hardnekkige haar die elke keer weer als een antenne op zijn oorschelp verschijnt. Verre van perfect, maar zo perfect voor mij. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij.

Het dekbed is van hem afgegleden en zijn buik deint zachtjes op en neer door zijn ademhaling. Er is iets meer buik om te bewonderen dan 10 jaar geleden. De gelukskilo’s van borrels op vrijdag en lekkere etentjes zorgden voor wat meer lijf om van te houden. Ik wil hem niet storen, dus laat ik hem slapen en stap onder de douche.

Terwijl ik mezelf in sta te zepen, bekijk ik vanaf boven mijn eigen lijf. Hmmz, denk ik grinnikend, maar enigszins als een boer met kiespijn. Ik kan met mijn lijf inmiddels een hele kinderboerderij vullen. Ik heb geiten(tieten) en een hangbuik(zwijn). Als ik zwaai, dan zwaaien de kippen vol herkenning terug en de plaatselijke kalkoen zou een moord doen voor mijn kaaklijn. Inmiddels heeft ook de blinde mol zijn intrede gedaan als ik probeer de gebruiksaanwijzing te lezen op een veel te kleine verpakking. En met enige regelmaat sta ik schaapachtig voor me uit te staren als ik weer eens ben vergeten waarom ik eigenlijk naar boven liep.

bron: pixabay.com 4641246

Mijn innerlijke godin zwaait kreunend mijn jeugd uit. Terwijl ik het gras maai van mijn eigen boerderijtje, denk ik aan de schone slaper in de kamer verderop. Bij hem vind ik de rimpels prachtig. Ze getuigen van levenservaring en karakter. Zelf stond ik al op het punt om wat spuitjes te bestellen, maar de angst om de zoveelste tweelingzus te worden van de gemiddelde influencer op Insta, houdt me tegen. De man maakt zich in het geheel niet druk dat hij ouder wordt. Hij registreert het wel, maar heeft er geen mening over.

Prachtig.
Wil ik ook.

Ga ik dus doen.
Hopelijk.

Gewoon omarmen, dat wat is. Mijn gezonde prachtige lichaam dat een kind heeft mogen dragen. Mijn lijf dat me al zo’n tijd in het leven vergezelt en me, afgezien van wat kleine hobbels, nog nooit in de steek gelaten heeft. Ik wil er met liefde en dankbaarheid naar kijken. Gewoon zoals het is.

Gepoetst en geboend schuif ik na de douche terug naast mijn doornroosje. Genietend trekt hij me naar zich toe en snuift aan mijn haar.
‘Goedemorgen heerlijkheid, lekker geslapen?’
Ik blaat wat over goed geslapen en kakel een ‘ik hou van jou’.
Hij knuffelt als een wollig schaapje tegen me aan.

Mijn kinderboerderij is met hem erbij in ieder geval compleet.

bron: pixabay.com 4661499

Ook verschenen op www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Divers, Mama

Loslaten, hoe moest dat ook alweer?

Gepost op door readmarga

juli 2019


Mijn kind werd onlangs vijftien. Het is een prachtjong. Knap, slim, lief en vooral: heerlijk nuchter. Een combinatie van de mooie eigenschappen van zijn vader en van mij. Wij maakten weliswaar een potje van ons huwelijk, maar dit product ervan klopt op alle fronten.

We hebben hem ook best streng opgevoed. Luisteren, lief zijn voor anderen, aan tafel blijven zitten tot iedereen klaar is en interesse hebben in je medemens. Basisnormen en -waarden, volgens ons, al zie ik die tegenwoordig steeds minder langskomen. We hebben het goed gedaan met hem – vind ik zelf – en voor echte puberuitdagingen hebben we nog niet gestaan.

Tot voor kort was het kind ook nog lekker ‘huizig’. Ik zeg lekker (omdat ik het stiekem fijn vond om voortdurend te weten waar hij uithing), maar eigenlijk stoorde ik me mateloos aan het eeuwige gehang op zijn kamer met de telefoon en het gerace op de X-Box. Mijn mooie kind, dat zoveel te bieden heeft aan de wereld, spendeerde de mooiste jaren jaren zijn leven in een donker en muf puberhol, bij moeders thuis. Doodzonde vond ik het.

Maar ineens… was daar het licht. Kind had stante pede geen zin meer in het gehang en trok er met mooi weer op uit. Er werden afspraken gemaakt met vrienden en vriendinnen. Samen de stad in en naar het strand. De vriendenclub werd zienderogen groter. Ik hoorde nieuwe namen en kreeg steeds vaker appjes in de trant van ‘kom later thuis’, ‘eet niet mee’, en ‘ben nog even met die en die op pad’. Ik genoot van deze nieuwe fase en vooral van de fantastische open gesprekken die we daarna konden voeren.

Afgelopen dinsdag hoorden we dat hij, na een behoorlijk eindsprint, tóch over was naar de vierde klas. Wat een opluchting en wat een trots. Dat moest natuurlijk gevierd worden. Hier thuis met lekker eten en ook buiten de deur, met alle vrienden. Er werd een groepsapp aangemaakt. Er moest een strandfeest komen met kampvuur en vreetwerk. Ik dacht meteen terug aan mijn eindexamenfeest. Dronken, nog veel te jonge klasgenoten sloopten het terrein rond het meertje waar wij ons feestje hielden. We haalden er zelfs de krant mee. Zelden heb ik me ongelukkiger gevoeld. Mijn groepje vrienden, nuchter en nog bleu, kroop bij elkaar, ver weg van al die anderen die zo graag ‘groot’ wilden doen. Ik bevond me een in een situatie waarin ik me allesbehalve op mijn gemak voelde.

Voor het strandfeest van mijn zoon deelde ik die verhalen met hem. Maar deed ik daar goed aan? Ik kan hem van tevoren waarschuwen over groepsdruk en vertellen dat hij weg moet gaan als iets uit de hand loopt of als er iets gebeurt waar hij zich niet goed bij voelt. Maar maak ik dan geen sukkel van hem, zo’n sulletje dat van zijn moeder niets mag? Op je bek gaan hoort er tenslotte bij, ook als je vijftien bent.

Hij kwam die nacht heel laat thuis. Ik heb lang wakker gelegen met de telefoon onder mijn kussen. ’s Nachts checkte ik mijn berichten. Hij had laten weten hoe laat hij weggefietst was en dat hij veilig in zijn bed lag. Volgens afspraak.

De dag erna hoorde ik dat hij met een klein groepje ergens anders was gaan zitten. Klasgenoten en vrienden van klasgenoten hadden drank gekocht en zaten te blowen. “Daar hadden we geen zin in, mam”. Er was een kampvuur en marshmallows. Er was nachtelijk zwemmen, meiden opwarmen en gezelligheid. Mijn kind gloeide en ik gloeide met hem mee. Van trots. En van angst en allerlei andere gevoelens die ik nog niet kan duiden.

Mijn mooie kind wordt groot. En dat is geweldig. Maar dat loslaten, hè. Hoe doe je dat precies?

Geplaatst in Divers, Vriendschap

Vriendschap

Gepost op door readmarga

Ruim 2 jaar geleden zag ik je voor het laatst. We wisten allebei zelfs niet meer precies wanneer en waar, zo lang was het geleden.

Binnen 5 minuten zaten we weer te geiten op een niveau zoals alleen wij dat kunnen. Terugblikkend naar grapjes van toen uit de tijd dat we nog collega’s waren.

Jij en ik, wij waren vanaf dag 1 een match. Ik verwonder me er nog steeds over hoe het met een eerste blik gewoon leek te kloppen. Je liep er al een tijdje rond en ik kwam als nieuweling op de afdeling. De dag dat ik begon, was jij ziek. Je naam viel veel die eerste dag. “Heb je ‘J’ al leren kennen? Goede gast is dat. Ik denk dat jullie het heel goed met elkaar kunnen vinden.”

Dat bleek te kloppen. Toen we elkaar een aantal dagen daarna troffen, wist ik vanaf die eerste grijns dat ik met jou als leader of the pack een geweldige tijd tegemoet ging.

En geweldig was het. Met ons team boekten we successen en deelden we ellende. Wat hebben we veel gelachen in die tijd. Ons eerste projectbezoek aan het strand leek wel een date. Zonnetje, hapjes en een wijntje, met uitzicht op de kale vlakte waar ooit de nieuwe boulevard moest komen te liggen. Ik genoot van mijn nieuwe werkomgeving en van jouw levendige verhalen. Vertellen kan je. Met stemmetjes, typetjes en soms lomp op standje ‘Rotterdam-Zuid’. Van die versie hou ik het meest. Rauw en puur.

Je neemt het leven, net als ik, niet altijd even serieus. We werken hard, maar genieten harder en altijd met de prio bij het gezin en de liefde. We ontmoeten elkaar op een bepaald niveau waar het goed toeven is. Hartverwarmend en mooi.

Op jouw laatste dag, vlak voor je aan een nieuwe opdracht begon, nam ik eigenlijk afscheid van je. Ik had je geplaatst in de categorie ‘Uit het oog uit het hart’. Daar heb ik je mee gekwetst en ik bleek er ook naast te zitten.

Dat heb je vandaag wel weer bewezen.

Ik heb vandaag weer intens van je genoten. Niets bleef ongezegd en ik had weer buikpijn van het lachen. We rolden van een hysterische lachbui in een gesprek over ouder worden, scheiden, de kinderen en opnieuw beginnen.

We namen afscheid met de belofte om het niet weer zo lang te laten duren.

Ik hoop ook oprecht van niet. Wat ben je een heerlijk mens.

Ik weet dat je me online volgt. Het is niet meer dan eerlijk dat je ook een keer de hoofdrol krijgt. 😉

Bedankt voor je vriendschap en dat je bent gebleven.

XM

Geplaatst in Actueel, Afscheid, Afvallen, Bezinning, Dankbaarheid, Divers

Dag 2018

Gepost op door readmarga

Het is de laatste dag van 2018. Traditiegetrouw kijk ik even terug naar de afgelopen 12 maanden. In dit geval is dat bijna niet te doen, want wát is er veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik heb dit jaar vrij weinig geschreven op dit medium. Dat kwam in eerste instantie omdat ik dat wat me écht bezig hield, niet wilde delen. Gek eigenlijk, want op deze site heb ik regelmatig geschreven over mijn strijd tegen de kilo’s. Toch vond ik het makkelijker om te schrijven over sporten en de WeightWatchers dan over de drastische stap die ik daarna nam. Na een lang voortraject, veel gesprekken en veel tranen en twijfels ging ik afgelopen maart onder het mes voor een gastricbypass, een maagverkleining met omlegging van de darm. Ik wilde niet meer dik zijn, maar zeker niet nog dikker worden, iets wat me gegarandeerd boven het hoofd hing. De operatie was een hel en het herstel daarna niet veel beter. Maanden heb ik geworsteld met eten en drinken en gevochten tegen misselijkheid en diarree. Een maagverkleining is niet de makkelijkste weg. Het is keiharde strijd. Dat is afvallen altijd, hoe je het ook doet. In 9 maanden tijd, viel ik 38 kilo af. Ik ben lichter geworden dan mijn streven was en inmiddels beland op het punt dat ik niet dunner wil worden. Dat ik dat ooit nog zou zeggen…

Het is wennen. Mijn lichaam voelt nog niet van mij. Ik appte gisteren naar iemand dat het voelt alsof je je hele leven blond bent geweest en je haar ineens zwart hebt geverfd. Elke keer als ik in de spiegel kijk, schrik ik me kapot. En niet alleen in positieve zin. Mijn lichaam is veranderd. Zoveel afvallen laat sporen na. Ook in mijn gezicht, het enige onderdeel van mij waar ik wel altijd tevreden over ben geweest. Ik ben veel spiermassa verloren en voel me daardoor slap en futloos. De energie die ik verwachtte te krijgen omdat die rugzak overgewicht niet meer mee hoeft, blijft nog uit. Los van dit alles ben ik dankbaar voor hoe het nu is, omdat het elke dag een beetje beter gaat. Ik schreeuw nog niet van de daken dat ik dit jaren eerder had moeten doen, maar koester ook de mooie dingen die samenhangen met het hebben van een lichter lichaam. Soepeler bewegen, trappen oprennen, shoppen in een kleine maat én in de uitverkoop!, op hakken lopen en me niet meer hoeven afvragen of ik iets kan, dat is fantastisch. Als alles stabiel is en ik eindelijk gewend ben aan mijn nieuwe ‘ik’, dan weet ik zeker dat ik alleen maar dankbaar ben.

Verder gingen we dit jaar twee keer op vakantie. Met de hele familie naar Turkije en met mijn lief naar Rhodos. We hadden het fantastisch.

Mijn werk bracht minder mooie dingen. Een half jaar geleden heb ik al besloten dat ik er weg wil, maar ondanks allerlei mooie aanbiedingen, zit ik er nog steeds met frisse tegenzin. In 2019 gaat de zoektocht verder naar een werkplek die me echt gelukkig maakt.

Vriendschappen verdiepten zich in 2018 en dunden uit. Mensen van wie ik het niet verwacht had, lieten me in de steek en anderen steunden me, zoals ik er ook voor hen was. Er waren moeilijke tijden voor de mensen van wie ik hou. Heel moeilijke tijden. Helaas is het eind daarvan nog niet in zicht. Maar zoals ik altijd zeg: met liefde heb je alles, ook als het zwaar is en soms uitzichtloos lijkt. Jullie wonen allemaal niet in de buurt, maar weet dat ik altijd dichtbij en heel trots op jullie ben!

En dan mijn lieve gezin. Kleine man worstelt zich door school heen wat, ondanks tomeloze inzet, niet vlekkeloos gaat. Grote man blijft positief ondanks dat het ook voor hem niet allemaal meezit. En samen kochten we op de valreep van 2018 een nieuw paleis en verkochten ons oude. We verhuizen naar een andere stad, naar de rust en ruimte en ons eigen witte huis. Wat hou ik van mijn mannen en ons harige meisje. Zonder jullie ben ik nergens.

Het afgelopen jaar was in alle opzichten een jaar van transformaties. Ik kromp in de breedte, maar groeide als mens. Ik liet los wat beter was om te laten gaan en greep dat wat me gelukkig maakt heel erg stevig beet. Ik leerde te luisteren naar mijn eigen behoeftes en niet alleen maar te geven. Ik trok de stekker uit mijn eigen bedrijfje, schreef hard aan mijn boek en genoot van elke zonnestraal tijdens de fantastische lente en zomer. De zoektocht naar balans zet zich in 2019 onverminderd voort. Eerst inpakken en verhuizen en dan weer op een andere plek opnieuw beginnen.

Ik weet wel dat de wereld er morgen niet ineens totaal anders uitziet. Toch heb ik enorm veel zin om te beginnen aan een nieuw, onbeschreven boek.

Fijne jaarwisseling!

Liefs,
Marga

Mijn complete verhaal over de operatie en de maanden erna zijn te lezen op www.hoevrouwendenken.nl. Het eerste half jaar anoniem, daarna onder mijn eigen naam. 

Geplaatst in Hoe vrouwen denken, Liefde, Met een knipoog, Relatie, Vriendschap

Tinder

Gepost op door readmarga

Als gelukkige ‘partner-van’ heb ik nooit hoeven daten. Het fenomeen Tinder was mij dan ook volledig vreemd. Tot vorige week vriendin D langskwam. D is mooi, lief en geweldig. En vrijgezel, dat ook. Waarom is me een compleet raadsel, maar ze is het en wil het niet zijn. Daarom zit ze op Tinder. Op zoek naar liefde net als véle anderen zo ontdekte ik tijdens een kop thee in een restaurantje aan het Haagse strand.

Bron: Stocksnap

Ik leerde te Tinderen. Swipe naar links is bah, swipe naar rechts betekent aha leuk. En als je geluk hebt, dan heeft die ander ook al eerder naar rechts geswiped en dan is er een match. Hele hordes mannen passeerden de revue. Binnen een seconde werden ze door D afgeserveerd. Waarom vroeg ik haar. Er kwam een ‘what not to do on tinder’ lijstje.

– Mannen die met een vis op de foto staan (kijk mij eens een grote vis kunnen vissen. En serieus is er iets onsexiër dan vissen?)
– Mannen die met hun kinderen op de foto staan (kijk mij eens een fantastische vader zijn. Ik ben zo trots op mijn kinderen dat ik ze zelf voor iedere mafkees zichtbaar op een datingsite zet)
– Mannen die sportief zijn of graag zouden willen zijn en daarom met snowboard op de foto staan (kijk, ik sport!)
– Onuitspreekbare namen (oooh tjszaheram neem me!)
– Mannen die een wensenlijstje op Tinder zetten waaraan hun vrouw moet voldoen (ik ben zelf zó geweldig, ik verlang daarom alleen het allerbeste)
– Te kleine mannen (hoe gaat het daar beneden?) en te grote mannen (ik kan er niet bij)
– Lange voorstellulverhalen (ik ben lelijk en probeer dat goed te maken met mijn sprankelende persoonlijkheid)
– Lange lulverhalen met taalfouten (me kinderen, serieus?)
– Korte lulverhalen met taalfouten (drie zinnen en dan nog niet foutloos?)
– Met bier op de foto (zuipschuit), vooral Schultenbrau (zuipschuit en armoedzaaier)
– Met anderen op de foto (kijk mij eens vrienden hebben en wie is in vredesnaam wie? Zoek gewoon de knapste uit. Één tip, die is het meestal niet)
– Maar één foto hebben (nepprofiel?)
– Ik heb een vrouw maar zij weet dat ik op Tinder zit (duuuhhsss……)
– Openminded (ik doe het ook met anderen)
– Dol op healthyfoods (doe mij maar een frikandel en come on, welke echte vent gebruikt het woord healtyfoods???)
– Te oud (want kinderwens)
– Te jong (want kinderwens)
– Teveel haar of te weinig haar
– Haar op de verkeerde plaatsen (geloof me, je ziet soms meer van de heren dan je lief is)
– Speaking of that, piemels op een datingsite, doe maar niet….

Bron: Stocksnap

Ik leerde wat ONS betekent (geen One Night Stands), en ik leerde binnen een seconde een man te beoordelen. Niets voor mij, ze zagen er allemaal nog steeds prima uit. Kennelijk kijk ik heel anders naar mannen. Of ben ik gewoon niet kritisch, dat kan natuurlijk ook. Feit is wel dat ik blij ben dat ik niet hoef te daten. Ik zou hier een dagtaak aan hebben. Ik zoek in iedereen wel iets moois en als ik een match heb met iemand, dan zou ik het zielig vinden om niets van me te laten horen. Ik zou alle teksten lezen en alle foto’s bekijken. Niet iemand op basis van 1 seconde al afserveren. Wat nou als ik de man van mijn dromen met één swipe in de prullenbak mieter?

Ik vind daten maar moeilijk. Ik heb een te gevoelig hart en het beoordelingsvermogen van een mug. Dat zou een ramp worden.

Terwijl naast ons een stelletje volledig opgaat in elkaar, zoekt D online verder naar liefde. Ik verlangde ineens intens naar de warmte van mijn man. Wat gun ik haar dat ook!

Marga, 8 februari 2017
Geschreven voor http://www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Edwin, Geluk, Liefde

Geluk

Gepost op door readmarga

Woest beukende golven, een onbekende wereld onder het wateroppervlakte diep verborgen voor het oog, schepen in de verte die het water trotseren op weg naar ergens, schelpen die na een lange reis aanspoelen, zand dat rondjes draait door de wind en soms vloeibaar lijkt, elke seconde een veranderend beeld, een oranje bal die langzaam zakt, een lucht die steeds van kleur verandert, steeds mooier lijkt te worden en mijn kleine hand stevig in die van jou.

Geen woorden, stilte, zomaar een momentje van geluk…

Marga, 9 juni 2012