Categorie: Vriendschap

Geplaatst in Divers, Vriendschap

Vriendschap

Gepost op door readmarga

Ruim 2 jaar geleden zag ik je voor het laatst. We wisten allebei zelfs niet meer precies wanneer en waar, zo lang was het geleden.

Binnen 5 minuten zaten we weer te geiten op een niveau zoals alleen wij dat kunnen. Terugblikkend naar grapjes van toen uit de tijd dat we nog collega’s waren.

Jij en ik, wij waren vanaf dag 1 een match. Ik verwonder me er nog steeds over hoe het met een eerste blik gewoon leek te kloppen. Je liep er al een tijdje rond en ik kwam als nieuweling op de afdeling. De dag dat ik begon, was jij ziek. Je naam viel veel die eerste dag. “Heb je ‘J’ al leren kennen? Goede gast is dat. Ik denk dat jullie het heel goed met elkaar kunnen vinden.”

Dat bleek te kloppen. Toen we elkaar een aantal dagen daarna troffen, wist ik vanaf die eerste grijns dat ik met jou als leader of the pack een geweldige tijd tegemoet ging.

En geweldig was het. Met ons team boekten we successen en deelden we ellende. Wat hebben we veel gelachen in die tijd. Ons eerste projectbezoek aan het strand leek wel een date. Zonnetje, hapjes en een wijntje, met uitzicht op de kale vlakte waar ooit de nieuwe boulevard moest komen te liggen. Ik genoot van mijn nieuwe werkomgeving en van jouw levendige verhalen. Vertellen kan je. Met stemmetjes, typetjes en soms lomp op standje ‘Rotterdam-Zuid’. Van die versie hou ik het meest. Rauw en puur.

Je neemt het leven, net als ik, niet altijd even serieus. We werken hard, maar genieten harder en altijd met de prio bij het gezin en de liefde. We ontmoeten elkaar op een bepaald niveau waar het goed toeven is. Hartverwarmend en mooi.

Op jouw laatste dag, vlak voor je aan een nieuwe opdracht begon, nam ik eigenlijk afscheid van je. Ik had je geplaatst in de categorie ‘Uit het oog uit het hart’. Daar heb ik je mee gekwetst en ik bleek er ook naast te zitten.

Dat heb je vandaag wel weer bewezen.

Ik heb vandaag weer intens van je genoten. Niets bleef ongezegd en ik had weer buikpijn van het lachen. We rolden van een hysterische lachbui in een gesprek over ouder worden, scheiden, de kinderen en opnieuw beginnen.

We namen afscheid met de belofte om het niet weer zo lang te laten duren.

Ik hoop ook oprecht van niet. Wat ben je een heerlijk mens.

Ik weet dat je me online volgt. Het is niet meer dan eerlijk dat je ook een keer de hoofdrol krijgt. 😉

Bedankt voor je vriendschap en dat je bent gebleven.

XM

Geplaatst in Vriendschap

Vrienden als zij zijn goud

Gepost op door readmarga

Ik ben wat stiller op mijn blog. De mensen die al lange tijd met me meelezen weten dat er dan meestal wat aan de hand is. Dat is nu ook het geval. Ik wil er hier niet verder op in gaan, maar laat ik het erop houden dat het een pittige tijd is momenteel. 

Ik heb geleerd dat alles wat je aandacht geeft groeit, dus om die reden heb ik vrijwel geen vrienden geïnformeerd. Soms gaan stormen vanzelf weer voorbij en bovendien is het niet alleen mijn verhaal. 

En eigenlijk gaat deze tekst ook niet over mij.

Laat ik vooropstellen dat ik van al mijn vriendinnen (en vrienden!) intens veel hou. Allemaal hebben ze een groot deel van mijn hart en allemaal hebben ze al vaak en veel voor me betekend. Soms doet iemand echter iets bijzonders. Dan verdien je een extra zonnetje. 

Ik schreef al eerder over vriendin D. en hoe dol ik op haar ben. Het gekke is dat zij en ik elkaar lang uit het oog zijn verloren. Door allerlei omstandigheden is er jaren geen contact geweest. Ik snap niet waarom, maar kennelijk ben ik daar zelf de oorzaak van. En wat heb ik daar intens veel aan gemist. 

Laatst ging ik een nachtje logeren bij haar. Het voelde als vakantie. Voetjes op de bank, thee erbij en goede gesprekken. En er werd voor me gezorgd! Toen ik naar bed ging vond ik een pakketje met chocolade en wat te lezen. Zo attent en lief kom je maar zelden tegen.

Afgelopen weekend vertelde ik haar wat me momenteel bezig houdt. Vandaag werd er een pakketje bezorgd. 

D. wat heb ik je lief. Dankjewel voor al je steun. Ik ben intens blij dat je weer in mijn leven bent. Blijf alsjeblieft voor altijd. 

Ik hartje jou!

NB sorry heren, de vrijgezellige status is inmiddels verleden tijd… 

Geplaatst in Divers, Media, Vriendschap

Facebookfaçade (deel 2)

Gepost op door readmarga

soap-bubble-824591_1920
Bron: Pixbay

Ik schreef eerder deze week dat ik zo de schurft heb aan al dat happy gedoe op Facebook. De kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben-posts waar ik zelf ook van harte aan mee doe. Na de publicatie ontstond een levendige discussie in de Whatsappgroep met de redactieleden van HoeVrouwenDenken. Waarom ik me er zo aan stoorde. Iedereen moet toch vooral zelf weten wat hij of zij post. En wie zit er nou eigenlijk op de ellende van anderen te wachten. Als iemand voortdurend #zucht #hetleveniszwaar post, ben je diegene gauw zat. En ik snap dat wel. We hebben soms zelf al ellende genoeg, Social Media is toch vooral vermaak. Als ik overspoeld word met ellende, dan haak ik ook af.

Laatst kwam ik iemand tegen die ik lang niet had gesproken. We kletsten wat over koetjes en kalfjes. Ze zei: “Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik je lang niet heb gesproken, ik zie toch alles op Facebook.” Ik zweeg en dacht: schat je hebt geen idee. Wat je op Facebook of Instagram ziet, is slechts een deel van mijn leven. Die posts zeggen niets over heimwee, moeite met wennen aan de drukke stad, verdriet over verloren geliefden, ruzie thuis of gevoelens van schuld of angst. Je denkt te weten hoe mijn leven er uit ziet, maar dat is niet zo.

In mijn vorige blog deed ik een oproep. Laten we met zijn allen eens wat eerlijker zijn. Terecht kreeg ik de reactie: “Dat maak ik zelf wel uit”. En diegene had gelijk. Je moet online lekker doen wat je wilt. Jouw profiel, jouw regels. Ik vind het alleen jammer dat andere mensen het voor waarheid gaan aannemen. ‘Het gaat heel goed met vriendin X, kijk maar op Facebook.’

Achter al die mooie verhalen gaat soms iets anders schuil.

Zes jaar geleden besloten mijn toenmalige man en ik dat de koek op was. We konden niet meer en gingen uit elkaar. Vlak daarna vertrok ik uit het ouderlijk huis en betrok een tijdelijke woning met mijn zoon van toen 6. Wat had ik het zwaar. Ondanks dat de scheiding onvermijdelijk was en ik er zelf helemaal achter stond, vond ik het vreselijk moeilijk wat er gebeurde. Niet in de laatste plaats voor mijn kleine man. Gezamenlijke vrienden vermeed ik, omdat ik het moeilijk vond om ze te zien. Zij nog gewoon een stel en gewoon een gezin, ik zo overduidelijk de gescheiden vrouw. Tijdens een eenzame avond thuis meldde ik me aan op Twitter. In die tijd had iedereen het en ik was nieuwsgierig. Mijn alterego werd die avond geboren; @Prinmess, the messy Princess. Met de mooiste profielfoto en de leukste bio was ik al gauw een graag geziene en gevolgde Twitteraar. Ik logde elke avond in op mijn digitale kroeg en was daar wie ik wilde zijn. Een lekker wijf, probleemloos, grappig en een flirt. Ik kon zijn wie ik wilde zijn. Niemand wist dat ik, nadat ik de kleine man in bed had gestopt, niet eens de moeite nam om de lichten in huis aan te doen. Ik zat in het donker, opgekruld in mijn stoel, het enige meubelstuk dat ik mezelf had toegestaan te kopen, en praatte via mijn telefoon met mensen die geen idee hadden wie ik werkelijk was. Vraag een willekeurige Twitteraar van toen en ze hebben een beeld van me. Een beeld dat intens ver bij de waarheid vandaan lag. Ik hield vrienden over aan die tijd. Die er pas echt toe deden toen ik ze sprak of ontmoette. Die werkelijk vroegen wat er in me om ging en die me hielpen te helen.

Online contact, vervangt geen real life contact. Nooit! En degene die je denkt te kennen, over wie je een mening hebt en waar je je aan ergert, heeft misschien wel een ander verhaal dan jij denkt. Schuilt er achter iedere negatieve post niet een klein beetje eenzaamheid? Zijn al die happy hashtags er niet gewoon om een werkelijk gevoel te verbloemen? Baseer je mening niet op dat wat je ziet, of denkt te weten.
Facebook, Twitter, Instagram, het is voor velen níet het werkelijke leven.

Als ik niet reageer op een noodkreet, dan wil dat niet dat zeggen dat het me niet interesseert.
En als je me een tijd niet hebt gesproken, dan heb je wel degelijk heel veel gemist…

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Marga,  6 mei 2017

Geplaatst in Hoe vrouwen denken, Liefde, Met een knipoog, Relatie, Vriendschap

Tinder

Gepost op door readmarga

Als gelukkige ‘partner-van’ heb ik nooit hoeven daten. Het fenomeen Tinder was mij dan ook volledig vreemd. Tot vorige week vriendin D langskwam. D is mooi, lief en geweldig. En vrijgezel, dat ook. Waarom is me een compleet raadsel, maar ze is het en wil het niet zijn. Daarom zit ze op Tinder. Op zoek naar liefde net als véle anderen zo ontdekte ik tijdens een kop thee in een restaurantje aan het Haagse strand.

Bron: Stocksnap

Ik leerde te Tinderen. Swipe naar links is bah, swipe naar rechts betekent aha leuk. En als je geluk hebt, dan heeft die ander ook al eerder naar rechts geswiped en dan is er een match. Hele hordes mannen passeerden de revue. Binnen een seconde werden ze door D afgeserveerd. Waarom vroeg ik haar. Er kwam een ‘what not to do on tinder’ lijstje.

– Mannen die met een vis op de foto staan (kijk mij eens een grote vis kunnen vissen. En serieus is er iets onsexiër dan vissen?)
– Mannen die met hun kinderen op de foto staan (kijk mij eens een fantastische vader zijn. Ik ben zo trots op mijn kinderen dat ik ze zelf voor iedere mafkees zichtbaar op een datingsite zet)
– Mannen die sportief zijn of graag zouden willen zijn en daarom met snowboard op de foto staan (kijk, ik sport!)
– Onuitspreekbare namen (oooh tjszaheram neem me!)
– Mannen die een wensenlijstje op Tinder zetten waaraan hun vrouw moet voldoen (ik ben zelf zó geweldig, ik verlang daarom alleen het allerbeste)
– Te kleine mannen (hoe gaat het daar beneden?) en te grote mannen (ik kan er niet bij)
– Lange voorstellulverhalen (ik ben lelijk en probeer dat goed te maken met mijn sprankelende persoonlijkheid)
– Lange lulverhalen met taalfouten (me kinderen, serieus?)
– Korte lulverhalen met taalfouten (drie zinnen en dan nog niet foutloos?)
– Met bier op de foto (zuipschuit), vooral Schultenbrau (zuipschuit en armoedzaaier)
– Met anderen op de foto (kijk mij eens vrienden hebben en wie is in vredesnaam wie? Zoek gewoon de knapste uit. Één tip, die is het meestal niet)
– Maar één foto hebben (nepprofiel?)
– Ik heb een vrouw maar zij weet dat ik op Tinder zit (duuuhhsss……)
– Openminded (ik doe het ook met anderen)
– Dol op healthyfoods (doe mij maar een frikandel en come on, welke echte vent gebruikt het woord healtyfoods???)
– Te oud (want kinderwens)
– Te jong (want kinderwens)
– Teveel haar of te weinig haar
– Haar op de verkeerde plaatsen (geloof me, je ziet soms meer van de heren dan je lief is)
– Speaking of that, piemels op een datingsite, doe maar niet….

Bron: Stocksnap

Ik leerde wat ONS betekent (geen One Night Stands), en ik leerde binnen een seconde een man te beoordelen. Niets voor mij, ze zagen er allemaal nog steeds prima uit. Kennelijk kijk ik heel anders naar mannen. Of ben ik gewoon niet kritisch, dat kan natuurlijk ook. Feit is wel dat ik blij ben dat ik niet hoef te daten. Ik zou hier een dagtaak aan hebben. Ik zoek in iedereen wel iets moois en als ik een match heb met iemand, dan zou ik het zielig vinden om niets van me te laten horen. Ik zou alle teksten lezen en alle foto’s bekijken. Niet iemand op basis van 1 seconde al afserveren. Wat nou als ik de man van mijn dromen met één swipe in de prullenbak mieter?

Ik vind daten maar moeilijk. Ik heb een te gevoelig hart en het beoordelingsvermogen van een mug. Dat zou een ramp worden.

Terwijl naast ons een stelletje volledig opgaat in elkaar, zoekt D online verder naar liefde. Ik verlangde ineens intens naar de warmte van mijn man. Wat gun ik haar dat ook!

Marga, 8 februari 2017
Geschreven voor http://www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Vriendschap

Mijn boff

Gepost op door readmarga

Tijdens één van onze flauwe heen en weer tiktaksessies als reactie op een post op Facebook ontstond het idee. We gaan bloggen over elkaar! Een ode aan onze blogvriendschap en een ode aan elkaar. Hij schreef al eerder over mij. Nu is het mijn beurt om hem in de spotlight te zetten.

Over wie heb ik het eigenlijk? Dat op zich is al een goede vraag. Ik noem hem Herman, sommigen noemen hem Manus (depressief?), maar het schijnt officieel Hermanus te zijn. Dat leverde, de eerste keer dat ik contact met hem had, een hilarisch gesprek op. “Hoe heet je zeg je, Hermanus? Hahaha grappig, dat rijmt op Urbanus, Hermanus van anus… Oh je heet echt Hermanus? En je kan er niet om lachen.. Oh.” Uiteindelijk heb ik hem maar ‘De tettenman’ gedoopt. Daarover later meer.

Ik vond Herman volgens mij destijds op Twitter, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Wat ik wel weet, is dat ik meteen in een deuk lag om zijn blogs. Wat een heerlijke schrijfstijl heeft die man. Hij verzint woorden, knutselt zinnen aan elkaar en overgiet alles met een flinke dosis zelfspot. Tussendoor raakt hij een gevoelige snaar met stukken over zijn jongens en zijn ‘voormaligje’.
Net als ik moest hij het ineens alleen zien te rooien. Maar daar waar ik vrij snel de liefde weer vond, begeeft hij zich nog altijd middenin de jacht. Met wisselend succes, dat is. En dat snap ik niet. Ik geloof namelijk nog geen fractie van de rare fratsen die hij uithaalt als ik zijn blogs moet geloven. Het is gewoon een geweldig lieve kerel en papa met een (naar eigen zeggen en ik moest dit met het pistool op mijn slapen vermelden) prachtlijf. Dus dames, where the hell are you?

Zelfs mijn familie is dol op mijn Herman. De mooiste anekdote is toch wel dat we als gezin op weg waren naar een begrafenis en iedereen een beetje met zijn ziel onder de arm in de auto zat. Ik was, om mezelf wat op te vrolijken, wat oude blogs aan het lezen. Omdat ik uiteindelijk zat te gieren van het lachen, wilde de rest van het gezin wel meegenieten. En zo gebeurde het dat de mislukte dates van Herman ons door de reis heen loodsten op weg naar een verdrietig afscheid.

Ja ik lief Herman de Tettenman.’ Speaking daarover, hoe zit dat nou? Slik snel even die slok thee door, want dit gaat vrouwelijk Nederland niet leuk vinden. Herman noemt borsten, de zachte meisjes die alle respect van de wereld verdienen, tetten! Dat is toch serieus de afknapper van de eeuw? Ik hoop nog altijd dat hij dat niet doet tijdens een intiem onderonsje. “Schatje, kom hier met die lekkere tetten van je.” Iedere vrouw rent gillend weg. Nu ik erover nadenk, dat doen ze dus ook hahaha.. (Sorry H.)
Ik voed hem daarom een beetje op. Inmiddels heeft hij de cursus ‘Hoe om te gaan met vrouwen en hun rondingen’ glansrijk doorstaan, weet hij dat een vrouw het nooit (nooit Herman!) over haar figuur of gewicht wil hebben, tetten borsten zijn, en een vrouw liever hoort dat ze mooi is, in plaats van lekker. Overigens heb ik hem daarmee geboetseerd tot ideale man voor mezelf. Toch jammer dat ik al verkering heb.. *Wink*

Mijn blogliefde en ik, we begrijpen elkaar. Ik hoef mijn scherpe reacties op zijn teksten nooit uit te leggen. Sterker nog, hij overrulet me met enige regelmaat met een nóg gevatter antwoord. En dát lieve H. krijgen maar weinig mensen voor elkaar.

Ik hartje jou ook, mijn Best Online Friend Forever.

Ook meegenieten? Lees mee

Marga, 15 juni 2016

relatiebureau (2)

Geplaatst in Divers, Vriendschap

Druk

Gepost op door readmarga

Ja hoor ik leef nog en nee ik denk niet alleen aan mezelf. Of misschien toch wel zo nu en dan. Vooral omdat het niet anders kan….

Ik heb het druk. En niet omdat iedereen dat tegenwoordig als standaardantwoord op de “hoe gaat het met je” vraag geeft. Ik heb echt te weinig uren in een dag. Vooral omdat ik ook graag nog minstens acht uur wil slapen.
Waarom druk hoor ik je vragen. Kwestie van prioriteiten stellen en keuzes maken. Klopt! Mijn prioriteitenlijstje is echter ook wat aan de lange kant. Want naast mijn 30 uur ambtenarij die de laatste weken met gemak de 35 of meer haalt, investeer ik ook nog een uurtje of 10 per week in mijn eigen bedrijf. Daarnaast ben ik mama wat in mijn geval dan wel geen fulltime baan is maar toch aardig wat uren opslokt.  Met liefde natuurlijk, dat moge duidelijk zijn. Tel daarbij het huishouden, koken, boodschappen, de was, afwas, tuinen en al het overige onderhoud aan het huis bij op, de trainingen van zoonlief waar een ouder bij aanwezig moet zijn én natuurlijk mijn lieve verweg schat die me ook nog graag zo nu en dan ziet of spreekt en mijn uren zijn op… Ik ben heel blij als ik daarnaast af en toe kan afspreken met een vriend of vriendin, of iemand van mijn familie. En ja het zijn keuzes die ik zelf, heel bewust en om allerlei redenen maak.
Denk niet dat jij de enige bent voor wie ik weinig tijd heb. Dat is niet zo. Denk niet dat ik niet geïnteresseerd ben in jouw leven, vreugde of verdriet. Dat is ook niet zo. Denk ook niet dat ik spontaan heel veel tijd over heb. Die moet ik namelijk maken door dingen te laten. En dat doe ik graag, als je me nodig hebt of gewoon maar even wil zien of spreken. Maar meld het dan even. Roep een keer en ik maak die tijd vrij.
Het leven van Thomas en mij hier thuis draait grotendeels op mij. Er is niemand hier die me wat uit handen neemt als ik eigenlijk aan het werk moet of tijd wil besteden aan mijn sociale leven.  En het is eigenlijk best triest dat ik dat aan de mensen die zo dicht bij me staan nog steeds moet uitleggen. Dat ik me keer op keer moet verantwoorden voor de keuzes die ik maak over hoe ik mijn tijd indeel.

Dit is wat het is. En als me dat in jouw ogen een waardeloze vriendin maakt, dan is dat ook even wat het is.

Roep en ik ben er. Anytime. En dan blijf ik graag een keertje eten.  Omdat het best fijn is als dat koken een keer wordt gedaan. 😉

Voel je vooral niet aangesproken of aangevallen. Sommigen in mijn leven begrijpen het namelijk heel goed.

Ik hou van jullie en doe mijn best.

 

Marga, 29 september 2014

Geplaatst in Mars, Vriendschap

Dankjewel

Gepost op door readmarga

De laatste vakantieweek staat in het teken van afhandelen van achterstallig onderhoud. What’s app berichten die ik al lang moest beantwoorden, een mailbox die met rode vlaggen en uitroeptekens overduidelijk om aandacht schreeuwt, teksten die nog gecorrigeerd moeten worden en gedachten die ik al zo lang aan mijn digitale dagboek wil toevertrouwen. Dat wat het hardste roept krijgt doorgaans de meeste aandacht dus de afgelopen twee dagen ben ik bezig om mijn mail op te schonen.  Terwijl ik daarmee bezig ben valt mijn blik op mijn mapje “bewaar”. Tussen alle belangrijke mail met inloggegevens van sites en andere meuk staat een heel rijtje met dezelfde afzender.  Het zijn automatisch gegeneerde berichten afkomstig van een blog.  Mails die ik heb bewaard omdat die blogs ooit voor mij, aan mij, of over mij zijn geschreven.  Al lezend doorloop ik mijn eigen donkere tunnel tot aan het lichtje aan het eind.  Werkelijk álles staat erin.  Van de mooie straten van Parijs, naar de rust van de mooie wateren van Plitvice, van horen dat je plotseling je huis uit moet naar met tranen in je ogen voor de voordeur van je nieuwe huis staan, van vriendschap en liefde naar ruzie, genegenheid, pijn en verdriet. Een rollercoaster van een nieuwe vriendschap, ontstaan in de woeste wateren van een scheiding en een wankel huwelijk.  Vallen, opstaan en opnieuw beginnen.  Ik deed het mede met zijn steun.
Al lezend komt het besef.  Kan ik je ooit voldoende bedanken voor wat je deed Mars? Hoe je er altijd voor me was en me steunde met lachende schapen of een indringende tekst die me een hart onder de riem of hysterische huilbuien gaf.

De conclusie is dat ik je niet voldoende kan bedanken. Wat ik je wel kan geven is ook een blog.  En een ereplaats in mijn vriendenkast. Niemand buiten mijn lieve Ed is er zoveel geweest als jij.  En als woorden niet toereikend zijn dan moet ik misschien maar gewoon mijn mond houden.

Het spijt me van alles wat ik niet was voor jou.  Ik heb genoten van alles wat ik wel kon zijn.

Praat met de maan en als hij zich door zware wolken even niet laat zien: je weet.

#gitb

♡
Marga