Hoe vrouwen denken – Readmarga

Actueel, Afscheid, Den Haag, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mama

Dag middelbare school

Gepost op 26 mei 202226 mei 2022 door readmarga

Kind deed examen. En nu is kind klaar.
Zes jaar middelbaar, het zit er gewoon ineens op.
Van de eerste dag brugklas naar de laatste dag examenjaar.
Poef, voorbij.

Na alle stress van de afgelopen weken, afgekloven nagels en slapeloze nachten (van mij) en kilo’s eieren, tosti’s en ander pubervoer (voor hem) viel gisteren dan toch echt het doek. Laatste punt gezet onder zijn examen Engels en dat was dat. We hebben er een goed gevoel over. Gemiddeld staat hij lekker, dus het moet wel heel raar lopen. Maar tot 9 juni blijft het nog even spannend.

Vanavond was zijn examenfeest. Dresscode: op je sjiekst. Nou, dat deed hij. In vol ornaat; driedelig met een stropdas. Wow. Is dat mijn kind? Die lange slungel met dat baardje in een tof pak. De trots kwam mijn oren uit.

Ik mocht hem wegbrengen en omdat we wat te vieren hadden (het was tenslotte woensdag, de hele dag droog en, o ja, DE EXAMENS WAREN KLAAR) gingen we eerst lekker wat eten. Hij mocht kiezen wat, dus dat werd, hoe verrassend, pizza. Maar dan wel eentje in de categorie ‘alles vers’. Heerlijk. We genoten van het eten en van het afzeiken van andere restaurantgangers.

De tijd tikte keihard door, dus na wat snel gehark aan zijn kant en het vragen van een pizzadoos voor mijn nog meer dan halve pizza-restant, togen we naar de feestlocatie: een grote kroeg in Den Haag. Daar stond al een rij zelfverzekerde, hooggehakte dames met daarnaast een kudde ietwat ongemakkelijke jongens, plukkend aan hun jasjes.

Tja, en toen…
…moest ik weg.

Ik wilde zó graag nog zó veel vragen…
Wie zijn je vrienden? Kan ik ze zien? Waar heb je zes jaar lang, dag in dag uit, mee op school gezeten en tijdens de lunch mee gelachen? Wie ben jij als je met leeftijdsgenoten bent? Mag ik alsjeblieft gewoon even mee naar binnen om te kijken hoe het er daar uit ziet? Hoe je begroet wordt? En hoe de meiden naar je kijken?

Maar ik vroeg het niet. Ik gaf hem zelfs geen kus, maar zwaaide en liep door.

Eenmaal terug in de auto overviel me een totale leegte.

Toen hij afscheid nam van groep 8 was er een rode loper op het schoolplein. Wij, de ouders, stonden ernaast en klapten en joelden. Niet alleen voor onze eigen kinderen, maar ook voor alle vriendjes en vriendinnetjes. Ik kende ze allemaal, van haver tot gort. En van de meesten kende ik zelfs de ouders.

Bij het eindfeest van groep 8 mochten ouders het laatste half uur ook naar binnen. We zagen jankende meiden en zich groot houdende jongens. Het was voorbij, de wijde wereld lokte. En ik kon hem stiekem troosten, omdat ik wist dat onder dat masker toch een klein, nog best wel angstig mannetje zat.

En nu? Nu heb ik geen idee. Niet wat hij doet, niet hoe hij zich voelt. Hij is bijna volwassen en gaat al zes jaar zijn gang op een school die ik maar een paar keer van binnen heb gezien. Op al mijn vragen is ‘goed’ een passend antwoord. Hopelijk hoor ik straks iets meer als ik hem weer ophaal…

Nog even en dan gaat hij studeren. In een andere stad. Nóg meer leven buiten het gezin om. Misschien wel op kamers. Hoe lang nog voor er geen slaperige jonge vent meer aan de ontbijttafel zit en die ‘goedemorgen’ gromt.

Mijn moeder vraagt me zo’n beetje elke week naar mijn planning. “Wat ga je doen? Met wie? En hoe voel je je?” En ik denk soms wel eens: wat maakt jou dat nou uit? Onthoud je werkelijk wat ik allemaal van plan ben? Dat interesseert jou toch geen reet?

Maar nu weet ik het. Het interesseert haar wel degelijk.
Met die flinters informatie over mijn leven houdt ze mij dichtbij.

I feel you, mam.

Ook verschenen op http://www.hoevrouwendenken.nl

Actueel, Afvallen, Borsten, Dankbaarheid, Divers, Edwin, Geluk, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mannen

Hoera ik ben een kinderboerderij

Gepost op 4 mei 2022 door readmarga

Ik kijk naast me.

De verloofde ligt lief te slapen. Weer realiseer ik me hoe mooi ik hem vind. Met rimpels, grijze slapen en die ene hardnekkige haar die elke keer weer als een antenne op zijn oorschelp verschijnt. Verre van perfect, maar zo perfect voor mij. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij.

Het dekbed is van hem afgegleden en zijn buik deint zachtjes op en neer door zijn ademhaling. Er is iets meer buik om te bewonderen dan 10 jaar geleden. De gelukskilo’s van borrels op vrijdag en lekkere etentjes zorgden voor wat meer lijf om van te houden. Ik wil hem niet storen, dus laat ik hem slapen en stap onder de douche.

Terwijl ik mezelf in sta te zepen, bekijk ik vanaf boven mijn eigen lijf. Hmmz, denk ik grinnikend, maar enigszins als een boer met kiespijn. Ik kan met mijn lijf inmiddels een hele kinderboerderij vullen. Ik heb geiten(tieten) en een hangbuik(zwijn). Als ik zwaai, dan zwaaien de kippen vol herkenning terug en de plaatselijke kalkoen zou een moord doen voor mijn kaaklijn. Inmiddels heeft ook de blinde mol zijn intrede gedaan als ik probeer de gebruiksaanwijzing te lezen op een veel te kleine verpakking. En met enige regelmaat sta ik schaapachtig voor me uit te staren als ik weer eens ben vergeten waarom ik eigenlijk naar boven liep.

Mijn innerlijke godin zwaait kreunend mijn jeugd uit. Terwijl ik het gras maai van mijn eigen boerderijtje, denk ik aan de schone slaper in de kamer verderop. Bij hem vind ik de rimpels prachtig. Ze getuigen van levenservaring en karakter. Zelf stond ik al op het punt om wat spuitjes te bestellen, maar de angst om de zoveelste tweelingzus te worden van de gemiddelde influencer op Insta, houdt me tegen. De man maakt zich in het geheel niet druk dat hij ouder wordt. Hij registreert het wel, maar heeft er geen mening over.

Prachtig.
Wil ik ook.

Ga ik dus doen.
Hopelijk.

Gewoon omarmen, dat wat is. Mijn gezonde prachtige lichaam dat een kind heeft mogen dragen. Mijn lijf dat me al zo’n tijd in het leven vergezelt en me, afgezien van wat kleine hobbels, nog nooit in de steek gelaten heeft. Ik wil er met liefde en dankbaarheid naar kijken. Gewoon zoals het is.

Gepoetst en geboend schuif ik na de douche terug naast mijn doornroosje. Genietend trekt hij me naar zich toe en snuift aan mijn haar.
‘Goedemorgen heerlijkheid, lekker geslapen?’
Ik blaat wat over goed geslapen en kakel een ‘ik hou van jou’.
Hij knuffelt als een wollig schaapje tegen me aan.

Mijn kinderboerderij is met hem erbij in ieder geval compleet.

Ook verschenen op www.hoevrouwendenken.nl

Actueel, Afscheid, Hoe vrouwen denken, Mama, Thomas, Vooruitgang

Vroeger of nu, wat is nu eigenlijk beter?

Gepost op 21 januari 201821 januari 2018 door readmarga

tambourine-970343_1920 — Bron: Pixabay.com

Mijn zoon van dertien liet me gisteren op zijn telefoon iets horen. Een ringtone die hij op school had gemaakt. Een opdracht voor de muziekles. Ik was stil van wat ik hoorde. Het stukje muziek van 30 seconden klonk zo professioneel dat het niet zou misstaan als intro van een grote show in Vegas van DJ Tiësto. Nou ben ik als moeder niet geheel objectief natuurlijk (of helemaal niet) en ik heb de ballen verstand van de muziek die Tiësto maakt, maar het klonk echt meer dan te gek. Eerder was hij al thuisgekomen met verhalen over zijn muzieklokaal waar rijen Macbooks staan die zijn gekoppeld aan keyboards waarop ze leren pianospelen. Met die computers leren ze ook muziek maken door allerlei elektronische instrumenten samen te voegen. Gewone Havo hè.

Ik denk terug aan de muziekles op mijn middelbare school. Als je geluk had kwamen de instrumenten tevoorschijn en konden we met elkaar een ‘liedje’ rammen. De Jostiband was er niets bij. Met een triangel, een tamboerijn en zo’n lullig bamboegeval met een stokje maakten we muziek. Of iets wat daar voor door moest gaan. Mijn eerste muziekles leerde ik de tekst van ‘Het land van Maas en Waal’ van Boudewijn de Groot. Groene hemel, blauwe zon en een heel symfonieorkest in een grote regenton. Ik had nog nooit zo’n vreemde tekst gehoord en begreep er niets van. Verder leerden we instrumenten herkennen in muziekstukken en speelde mijn docent af en toe piano terwijl wij meezongen. Zelf muziek maken, dat kwam er nauwelijks van. Mijn zoon speelt inmiddels een aardig stukje keyboard. Op school werd hij verliefd en thuis oefende hij verder, met behulp van YouTube.

Zoon neemt ook deel aan het talentprogramma Technologisch Design. Daar leren kinderen met een liefde voor techniek de fijne kneepjes van het ontwerpen en programmeren. En zo komt het voor dat hij thuis komt met een duploblokje. Zelf getekend en uitgemeten op de computer (klinkt simpeler dan het is, het schijnt nogal een precisieklusje te zijn) en uitgeprint met de 3D-printer. Ik heb een kwartier naar het blokje zitten staren. Mijn kind heeft dat gemaakt!

Ik vind al die techniek in het leven van mijn kind doorgaans een verarming. Ik ben van

de generatie van net voor 1980, de generatie die stond te popelen om na het eten nog naar buiten te mogen. De generatie die zelf dingen verzon om te doen, in een maïsveld oorlogje speelde, stiekem een vuurtje stookte en van het dak van de kleuterschool werd afgeplukt door de politie. Dat mist mijn zoon allemaal. Ik zie nu vierjarigen die feilloos een tablet weten te bedienen, maar geen idee hebben wat ze moeten doen als dat ding ze ontnomen wordt. Fantasie? Jezelf vermaken? Wat is dat? Alles wordt ze op een presenteerblaadje aangeboden.

Maar tegelijkertijd verrijkt al die technologie het leven van mijn zoon. Hij leert over andere culturen via internet, maakt aanvalsplannen met zijn vrienden via de X-Box en moet daarvoor met hen samenwerken en overleggen. En hij weet alles over auto’s. Dat laatste is echt bloedirritant als je een tijdje met hem onderweg bent: “Kijk mam, dat is de mX582D met een zestienklepper-weet-ik-veel wat motor”. Aha. Interesseert me niet. Via Instagram en Snapchat onderhoudt hij zijn vriendschappen. Ik zat vroeger urenlang met mijn vriendinnen te geiten en elkaars haar te vlechten, nu maken ze er foto’s van die het net op geslingerd worden.

Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend jaloers op deze tijd. Met die mogelijkheden was ik vroeger vlogger geweest, zeker weten. Ik maakte ‘radioprogramma’s’ met mijn cassetterecorder met opnamefunctie; hoe geweldig was ’t geweest als ik dat met de wereld had kunnen delen? (Oké, dat had IK geweldig gevonden, de wereld heeft er vast niets aan gemist). Ik had ook aan een talentprogramma deel willen nemen op school. Zang of dans, of misschien wel drama. Dat was er in mijn tijd allemaal niet. Het lijkt me geweldig als ik in deze tijd was opgegroeid.

Tegelijkertijd maak ik me ernstig zorgen over die bleke bekkies, de individualisering van de jeugd en de stilte op straat. Krijgen we straks allemaal van die kromgegroeide jongvolwassenen met een burn-out door de grote hoeveelheid informatie die ze dag na dag te verstouwen krijgen?

En dan denk ik toch weer met weemoed terug aan de tijd dat het langer licht werd en het hoogtepunt van de avond een potje stoepranden of schommelen met ’t buurmeisje was.

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Afscheid, Dankbaarheid, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mama, Thomas, Toekomst

Kan de tijd even stilstaan, alsjeblieft?

Gepost op 23 augustus 201726 september 2017 door readmarga

Ik sta voor het raam en zwaai hem uit. Mijn stoere vent met grote rugzak. Alweer een jaar geleden fietste hij als brugklasser een nieuw avontuur tegemoet. Vandaag begint hij aan 2 Havo.

Mijn gedachten glijden terug naar zijn eerste schooldag. Een tasje met drinken en eten in mijn ene hand, zijn kleine handje in mijn andere. Met moeite leverde ik hem af in de veilige handen van zijn juf. Hete tranen stroomden over mijn wangen toen ik wegfietste. Op weg naar het lege nest waar mijn enige zoon een gapend gat had achtergelaten. Vanaf het moment dat hij met een schreeuw mijn lichaam verliet, begon het proces van afscheid nemen. Hij groeit en groeit en soms wil ik de klok zo graag even stil zetten.

In de tweede klas van de middelbare school werden zijn vader en ik verliefd op elkaar. Ik was veertien. Het product van dat wat 25 jaar geleden begon, fietste vanmorgen bij mij vandaan op weg naar weer een nieuw avontuur.

In een flits zie ik een klein mannetje met een dapper smoeltje plaatsnemen op het kleine houten stoeltje waar met zwierige letters zijn naam op staat. Ik zie hem weer naar me toe rennen aan het eind van die eerste schooldag. Dwars over het schoolplein heen, zo mijn armen in. Alsof niets ter wereld belangrijker was dan een knuffel van zijn moeder. Nu kan hij het alleen. En ik kan er maar moeilijk aan wennen.

Gaan de volgende 13 jaren ook zo snel voorbij?

Zand — Bron: Pixabay.com

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Actueel, Divers, Hoe vrouwen denken, Ik, Mama, Media

Alleen maar verliezers

Gepost op 2 augustus 201726 september 2017 door readmarga

Gisteren ontstond er tumult op Facebook. Een uitspraak in de zaak waarin een gastouder een baby zo hard heen en weer geschud heeft dat het kindje ’t niet heeft gered.

childrens-eyes-1914519_1920 — Bron: Pixabay.com

Afschuwelijk, voor alle betrokkenen. De gastouder hoorde gisteren vier jaar cel tegen zich eisen en Facebook ontplofte.
“Vier jaar is te weinig!”
“Ze moeten dit monster levenslang opsluiten.”
“Ze moet gemarteld worden en nooit meer daglicht zien.”
Zomaar een greep uit de veroordelende reacties van mensen die, veilig achter hun computer, een paar zinnen tikken en blijkbaar nooit de fout in zijn gegaan. En ik snap het. Als het mijn kind was geweest dat ik, in het volste vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt, achtergelaten had in de fatale handen van mijn gastouder, dan weet ik ook niet wat ik had gedaan.
Maar het is mijn kind niet en dat geeft me de vrijheid om wat breder te kijken. Want stel hè, stel dat het niet een gastouder was, maar de moeder van het kindje. De moeder die, gebroken door slaapgebrek en het dagenlange huilen van haar kind, een verkeerde beslissing neemt. In plaats van weglopen, hulp inroepen of iemand bellen, wat ze had moeten doen, schudt ze haar kind heen en weer in de hoop het voortdurende gejank te doorbreken. Zou zij op dezelfde manier worden veroordeeld?

2004
Mijn zoon, prematuur geboren en na vijf weken ziekenhuis eindelijk thuis, huilt al dagen onafgebroken. Ik krijg hem niet stil. Mijn partner krijgt hem niet stil. Alles hebben we geprobeerd. Nog maar een flesje, nog maar een speentje, schone luier, eindje rijden, wandelen, lief praten, zingen, boos worden, alles! Radeloos maakt het me. De hormonen komen uit mijn oren, de emoties maken me zwak. Als nieuwbakken moeder ben ik onzeker. Nog net een beetje meer omdat de doctoren in het ziekenhuis niet anders zeiden dan dat hij zo tevreden was. Hij sliep rustig, deed het goed. Wat doe ik fout? Waarom kan ik mijn kind niet troosten? Overdag ben ik alleen, mijn man is aan het werk. Jankend zit ik naast mijn kleine zoon. Ik zou hem wel door elkaar willen rammelen. Een kussen op zijn gezicht willen drukken om hem even stil te krijgen. Eventjes maar… een uurtje of zo, zodat ik wat kan slapen. Zodat ik het allemaal wat beter aan kan. In plaats daarvan bel ik mijn moeder. Ze past een dag en een nacht op en ik voel me erna als herboren. Ik ben weer fris, kan weer nadenken en zoek op internet naar informatie over huilbaby’s. Een inbakerdoek biedt uitkomst. De rust keert terug. Toch is me dat knakmomentje altijd bijgebleven. Iedereen kan, mits lang genoeg getergd en door dagenlang slaapgebrek, knappen. Ik maakte de goede keuze. Riep hulp in, omdat ik dat kon. Omdat ik een vangnet heb. Helaas hebben velen dat geluk niet.

Nee, dit was geen moeder, dit was een gastouder. Een hopelijk uitgeruste gastouder, die niet onder invloed van hormonen flipte. Een gastouder van wie je mag verwachten dat zij de rust bewaart. Iemand die beter weet en, zo oordeelde ook de rechter, van wie je mag verwachten dat zij de gevaren van schudden kent. Maar dit is ook een gastouder die ongetwijfeld niet aan haar dag begon met de gedachte: ‘vandaag ga ik een kind vermoorden’. Gastouder word je niet omdat je een hekel hebt aan kinderen. De gastouders die ik ken, verzorgen de kinderen alsof ze eigen zijn. Wat ging er mis op dit fatale moment? Waren alle kinderen die ochtend vervelend? Had ze zorgen of een slapeloze nacht achter de rug? Het blijft gissen. Wat we wel weten is dit: deze vrouw ging hopeloos de fout in en verdwijnt voor vier jaar achter de tralies.

Het is niet genoeg, het is nooit genoeg. Ik begrijp de emotie achter dit alles. De ouders van het kleine meisje krijgen nooit meer hun dochter terug. Maar wat lost een celstraf op? Vier jaar zal deze gastouder doorbrengen in opsluiting. Ze wordt uit de maatschappij gehouden. Waarom? Is zij een gevaar voor zichzelf of anderen? Het artikel zegt niet waarom ze deed wat ze deed. Is ze psychisch niet in orde? Waarom krijgt ze dan geen hulp in plaats van celstraf? Het vonnis is doodslag omdat ze beter had kunnen weten. De straf die daar bij hoort, heeft ze gekregen.

Fouten moeten worden bestraft volgens ons rechtssysteem. Ik twijfel eraan of celstraf in dit geval het juiste vonnis is. Pak haar licentie af en laat deze vrouw nooit meer voor kinderen zorgen. Geef haar de hulp die ze nodig heeft, maar sluit haar niet op.

Deze vrouw heeft al levenslang gekregen…

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Facebook, Geluk, Hoe vrouwen denken, Media

Happy? Hashtags

Gepost op 3 mei 201726 september 2017 door readmarga

Ik hoorde vandaag een reclame van SIRE. Over selfies en waarom we ze maken. Voor wie doe je dat eigenlijk? Voor jezelf? Wil je de ander iets bewijzen? Nu ben ik niet zo van de selfies, maar ik deel mijn leven wel. En dan uiteraard alleen de hoogtepunten. De momenten dat ik lekker aan het #genieten ben. Alle keren dat ik suf op de bank zit, die deel ik niet. Oninteressant denk ik dan. Maar is het feit dat ik op het strand zit of aan een glaasje wijn bij een vriendin dan wel zo interessant? Wie boeit dat dan? En waarom is het zo leuk om likes te krijgen. Ik weet toch zelf al dat ik het leuk heb? Heb ik dan anderen nodig die het ook leuk vinden?

Flink moe word ik ervan; al die happy hashtags op social media. Als ik die moet geloven is iedereen altijd #happy en eten we elke dag #healthyfood en knallen (ook zoiets knállen!?!) we supergelukkig op zondagochtend in de #sportschool.
Het leven is een feestje, #lovemylife.
Die ene keer in de maand dat ik ga hardlopen, maak ik een foto van mezelf en post die op social media. #gezondbezig. Al die keren dat ik geen zin heb of te lui ben om van de bank af te komen, dan post ik niets. Belachelijk!

Het wordt hoog tijd voor een tegenbeweging. Gewoon lekker delen wat er in je op komt en vooral wat allemaal niet sociaal verantwoord is. Hashtags die het echte leven laten zien. #volgeproptmetvettefriet #weernietgesport #uitgevallentegenmijnkinddiedatnietverdiende #kutikmoetweerwerken #ruziemetmijnvent #uitbuikenopdebank #hatemylife.

Misschien wordt social media dan iets minder gezellig. Maar het is in ieder geval wel eerlijk. Als op Facebook de happy hasthags niet aan te slepen zijn, dan betekent dat niet persé dat in real life ook alles #paisenvree is. Dat willen we anderen zó graag laten geloven. En waarom?

Zoals mijn lievelingsschrijfster Sophie Kinsella zo mooi omschreef in haar laatste roman ‘Mijn niet zo perfecte leven’: Een fantastisch leven is een verzinsel. We maken naast alle mooie momenten, klotemomenten mee die dat vrolijke glitterleven weer in balans brengen. Vrolijk en glitterig aan de ene kant, de rottige waarheid aan de andere kant.

Dus, als je je weer eens laat intimideren door een vriendin die ogenschijnlijk de perfecte moeder is, met haar leven in perfecte #balans, geloof dan dat zij ook regelmatig snotterend met een doos tissues op de bank zit na een megaruzie.

Geloof gewoon niet alles wat je ziet. Onder dat gouden laagje gebeurt er genoeg minder moois. Net als bij jou.

En bij mij…

Deze tekst verscheen tegelijkertijd op HoeVrouwenDenken

Borsten, Hoe vrouwen denken, Seks

De don’ts tussen de lakens

Gepost op 31 maart 201731 maart 2017 door readmarga

Voor de goede orde: onderstaande punten zijn niet enkel van mij afkomstig. Kom zeg, mijn moeder leest mee! Deze lijst is samengesteld door vele goede gesprekken met goede vriendinnen en veel goede (oké, slechte) wijn. Het is een instructie. Voor jullie, heren! Doe er vooral je voordeel mee.

Don’ts (en een paar Do’s) voor tussen de lakens

1. Goed poetsen! (ervóór)
Wij vrouwen houden er niet van als het zaakje ‘down under’ niet fris ruikt of er fris uitziet. Een vleugje pies, een paar verdwaalde onderbroekpluizen of andere zaken die er niet thuis horen, zijn niet opwindend. Als je het gevoel hebt dat vanavond wel eens je ‘lucky night’ zou kunnen worden, geef Harry dan even een fijne extra poetsbeurt. Ook als je dat niet verwacht kan dat geen kwaad trouwens. Schoon is een must. Oók onder de randjes.

2. Bijpunten
De jungle een beetje bijgepunt is ook prettig. Niet iedereen heeft zin om als Freek Vonk op zoek te gaan naar het wilde dier in het struikgewas.

3. Niet meteen poetsen! (erná)
Over wassen gesproken. Direct na ‘de daad’ met je nog natte Harry richting wastafel rennen om hem eens flink onder handen te nemen is NIET sexy. Handdoekje is prima, die uitgebreide poetsbeurt kan wel tot de ochtenddouche wachten. Tenzij je een tweede ronde verwacht, dan zou ik zeggen: ga je gang!

4. Geen praatjes, graag
Van zogenaamd geile praatjes houden de meesten vrouwen absoluut niet. Klein beetje dirty talk mag best, maar als je tijdens het spel voortdurend wordt afgeleid door een “ik ga eens even lekker dit of dat met je doen”, “vind jij het ook zo opwindend” of “ik zal jou mijn wapenstok eens even laten voelen”, dan wordt het lachwekkend. Killing voor de sfeer. Totally.

5. Beslag roeren
Vaak genoemd: zoenen alsof je cakebeslag aan het roeren bent. Niet doen. Wij zijn Nigella Lawson niet! Persoonlijk vind ik lafjes met een tongpuntje erger, maar ik meld het toch maar even.

Tja en hier wordt het moeilijk voor me, want ik hou niet zo van het met naam en toenaam benoemen van handelingen en onderdelen. Preutse doos, that’s me. Ik doe mijn best.

6. Mondeling gedoe
Orale toestanden als je niet écht weet waar je mee bezig bent: doe maar niet. Vraag gewoon wat je vrouw of vriendin lekker vindt. Dat is altijd beter dan gigantisch je best doen en heel ‘hard’ hopen dat je je vriendin naar een climax likt, iets wat dan dus nevernooitnie gaat gebeuren. De kans is groter dat ze tegelijkertijd een boodschappenlijstje opstelt of uiteindelijk in godsnaam maar een orgasme simuleert om er vanaf te zijn. (Overigens, dames, het kan ook geen kwaad om de mannen wat te sturen!)
Wat zeker níét helpt, is een meeraggende baard van een paar dagen of bijten in de gevoelige deurbel.

7. Ruig
Sommige vrouwen houden van ruig, veel vrouwen niet. Als je ’t niet zeker weet, laat die kontklets dan maar even achterwege. Of begin zachtjes… met een tikje. Tenzij ze een SM-fan is. Dan mag het.

8. Tenen likken
Mannen met een schoenen-, voeten- of tenenfetisj worden over het algemeen wat eng gevonden. Zo zei een vriendin: “Je mag aan alles sabbelen, behalve aan mijn tenen.” Eerlijk, van het idee alleen al krijg ik kotsneigingen. Voeten zijn veruit de meest onsexy lichaamsdelen, wat mij betreft. Ik heb prachtige, eeltvrije voetjes met gelakte nagels en desondanks moet ik er niet aan denken dat iemand mijn tenen met zijn tong bewerkt. Instant ontnuchterd. Dus ook hier geldt: niet zomaar doen. Ook de vraag: “Kun je even aan mijn tenen likken?” zal door weinig vrouwen met een enthousiast “ja!” worden beantwoord.

9. In slaap donderen
Over het in slaap vallen na de daad zijn de meningen erg verdeeld. De meeste vrouwen vinden het respectloos en ongezellig. Ik ben op dit punt dan zelf een vent denk ik. Niks zo fijn om ontspannen, het liefst in elkaars armen, in slaap te doezelen.

10. Recht op de finish af
Ook irritant: meteen recht op je doel af. Heren, wij zijn méér dan twee borsten en een onderkantje. Van wat streelwerk is nog nooit iemand minder geworden. Hoewel er ook weer vrouwen zijn die van al dat gewriemel en gekietel juist weer de zenuwen krijgen.

Overall conclusie is dat seks maatwerk is en een goed gesprek erover voeren geen kwaad kan. Overigens is het niet aan te raden om dat tijdens het seksspel te doen. Volgens mij worden jullie mannen juist dáár weer niet echt blij van.
Dat maakt me toch nieuwsgierig. Hoe zit dat bij jullie? Schroom niet en vertel het ons: wat moet een vrouw écht niet doen tussen de lakens? En wat juist wel? Tips zijn welkom!

Marga, 31 maart 2017
Ook verschenen op HoeVrouwenDenken