Ik hoorde vandaag een reclame van SIRE. Over selfies en waarom we ze maken. Voor wie doe je dat eigenlijk? Voor jezelf? Wil je de ander iets bewijzen? Nu ben ik niet zo van de selfies, maar ik deel mijn leven wel. En dan uiteraard alleen de hoogtepunten. De momenten dat ik lekker aan het #genieten ben. Alle keren dat ik suf op de bank zit, die deel ik niet. Oninteressant denk ik dan. Maar is het feit dat ik op het strand zit of aan een glaasje wijn bij een vriendin dan wel zo interessant? Wie boeit dat dan? En waarom is het zo leuk om likes te krijgen. Ik weet toch zelf al dat ik het leuk heb? Heb ik dan anderen nodig die het ook leuk vinden?
Flink moe word ik ervan; al die happy hashtags op social media. Als ik die moet geloven is iedereen altijd #happy en eten we elke dag #healthyfood en knallen (ook zoiets knállen!?!) we supergelukkig op zondagochtend in de #sportschool.
Het leven is een feestje, #lovemylife.
Die ene keer in de maand dat ik ga hardlopen, maak ik een foto van mezelf en post die op social media. #gezondbezig. Al die keren dat ik geen zin heb of te lui ben om van de bank af te komen, dan post ik niets. Belachelijk!
Het wordt hoog tijd voor een tegenbeweging. Gewoon lekker delen wat er in je op komt en vooral wat allemaal niet sociaal verantwoord is. Hashtags die het echte leven laten zien. #volgeproptmetvettefriet #weernietgesport #uitgevallentegenmijnkinddiedatnietverdiende #kutikmoetweerwerken #ruziemetmijnvent #uitbuikenopdebank #hatemylife.
Misschien wordt social media dan iets minder gezellig. Maar het is in ieder geval wel eerlijk. Als op Facebook de happy hasthags niet aan te slepen zijn, dan betekent dat niet persé dat in real life ook alles #paisenvree is. Dat willen we anderen zó graag laten geloven. En waarom?
Zoals mijn lievelingsschrijfster Sophie Kinsella zo mooi omschreef in haar laatste roman ‘Mijn niet zo perfecte leven’: Een fantastisch leven is een verzinsel. We maken naast alle mooie momenten, klotemomenten mee die dat vrolijke glitterleven weer in balans brengen. Vrolijk en glitterig aan de ene kant, de rottige waarheid aan de andere kant.
Dus, als je je weer eens laat intimideren door een vriendin die ogenschijnlijk de perfecte moeder is, met haar leven in perfecte #balans, geloof dan dat zij ook regelmatig snotterend met een doos tissues op de bank zit na een megaruzie.
Geloof gewoon niet alles wat je ziet. Onder dat gouden laagje gebeurt er genoeg minder moois. Net als bij jou.
En bij mij…
Deze tekst verscheen tegelijkertijd op HoeVrouwenDenken
Readmarga 