Categorie: Verdriet

Geplaatst in Afscheid, Divers, Hoe vrouwen denken, Ik, Schrijven, Sporten, Verdriet, Vooruitgang

De Brief die ik nooit verstuurde

Gepost op door readmarga

 

Vele malen heb ik nadat het gebeurde ’s nachts in bed gelegen om een brief te schrijven aan jou. Ik heb het nooit gedaan, ondanks dat ik je graag wilde vertellen wat jouw opmerking destijds met me heeft gedaan en hoe dat mijn verdere leven heeft beïnvloed. Nu is het te laat. We zijn vele jaren verder. En de brief die ik nooit schreef, schrijf ik hier. In de hoop het los te kunnen laten.

Dit is voor alle sportinstructeurs, juffen en meesters en alle anderen die met kinderen en jong volwassenen werken.

 

Beste T,

Ik hoop eigenlijk dat je deze brief nooit leest. Na al die jaren zou het niet veel zin meer hebben om te weten hoe ik me toen voelde. Dansen was mijn leven. Dat wist jij als geen ander, je gaf me tenslotte al les vanaf mijn vijfde. Ik groeide op, mede onder jouw vleugels en je werkte enkel met meiden en hun onzekerheden. Je had beter moeten weten dan de mijne te voeden. Ja, ik werd dikker naarmate ik ouder werd en ja, daar waren allerlei oorzaken voor aan te wijzen. Was het nodig om me van frontlady te degraderen naar een paar rijtjes naar achteren? Omdat ik niet meer in jouw perfecte plaatje paste? Dik is tweederangs. Ik voelde het toen letterlijk en dat heeft me de rest van mijn leven achtervolgd. Nog altijd voel ik me minder dan een slankere andere en ben ik alleen maar bezig met wat anderen van me vinden. Nog altijd is het hels voor me om in mijn eentje voor een groep te staan, of langs een overvol terras te wandelen.  

Dansen heb ik nooit meer gedaan. Ik verloor een liefde. Door jou. Ik weet dat je het goed bedoelde na mijn laatste optreden. “Misschien moet jij na de pauze maar een T-shirt aantrekken over je strakke pakje.” Je zei later dat je me wilde beschermen tegen harde woorden van anderen. Je wilde niet dat ik uitgelachen werd. Was het niet beter geweest om me apart te nemen en een gesprek met mij daarover te voeren in plaats van die mededeling eruit te gooien in een overvolle kleedkamer met al mijn teamleden en hun moeders? Heb je enige idee hoe ik van schaamte niet wist hoe snel ik weg moest komen? Hoe ik huilend naar huis ben gefietst en daarna mijn dansschoenen aan de wilgen heb gehangen?
Ik ben het nooit vergeten. Weet nog letterlijk wat je zei en hoe ik me toen voelde. Alleen, met mijn te dikke lijf in het te strakke pakje tussen alle meiden die wel aan jouw plaatje voldeden. Alle ogen op dat moment op mij gericht. Vol medelijden. Heb je enig idee hoe vaak ik wakker heb gelegen toen je vertelde wat de nieuwe outfit voor dat seizoen zou worden? Heb je énig idee met hoeveel moeite ik mezelf had verteld dat het er niet toe deed hoe ik eruit zag en dat het ging om mijn danskwaliteiten? Ik denk het niet. Je haalde mijn zelfvertrouwen in één middag onderuit en ik kan je zeggen, dat is nooit meer goed gekomen.

Wat had ik graag destijds de moed gehad om je te vertellen hoe ik me voelde. Ik kon toen echter ook niet vermoeden welke invloed het zou hebben op de rest van mijn leven. Je hebt me beschadigd. Door je handelingen en je opmerkingen. Door de wijze waarop je aan onze groep hebt lesgegeven en diegenen voortrok, die op jouw favorietenlijstje stonden. Lang heeft het me van binnen verteerd en over gaat het nooit. Maar ik wil dat je weet dat ik je vergeef. Dat ik weet dat je het beste met me voorhad en jij andere belangen had. Het wordt tijd voor mij om het los te laten. Het gewicht van afwijzing los te laten. En jou en het verdriet dat je me deed te laten gaan. Ik ben opnieuw begonnen en bijna veertig.

Ik wil me niet meer zo voelen. Het is klaar! Ik koester mijn gezonde lijf, met wat kilo’s meer. Het gevecht stopt nooit helemaal, maar ik wil me niet meer schamen. Ik omarm en laat los.

En jou ook.

Het ga je goed.

Marga

Dit bericht verschijnt tegelijkertijd op Hoe Vrouwen Denken

Geplaatst in Hoe vrouwen denken, Mannen, Verdriet

Mannen mogen niet huilen

Gepost op door readmarga

 

Mannen mogen niet huilen. Althans, dat vinden mannen vooral zelf. ‘Emoties tonen is een teken van zwakte en tranen zijn voor mietjes. Sterk moeten we zijn en janken laten we wel over aan onze vrouwen. En als die huilen, dan weten we ook niet wat we moeten. We kloppen wat onhandig op de rug van het huilende exemplaar, mompelen een ‘alles komt goed’ en kijken wanhopig met een schuin oog naar de televisie in de hoop nog iets van de wedstrijd mee te kunnen krijgen.’ Aldus, de échte man.
Gelukkig is niet elke man zo’n testosteronbonk. En dat is maar goed ook, want tegenwoordig wordt van mannen veel meer verwacht dan een hert schieten en deze op tafel kwakken, waarna de vrouw des huizes kan beginnen aan de stoofpot. Mannen krijgen vrouwelijke trekjes. Misschien wel door de wat minder heldere rolverdeling binnen de relatie.
Zo ken ik mannen die oneffenheden wegwerken met een camouflagestick, langer met hun haar bezig zijn dan ik een keuze maak over wat ik aan moet (en geloof me, dat duurt soms drie dagen), en harder huilen bij All you need is love dan ik. En ja die zijn toch echt hetero.
En eerlijk is eerlijk, ik vind het fantastisch. Wat is er mooier om je liefste in de ogen te kijken en deze langzaam waterig te zien worden omdat gevoel en een intens ‘houden van’ soms in woorden niet is uit te drukken. Daar kan geen bos bloemen of dijk van een compliment tegenop.

Emoties zijn rauw, puur en niet te sturen. Die overvallen je en komen recht uit het hart. Ik vind het fijn om verdriet met mijn lief te kunnen delen. Om hem te zien huilen als iets hem echt raakt. En voor de mannen die nu denken, dat deel je dan maar met je vriendinnen: niets is fijner om in sterke armen te kunnen kruipen, uit te huilen op een brede schouder en vervolgens kleine kusjes op je slaap te krijgen die je langzaam weer rustig sussen. Om vervolgens in ogen te kijken waar emoties in te lezen zijn. Omdat hij van je houdt en je verdriet met je deelt.

Dát heren, is pas een échte vent!

Marga, november 2016
Geschreven voor http://www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Afscheid, Verdriet

Alweer afscheid nemen

Gepost op door readmarga

Met je armen wijd gespreid kom je met een brede grijns op ons afgelopen naar het hekje aan het eind van het tuinpad. Achter je de tank van een hond die je volgt waar je gaat. In plat Brabants heet je ons welkom. ‘Fijn da ge d’r bent mupke’ en ik leg mijn hoofd op je volle boezem. We zijn met alle familie samen, iets waar je zo enorm van geniet. Alles staat klaar voor een geweldige dag. De gastvrijheid spat ervan af. Ik ben hier zo graag. Alles kan en alles mag in dit huis. Het straalt warmte en gezelligheid uit. Hoe kan het ook anders, alles ademt jou. En ik gun het je zo, na al dat verdriet wat je hebt gekend in je leven. Veel te vroeg weduwe nog voordat je met je grote liefde aan jullie leven samen kon beginnen. Je bent nooit helemaal over dat grote verlies heen gekomen. Desondanks valt er met jou altijd wat te lachen. Ik heb zin in deze dag. De Brabantse muziek schalt door de tuin die vol staat met kabouters, trollen en ander gespuis. Ik kijk hier altijd mijn ogen uit. Ook onze kinderen houden intens van jou en van deze plek. Ze noemen je heks. Vanwege je flamboyante kledingstijl en de hoeveelheid heksen in je huis. En misschien omdat je bijna een sprookjesfiguur voor ze bent…

Kon ik maar toveren fluisterde je gisteren. Tante, ik zou niets liever willen. De barones van Budel-Dorplein was wel heel erg nietig ineens in dat veel te grote ziekenhuisbed. Genezen was je, we waren zo blij met je tweede kans. Helaas sluimerde het stiekem en zonder dat we het wisten, door in je lijf… Ineens is er geen hoop meer.
Ik ben er nog niet klaar voor om je gedag te zeggen en toch was dat precies wat ik gisteren deed. Met het ongeloof in jouw ogen, weerspiegeld in het mijne, nam ik afscheid van je. Ik ben zo blij dat ik de kans heb gehad om je te bedanken voor al die fantastische en liefdevolle jaren en hoop dat je snel terug kan naar je kasteel, omringt door hen die van je houden.

De zon schijnt en je loopt over een heel lang pad waar hij met zijn armen wijd gespreid op je wacht. Je legt je hoofd op zijn borst. Je bent thuis…

Mijn lieve tante Marij overleed op 13 februari 2016. Ze is 62 geworden…

 

Marga, 8 februari 2016

Geplaatst in Mama, Thomas, Verdriet

Verdriet

Gepost op door readmarga

Vroeger als ik pijn had, dan zei mijn moeder altijd dat ze wenste dat ze het van me over kon nemen. Ik begreep dat nooit. Waarom zou je de pijn van iemand anders willen hebben? Ik begrijp nu dat moederliefde dat met je doet.
Waar ik vroeger nog een heel eind kwam met snoepjes en afleiding als zijn wankele beentjes zijn gewicht niet konden dragen en een knie weer eens niet ongeschonden uit een valpartij kwam, kan ik nu alleen maar machteloos toekijken hoe het hart van mijn alles soms huilt. En als ik hem snikkend tegen me aan voel denk ik meerdere malen dezelfde woorden die mijn moeder gebruikte “Geef je verdriet aan mij”. Alles heb ik er voor over om zijn pijn te dragen en van zijn smalle schoudertjes te tillen. In plaats daarvan moet ik toegeven dat ik hem niet kan helpen. Ik schiet tekort en dat doet pijn. Langzaamaan krijgt mijn eigen leven weer rust en vorm, maar ik kan er niet van genieten omdat ik hem zo zie worstelen. Zijn geluk hangt direct samen met het mijne en dus voel ik me met enige regelmaat net zo verloren als hij. Zal de tijd er mettertijd voor zorgen dat het korstje eindelijk dikker wordt?
Bijna 9 en zoveel te verduren. Soms breekt het mijn hart finaal in tweeën…

Marga, 10 juni 2013

Geplaatst in Divers, Verdriet

Leeg

Gepost op door readmarga

Hij kwam ze halen, net als anders. Niets in zijn gezicht verraadde wat hij al lang van plan moet zijn geweest. Je was blij met de rust die hun afwezigheid je boodt. Er was nog genoeg te doen en je wilde aan een nieuw boek beginnen. Terwijl jij stiekem genoot van de rust, voerde hij zijn plan uit. De mannetjes die je die ochtend vol liefde uitzwaaide zouden nooit meer thuiskomen. Hun vader, bij wie ze vol vertrouwen in de auto waren gestapt, nam ze mee en bracht ze nooit meer terug. Het gezicht waar je ooit liefdevol naar opkeek, het lijf waarmee je ooit de liefde bedreef, de man die je ooit meer dan wat ooit vertrouwde was ook niet meer. Weggevaagd, eigen keus en hij nam zijn zonen mee.
Het huis is leeg en of er ooit antwoorden komen is nog maar de vraag.

Nederland zoekt en duimt mee, het vertrouwen dat ze nog levend worden gevonden wordt kleiner en kleiner.
Hoe kun je iemand van wie je ooit hield zoiets aan doen.

Onbegrijpelijk..

Marga, 16 mei 2013

De broertjes Ruben en Julian werden 2 weken na hun verdwijning levenloos gevonden in een sloot.

Geplaatst in Afscheid, Scheiding, Verdriet

Dag verdriet

Gepost op door readmarga

Ik heb me lang aan je vastgeklampt, misschien was het een soort houvast geworden.. Een basis om op verder te gaan.. Verdriet, dat hoort erbij, rouwen moet en voor verder gaan was het nog veel te vroeg.

Of maakte ik mezelf dat wijs.. Was vastklampen aan het verleden een vlucht omdat de onzekere toekomst me vooral bang maakte? Ik heb lang moeten wachten op het gevoel dat ik er weer zin in kreeg en dat de onzekere toekomst die voor me lag kon voelen als een prachtig onbeschreven boek waarin ik zelf de bladzijden mag gaan vullen..

En dan ineens, zomaar uit het niets is het moment daar.. Een paar bijzondere gesprekken, nieuwe ontmoetingen en vriendschappen en het verdikken en hechter maken van de relaties met mijn geliefden. Een blik op mijn kleine slapende mannetje en het gevoel dat niets ter wereld belangrijker is dan zijn gezondheid en dat wij samen zijn… Dat ‘samen’ in het algemeen niet perse fysiek samen moet zijn als de geestelijke connectie zo sterk is. En zomaar ineens een besef: ik voel me vrij… De rugzak van pijn en verdriet glijdt van me af, ik laat het los… Plaatjes, beelden, verwachtingen en dromen, ik mag ze anders gaan vullen… De wereld ligt aan mijn voeten, er wacht ergens een plekje voor mijn mannetje en mij en ondanks dat ik nog niet weet waar het zal zijn, het wacht ergens op me. Het zal mooi zijn, klein en knus, warm en vol liefde… Soms moet je lang wachten op iets moois. Ik heb dat geduld wel.

Ik heb een enorme berg moeten overwinnen. Toen ik aan de voet ervan stond dacht ik dat ik de top nooit zou bereiken.. En ik wilde hem ook niet bereiken, want onherroepelijk kwam er dan een moment dat ik weer naar beneden zou moeten lopen.. En wat kwam ik dan tegen aan die andere kant die ik totaal niet kon overzien.
Ik heb de top bereikt, de top van alle emoties die een mens kan hebben in een korte tijd. Ik ben aan mijn afdaling begonnen.. Maar ik heb een kampeerplek gemaakt op de helft van de helling naar beneden.. Vanaf die plek kan ik de top van de berg nog zien om er goed van doordrongen te raken dat ik daar nooit meer naar terug wil. Ik wil nog niet verder lopen om niet te vergeten waar ik vandaan kom en te leren van alles wat ervoor gezorgd heeft dat ik die berg moest gaan beklimmen.. Verder lopen heeft ook nog geen zin, want wat daar op me wacht is nog onbekend. Waarom zou ik doorlopen als er nog geen bestemming is..

Wat steeds aanvoelde als een grijs gebied, een gevoelsmatige “wachtkamer” waar ik zat voordat ik eindelijk de poort naar “later” kon openen voelt nu aan als een heerlijk “nu”.. Vanaf mijn berghelling ga ik eerst maar eens genieten dat ik deze plek bereikt heb.. Ik sta nog overeind, het is me gelukt! Het uitzicht is prachtig, de zon gaat langzaam onder en gaat morgen weer op. Het leven gaat door en ik ben gelukkig.

Marga, 12 juni 2012

 

Geplaatst in Afscheid, Scheiding, Verdriet, Vriendschap

Alles went toch

Gepost op door readmarga

Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats waar hij jarenlang heeft gestaan. Het grote verschil is alleen dat het huis waar hij voor staat niet meer van mij is.. De spulletjes die in de vensterbank in de keuken staan zijn niet meer van mij en er volgt ook geen blije zwaai van een kokende echtgenoot en een klein jongetje bij de voordeur die “mama is thuis” roept.. Het jongetje zit bij mij achterin, we komen uit ons eigen huis.. In het huis waar ik naar kijk woont zijn vader, maar niet meer met mij.

De buurvrouw is jarig, zo kom ik weer terecht in mijn oude straat. Honderden keren heb ik dit stukje gelopen tussen onze huizen in. In pyjama, in bikini, in nette kleren en op blote voeten, met de babyfoon, een kindje op de arm en later aan de hand. Kind aan huis waren we bij elkaar. Van de ene spontane bbq naar de volgende koffiedate.. ’s Avonds op de stoep voor het huis als ik weer eens  de voortuin aan het schoffelen was of de tuin aan het sproeien, of gewoon maar in een stoel in de late avonzon zat en de buuf met een sigaretje naar buiten kwam. Alsof ze voelde dat ik er was….
Vakanties volgden, met de kindjes naar Frankrijk waar we ondanks de regen een geweldige tijd hadden, vooral na achten met de kindjes plat en een flesje wijn binnen handbereik.
Ook vele kilometers lopen ‘ s avonds als we weer eens wat kwijt wilden of gewoon de huiselijke sleur wilden ontvluchten.
Het gemis van alles van elkaar weten overviel me toen ik aanbelde en mijn voet over de drempel zette van het mij zo bekende huis. Ooit was ik hier een meubelstuk, nu was ik visite.
” Hoe gaat het met je” vroeg iemand. “Goed” antwoordde ik.. Wat moest ik ook anders zeggen. Ik kan geen maanden inhalen, gevoelens delen, ontwikkelingen en inzichten of vertellen wat een pijn het deed om daar te zijn door de vele herinneringen die me als een mokerslag troffen.
Na 2 uurtjes zitten trok ik de voordeur weer achter me dicht om 2 huizen verderop aan te bellen en mijn mannetje met knuffels af te leveren bij zijn vader..

“Dag klein vriendje, veel plezier dit weekend bij papa”

Buuf, ik mis je.. Alles went zeggen ze.. Ik kan niet wachten op dat moment.

Marga, 8 juni 2012