Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats waar hij jarenlang heeft gestaan. Het grote verschil is alleen dat het huis waar hij voor staat niet meer van mij is.. De spulletjes die in de vensterbank in de keuken staan zijn niet meer van mij en er volgt ook geen blije zwaai van een kokende echtgenoot en een klein jongetje bij de voordeur die “mama is thuis” roept.. Het jongetje zit bij mij achterin, we komen uit ons eigen huis.. In het huis waar ik naar kijk woont zijn vader, maar niet meer met mij.
De buurvrouw is jarig, zo kom ik weer terecht in mijn oude straat. Honderden keren heb ik dit stukje gelopen tussen onze huizen in. In pyjama, in bikini, in nette kleren en op blote voeten, met de babyfoon, een kindje op de arm en later aan de hand. Kind aan huis waren we bij elkaar. Van de ene spontane bbq naar de volgende koffiedate.. ’s Avonds op de stoep voor het huis als ik weer eens de voortuin aan het schoffelen was of de tuin aan het sproeien, of gewoon maar in een stoel in de late avonzon zat en de buuf met een sigaretje naar buiten kwam. Alsof ze voelde dat ik er was….
Vakanties volgden, met de kindjes naar Frankrijk waar we ondanks de regen een geweldige tijd hadden, vooral na achten met de kindjes plat en een flesje wijn binnen handbereik.
Ook vele kilometers lopen ‘ s avonds als we weer eens wat kwijt wilden of gewoon de huiselijke sleur wilden ontvluchten.
Het gemis van alles van elkaar weten overviel me toen ik aanbelde en mijn voet over de drempel zette van het mij zo bekende huis. Ooit was ik hier een meubelstuk, nu was ik visite.
” Hoe gaat het met je” vroeg iemand. “Goed” antwoordde ik.. Wat moest ik ook anders zeggen. Ik kan geen maanden inhalen, gevoelens delen, ontwikkelingen en inzichten of vertellen wat een pijn het deed om daar te zijn door de vele herinneringen die me als een mokerslag troffen.
Na 2 uurtjes zitten trok ik de voordeur weer achter me dicht om 2 huizen verderop aan te bellen en mijn mannetje met knuffels af te leveren bij zijn vader..
“Dag klein vriendje, veel plezier dit weekend bij papa”
Buuf, ik mis je.. Alles went zeggen ze.. Ik kan niet wachten op dat moment.
Marga, 8 juni 2012
Readmarga 
Niet alles went lieverd, sommige gebeurtenissen kun je ‘slechts’ een plekje geven in je leven, hiervoor heb je moed, kracht en doorzettingsvermogen nodig en is alles behalve makkelijk. Maar jij kan dat. Heb vertrouwen, mooi geschreven ~from the heart~
Al went het nooit, het slijt.. Mooi geschreven, Ik voelde de verdriet. Het zal waarschijnlijk nooit wennen, maar het zal wel slijten. Ik hoop het zo voor je kanjer…
Dank je wel lieverd… X
Lieve Marga,
Aan sommige dingen valt moeilijk te wennen. Dit is er één van. Het gezegde “een goede buur is beter dan een verre vriend” is soms zo waar.. Nu kom je alleen nog met een reden over de vloer bij je buurvrouw. Confronterend inderdaad, vooral omdat je elkaars dagelijkse beslommeringen niet meer deelt. Naast het feit dat het confronterend is om op vaste tijden bij de woning te moeten zijn, die ooit van jullie samen is geweest.
Waar je in mijn ogen geen keus in hebt, is het wennen aan de situatie moeder-kind-vader. Dat is een kwestie van slikken en schikken. Maar als de buurvrouw en jij een vriendschap hebben die verder ging dan alleen buur zijn, dan zou ik via twitter en facebook lekker bij elkaar in beeld blijven.
Gewoon het lieve mens eens oppikken voor een dagje stad, terrasje in de zon, sauna.. en de schade in delen inhalen.
Hele lieve knuffel!
Jan
Lieve Jan,
Wat ben jij toch een schat. En je hebt gelijk, het is zonde om zomaar te laten verdwijnen..
Dikke knuf en ik ben blij dat we nu ook eindelijk twitter en fb maatjes zijn.
XXX