Dag verdriet

Ik heb me lang aan je vastgeklampt, misschien was het een soort houvast geworden.. Een basis om op verder te gaan.. Verdriet, dat hoort erbij, rouwen moet en voor verder gaan was het nog veel te vroeg.

Of maakte ik mezelf dat wijs.. Was vastklampen aan het verleden een vlucht omdat de onzekere toekomst me vooral bang maakte? Ik heb lang moeten wachten op het gevoel dat ik er weer zin in kreeg en dat de onzekere toekomst die voor me lag kon voelen als een prachtig onbeschreven boek waarin ik zelf de bladzijden mag gaan vullen..

En dan ineens, zomaar uit het niets is het moment daar.. Een paar bijzondere gesprekken, nieuwe ontmoetingen en vriendschappen en het verdikken en hechter maken van de relaties met mijn geliefden. Een blik op mijn kleine slapende mannetje en het gevoel dat niets ter wereld belangrijker is dan zijn gezondheid en dat wij samen zijn… Dat ‘samen’ in het algemeen niet perse fysiek samen moet zijn als de geestelijke connectie zo sterk is. En zomaar ineens een besef: ik voel me vrij… De rugzak van pijn en verdriet glijdt van me af, ik laat het los… Plaatjes, beelden, verwachtingen en dromen, ik mag ze anders gaan vullen… De wereld ligt aan mijn voeten, er wacht ergens een plekje voor mijn mannetje en mij en ondanks dat ik nog niet weet waar het zal zijn, het wacht ergens op me. Het zal mooi zijn, klein en knus, warm en vol liefde… Soms moet je lang wachten op iets moois. Ik heb dat geduld wel.

Ik heb een enorme berg moeten overwinnen. Toen ik aan de voet ervan stond dacht ik dat ik de top nooit zou bereiken.. En ik wilde hem ook niet bereiken, want onherroepelijk kwam er dan een moment dat ik weer naar beneden zou moeten lopen.. En wat kwam ik dan tegen aan die andere kant die ik totaal niet kon overzien.
Ik heb de top bereikt, de top van alle emoties die een mens kan hebben in een korte tijd. Ik ben aan mijn afdaling begonnen.. Maar ik heb een kampeerplek gemaakt op de helft van de helling naar beneden.. Vanaf die plek kan ik de top van de berg nog zien om er goed van doordrongen te raken dat ik daar nooit meer naar terug wil. Ik wil nog niet verder lopen om niet te vergeten waar ik vandaan kom en te leren van alles wat ervoor gezorgd heeft dat ik die berg moest gaan beklimmen.. Verder lopen heeft ook nog geen zin, want wat daar op me wacht is nog onbekend. Waarom zou ik doorlopen als er nog geen bestemming is..

Wat steeds aanvoelde als een grijs gebied, een gevoelsmatige “wachtkamer” waar ik zat voordat ik eindelijk de poort naar “later” kon openen voelt nu aan als een heerlijk “nu”.. Vanaf mijn berghelling ga ik eerst maar eens genieten dat ik deze plek bereikt heb.. Ik sta nog overeind, het is me gelukt! Het uitzicht is prachtig, de zon gaat langzaam onder en gaat morgen weer op. Het leven gaat door en ik ben gelukkig.

Marga, 12 juni 2012