Alweer twee jaar geleden- Afscheid van een lieve vriendin

mei 2020

Met lood in mijn schoenen loop ik het ziekenhuis binnen, nadat we bij de ingang volledig zijn doorgelicht en ontsmet. Het voelt ongemakkelijk om op een plek te zijn waar zoveel ziekte heerst. ‘Als Corona érgens is, dan is het hier,’ dacht ik nog. Vlak na: ‘je zal maar aan het doodgaan zijn in deze rare tijd…’

Ik loop je kamer binnen en daar zit je. Rechtop in bed. Broos. Maar lachend zoals altijd. Zonder je te knuffelen, neem ik plaats aan je bed. Daar ben ik dan. En we wisten allebei dat het de laatste keer zou zijn…

Lieve Lin,
Wat hebben we de afgelopen 2,5 jaar vaak over dit moment gesproken. We wisten dat dit, some day, zou gebeuren. En toch, als het dan zover is, dan komt het onverwacht en altijd te vroeg. Jouw feestje, waar je, heel ongezellig, zoals je zelf zei, niet meer bij zou zijn. “Ja, ik lig daar in die kist, maar hoe leuk is dat.” Inderdaad Lin, er is geen reet aan.

Ik zeg je dat je zo mager bent geworden. Dat kanker je wel razendsnel slank maakt. Maar dat ik dat er toch niet voor over heb. We lachen wat. Over korting op de kist, omdat je prima dubbelgevouwen in een kleine kist past. En over het uitstrooien van je as, omdat je ‘in zo’n potje op de schoolsteenmantel’ maar lullig vindt. We storen de rest van de patiënten op de kamer. Ze kijken ons niet al te vriendelijk aan, omdat we maar niet ophouden met lachen. Omdat er eigenlijk niets te lachen valt. Maar dat heeft ons nooit weerhouden.

Opgeven wilde Linda nooit en God weet dat ze het in dit leven niet cadeau heeft gekregen. Linda viel op door haar hele ‘zijn’. Altijd voor iedereen klaar willen staan, altijd geïnteresseerd in een ander en met een totale desinteresse voor wat er in de mode was. Linda breide gewoon haar eigen truien. Ik was jaloers op haar vermogen om totaal haar unieke zelf te zijn. Waar ik van de onzekerheden aan elkaar hing, leek het Lin weinig te kunnen schelen. Zij vond andere dingen belangrijker in het leven en was, in elke setting, volledig zichzelf.

Ik pak je broze hand in de mijne en we kijken elkaar aan. “Dit is het dan, ik ga dood, Marg,” zeg je en even zijn daar toch die tranen. “Ik heb een geweldige reservetijd gehad, mede dankzij jou.”
We halen herinneringen op. Aan strandwandelingen. Zij met haar kale hoofd, ik met haar pruik op. “Weet je nog…” zeg ik, “dat je je zo vrij voelde, die dag? De wind over je pluizige donshaar, blote voeten in het zand. En dat we zo ontzettend gelachen hebben over hoe ongelofelijk kut het allemaal was. Dat we uitrekenden hoe lang je nog had en wat we in die tijd dan allemaal nog samen konden ondernemen. Weet je nog Lin, dat we kostbare tijd deelden, altijd in de wetenschap dat die beperkt was?”

We zwijgen even. En genieten van de wegtikkende minuten van deze laatste ontmoeting.

De laatste tijd sprak ik Linda zo goed als dagelijks. En echt over alles. Ze vond het zo vervelend dat ze niets leuks meer te melden had. Dan zei ik dat ik er ook schoon genoeg van had. Dat gezeur over de kanker, haar pijn en dat ze om de haverklap in slaap viel en ik dus urenlang geen antwoord op mijn appjes kreeg. Zo waren Linda en ik. Keihard, gierend om onszelf en de ander. Ik vroeg haar wat veel anderen niet durfden te vragen, ze vertelde me dingen die ze eigenlijk niet durfde toe te geven. We schuwden niets en gingen dwars door alle pijn, verdriet en ongemakkelijker vragen heen. Het werkte voor ons.

“Dit is het dan meisje, ik ga je loslaten.” Ze wriemelt even aan de armband die ik haar gaf. Die zou met haar meegaan, zei ze al eerder. Als ‘Magere Hein met zijn spuit en koffertje’ komt om haar mee te nemen.

Ik bedank haar. Voor alles wat ze me gegeven heeft en alles wat ze me leerde. Voor al die bijzondere gesprekken en levenslessen. Voor het grote besef dat leven eindig is, soms eerder dan je wilt. En dat kanker vaak de liefste mensen meeneemt. Met een heel leeg gevoel wandel ik het ziekenhuis uit. ’s Avonds schrijf ik mijn afscheidsspeech die ik haar vervolgens mail. Want wat hebben mooie woorden voor zin, als je ze zelf niet meer kan horen…

We zeiden dat we van elkaar hielden en namen afscheid. Ik zei je dat, als de tijd daar zou zijn, ik niet nog een keer naar je toe wilde komen. Dit moment, dit was een afscheid zoals wij waren. Intens, rauw, open en eerlijk. Met een lach en een traan en met elkaar tot in het diepst van alles, soms zelfs zonder woorden, begrijpend. Mijn laatste beeld van haar is prachtig. Rechtop in bed, ondanks de pijn stralend en lachend. Ondanks de ellende vastklampend aan elke kruimel die die nog wel mooi en goed was. Ik zal je nooit vergeten lieve schat.

Ik ben zo blij dat je geen pijn meer hebt.
Maar God wat ga ik je missen.

Linda stierf op 19 juni 2020, drie weken nadat ik haar hand voor het laatst losliet. Wat vliegt de tijd.