Afscheid – Readmarga

Actueel, Afscheid, Den Haag, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mama

Dag middelbare school

Gepost op 26 mei 202226 mei 2022 door readmarga

Kind deed examen. En nu is kind klaar.
Zes jaar middelbaar, het zit er gewoon ineens op.
Van de eerste dag brugklas naar de laatste dag examenjaar.
Poef, voorbij.

Na alle stress van de afgelopen weken, afgekloven nagels en slapeloze nachten (van mij) en kilo’s eieren, tosti’s en ander pubervoer (voor hem) viel gisteren dan toch echt het doek. Laatste punt gezet onder zijn examen Engels en dat was dat. We hebben er een goed gevoel over. Gemiddeld staat hij lekker, dus het moet wel heel raar lopen. Maar tot 9 juni blijft het nog even spannend.

Vanavond was zijn examenfeest. Dresscode: op je sjiekst. Nou, dat deed hij. In vol ornaat; driedelig met een stropdas. Wow. Is dat mijn kind? Die lange slungel met dat baardje in een tof pak. De trots kwam mijn oren uit.

Ik mocht hem wegbrengen en omdat we wat te vieren hadden (het was tenslotte woensdag, de hele dag droog en, o ja, DE EXAMENS WAREN KLAAR) gingen we eerst lekker wat eten. Hij mocht kiezen wat, dus dat werd, hoe verrassend, pizza. Maar dan wel eentje in de categorie ‘alles vers’. Heerlijk. We genoten van het eten en van het afzeiken van andere restaurantgangers.

De tijd tikte keihard door, dus na wat snel gehark aan zijn kant en het vragen van een pizzadoos voor mijn nog meer dan halve pizza-restant, togen we naar de feestlocatie: een grote kroeg in Den Haag. Daar stond al een rij zelfverzekerde, hooggehakte dames met daarnaast een kudde ietwat ongemakkelijke jongens, plukkend aan hun jasjes.

Tja, en toen…
…moest ik weg.

Ik wilde zó graag nog zó veel vragen…
Wie zijn je vrienden? Kan ik ze zien? Waar heb je zes jaar lang, dag in dag uit, mee op school gezeten en tijdens de lunch mee gelachen? Wie ben jij als je met leeftijdsgenoten bent? Mag ik alsjeblieft gewoon even mee naar binnen om te kijken hoe het er daar uit ziet? Hoe je begroet wordt? En hoe de meiden naar je kijken?

Maar ik vroeg het niet. Ik gaf hem zelfs geen kus, maar zwaaide en liep door.

Eenmaal terug in de auto overviel me een totale leegte.

Toen hij afscheid nam van groep 8 was er een rode loper op het schoolplein. Wij, de ouders, stonden ernaast en klapten en joelden. Niet alleen voor onze eigen kinderen, maar ook voor alle vriendjes en vriendinnetjes. Ik kende ze allemaal, van haver tot gort. En van de meesten kende ik zelfs de ouders.

Bij het eindfeest van groep 8 mochten ouders het laatste half uur ook naar binnen. We zagen jankende meiden en zich groot houdende jongens. Het was voorbij, de wijde wereld lokte. En ik kon hem stiekem troosten, omdat ik wist dat onder dat masker toch een klein, nog best wel angstig mannetje zat.

En nu? Nu heb ik geen idee. Niet wat hij doet, niet hoe hij zich voelt. Hij is bijna volwassen en gaat al zes jaar zijn gang op een school die ik maar een paar keer van binnen heb gezien. Op al mijn vragen is ‘goed’ een passend antwoord. Hopelijk hoor ik straks iets meer als ik hem weer ophaal…

Nog even en dan gaat hij studeren. In een andere stad. Nóg meer leven buiten het gezin om. Misschien wel op kamers. Hoe lang nog voor er geen slaperige jonge vent meer aan de ontbijttafel zit en die ‘goedemorgen’ gromt.

Mijn moeder vraagt me zo’n beetje elke week naar mijn planning. “Wat ga je doen? Met wie? En hoe voel je je?” En ik denk soms wel eens: wat maakt jou dat nou uit? Onthoud je werkelijk wat ik allemaal van plan ben? Dat interesseert jou toch geen reet?

Maar nu weet ik het. Het interesseert haar wel degelijk.
Met die flinters informatie over mijn leven houdt ze mij dichtbij.

I feel you, mam.

Ook verschenen op http://www.hoevrouwendenken.nl

Actueel, Afscheid, Afvallen, Bezinning, Dankbaarheid, Divers

Dag 2018

Gepost op 31 december 201831 december 2018 door readmarga

Het is de laatste dag van 2018. Traditiegetrouw kijk ik even terug naar de afgelopen 12 maanden. In dit geval is dat bijna niet te doen, want wát is er veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik heb dit jaar vrij weinig geschreven op dit medium. Dat kwam in eerste instantie omdat ik dat wat me écht bezig hield, niet wilde delen. Gek eigenlijk, want op deze site heb ik regelmatig geschreven over mijn strijd tegen de kilo’s. Toch vond ik het makkelijker om te schrijven over sporten en de WeightWatchers dan over de drastische stap die ik daarna nam. Na een lang voortraject, veel gesprekken en veel tranen en twijfels ging ik afgelopen maart onder het mes voor een gastricbypass, een maagverkleining met omlegging van de darm. Ik wilde niet meer dik zijn, maar zeker niet nog dikker worden, iets wat me gegarandeerd boven het hoofd hing. De operatie was een hel en het herstel daarna niet veel beter. Maanden heb ik geworsteld met eten en drinken en gevochten tegen misselijkheid en diarree. Een maagverkleining is niet de makkelijkste weg. Het is keiharde strijd. Dat is afvallen altijd, hoe je het ook doet. In 9 maanden tijd, viel ik 38 kilo af. Ik ben lichter geworden dan mijn streven was en inmiddels beland op het punt dat ik niet dunner wil worden. Dat ik dat ooit nog zou zeggen…

Het is wennen. Mijn lichaam voelt nog niet van mij. Ik appte gisteren naar iemand dat het voelt alsof je je hele leven blond bent geweest en je haar ineens zwart hebt geverfd. Elke keer als ik in de spiegel kijk, schrik ik me kapot. En niet alleen in positieve zin. Mijn lichaam is veranderd. Zoveel afvallen laat sporen na. Ook in mijn gezicht, het enige onderdeel van mij waar ik wel altijd tevreden over ben geweest. Ik ben veel spiermassa verloren en voel me daardoor slap en futloos. De energie die ik verwachtte te krijgen omdat die rugzak overgewicht niet meer mee hoeft, blijft nog uit. Los van dit alles ben ik dankbaar voor hoe het nu is, omdat het elke dag een beetje beter gaat. Ik schreeuw nog niet van de daken dat ik dit jaren eerder had moeten doen, maar koester ook de mooie dingen die samenhangen met het hebben van een lichter lichaam. Soepeler bewegen, trappen oprennen, shoppen in een kleine maat én in de uitverkoop!, op hakken lopen en me niet meer hoeven afvragen of ik iets kan, dat is fantastisch. Als alles stabiel is en ik eindelijk gewend ben aan mijn nieuwe ‘ik’, dan weet ik zeker dat ik alleen maar dankbaar ben.

Verder gingen we dit jaar twee keer op vakantie. Met de hele familie naar Turkije en met mijn lief naar Rhodos. We hadden het fantastisch.

Mijn werk bracht minder mooie dingen. Een half jaar geleden heb ik al besloten dat ik er weg wil, maar ondanks allerlei mooie aanbiedingen, zit ik er nog steeds met frisse tegenzin. In 2019 gaat de zoektocht verder naar een werkplek die me echt gelukkig maakt.

Vriendschappen verdiepten zich in 2018 en dunden uit. Mensen van wie ik het niet verwacht had, lieten me in de steek en anderen steunden me, zoals ik er ook voor hen was. Er waren moeilijke tijden voor de mensen van wie ik hou. Heel moeilijke tijden. Helaas is het eind daarvan nog niet in zicht. Maar zoals ik altijd zeg: met liefde heb je alles, ook als het zwaar is en soms uitzichtloos lijkt. Jullie wonen allemaal niet in de buurt, maar weet dat ik altijd dichtbij en heel trots op jullie ben!

En dan mijn lieve gezin. Kleine man worstelt zich door school heen wat, ondanks tomeloze inzet, niet vlekkeloos gaat. Grote man blijft positief ondanks dat het ook voor hem niet allemaal meezit. En samen kochten we op de valreep van 2018 een nieuw paleis en verkochten ons oude. We verhuizen naar een andere stad, naar de rust en ruimte en ons eigen witte huis. Wat hou ik van mijn mannen en ons harige meisje. Zonder jullie ben ik nergens.

Het afgelopen jaar was in alle opzichten een jaar van transformaties. Ik kromp in de breedte, maar groeide als mens. Ik liet los wat beter was om te laten gaan en greep dat wat me gelukkig maakt heel erg stevig beet. Ik leerde te luisteren naar mijn eigen behoeftes en niet alleen maar te geven. Ik trok de stekker uit mijn eigen bedrijfje, schreef hard aan mijn boek en genoot van elke zonnestraal tijdens de fantastische lente en zomer. De zoektocht naar balans zet zich in 2019 onverminderd voort. Eerst inpakken en verhuizen en dan weer op een andere plek opnieuw beginnen.

Ik weet wel dat de wereld er morgen niet ineens totaal anders uitziet. Toch heb ik enorm veel zin om te beginnen aan een nieuw, onbeschreven boek.

Fijne jaarwisseling!

Liefs,
Marga

Mijn complete verhaal over de operatie en de maanden erna zijn te lezen op www.hoevrouwendenken.nl. Het eerste half jaar anoniem, daarna onder mijn eigen naam.

Actueel, Afscheid, Hoe vrouwen denken, Mama, Thomas, Vooruitgang

Vroeger of nu, wat is nu eigenlijk beter?

Gepost op 21 januari 201821 januari 2018 door readmarga

tambourine-970343_1920 — Bron: Pixabay.com

Mijn zoon van dertien liet me gisteren op zijn telefoon iets horen. Een ringtone die hij op school had gemaakt. Een opdracht voor de muziekles. Ik was stil van wat ik hoorde. Het stukje muziek van 30 seconden klonk zo professioneel dat het niet zou misstaan als intro van een grote show in Vegas van DJ Tiësto. Nou ben ik als moeder niet geheel objectief natuurlijk (of helemaal niet) en ik heb de ballen verstand van de muziek die Tiësto maakt, maar het klonk echt meer dan te gek. Eerder was hij al thuisgekomen met verhalen over zijn muzieklokaal waar rijen Macbooks staan die zijn gekoppeld aan keyboards waarop ze leren pianospelen. Met die computers leren ze ook muziek maken door allerlei elektronische instrumenten samen te voegen. Gewone Havo hè.

Ik denk terug aan de muziekles op mijn middelbare school. Als je geluk had kwamen de instrumenten tevoorschijn en konden we met elkaar een ‘liedje’ rammen. De Jostiband was er niets bij. Met een triangel, een tamboerijn en zo’n lullig bamboegeval met een stokje maakten we muziek. Of iets wat daar voor door moest gaan. Mijn eerste muziekles leerde ik de tekst van ‘Het land van Maas en Waal’ van Boudewijn de Groot. Groene hemel, blauwe zon en een heel symfonieorkest in een grote regenton. Ik had nog nooit zo’n vreemde tekst gehoord en begreep er niets van. Verder leerden we instrumenten herkennen in muziekstukken en speelde mijn docent af en toe piano terwijl wij meezongen. Zelf muziek maken, dat kwam er nauwelijks van. Mijn zoon speelt inmiddels een aardig stukje keyboard. Op school werd hij verliefd en thuis oefende hij verder, met behulp van YouTube.

Zoon neemt ook deel aan het talentprogramma Technologisch Design. Daar leren kinderen met een liefde voor techniek de fijne kneepjes van het ontwerpen en programmeren. En zo komt het voor dat hij thuis komt met een duploblokje. Zelf getekend en uitgemeten op de computer (klinkt simpeler dan het is, het schijnt nogal een precisieklusje te zijn) en uitgeprint met de 3D-printer. Ik heb een kwartier naar het blokje zitten staren. Mijn kind heeft dat gemaakt!

Ik vind al die techniek in het leven van mijn kind doorgaans een verarming. Ik ben van

de generatie van net voor 1980, de generatie die stond te popelen om na het eten nog naar buiten te mogen. De generatie die zelf dingen verzon om te doen, in een maïsveld oorlogje speelde, stiekem een vuurtje stookte en van het dak van de kleuterschool werd afgeplukt door de politie. Dat mist mijn zoon allemaal. Ik zie nu vierjarigen die feilloos een tablet weten te bedienen, maar geen idee hebben wat ze moeten doen als dat ding ze ontnomen wordt. Fantasie? Jezelf vermaken? Wat is dat? Alles wordt ze op een presenteerblaadje aangeboden.

Maar tegelijkertijd verrijkt al die technologie het leven van mijn zoon. Hij leert over andere culturen via internet, maakt aanvalsplannen met zijn vrienden via de X-Box en moet daarvoor met hen samenwerken en overleggen. En hij weet alles over auto’s. Dat laatste is echt bloedirritant als je een tijdje met hem onderweg bent: “Kijk mam, dat is de mX582D met een zestienklepper-weet-ik-veel wat motor”. Aha. Interesseert me niet. Via Instagram en Snapchat onderhoudt hij zijn vriendschappen. Ik zat vroeger urenlang met mijn vriendinnen te geiten en elkaars haar te vlechten, nu maken ze er foto’s van die het net op geslingerd worden.

Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend jaloers op deze tijd. Met die mogelijkheden was ik vroeger vlogger geweest, zeker weten. Ik maakte ‘radioprogramma’s’ met mijn cassetterecorder met opnamefunctie; hoe geweldig was ’t geweest als ik dat met de wereld had kunnen delen? (Oké, dat had IK geweldig gevonden, de wereld heeft er vast niets aan gemist). Ik had ook aan een talentprogramma deel willen nemen op school. Zang of dans, of misschien wel drama. Dat was er in mijn tijd allemaal niet. Het lijkt me geweldig als ik in deze tijd was opgegroeid.

Tegelijkertijd maak ik me ernstig zorgen over die bleke bekkies, de individualisering van de jeugd en de stilte op straat. Krijgen we straks allemaal van die kromgegroeide jongvolwassenen met een burn-out door de grote hoeveelheid informatie die ze dag na dag te verstouwen krijgen?

En dan denk ik toch weer met weemoed terug aan de tijd dat het langer licht werd en het hoogtepunt van de avond een potje stoepranden of schommelen met ’t buurmeisje was.

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Afscheid, Bezinning, Dagboek, Geluk, Ik, Oudjaar

Beveiligd: Dat was weer een jaar…

Gepost op 31 december 201731 december 2017 door readmarga

Afscheid, Dankbaarheid, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mama, Thomas, Toekomst

Kan de tijd even stilstaan, alsjeblieft?

Gepost op 23 augustus 201726 september 2017 door readmarga

Ik sta voor het raam en zwaai hem uit. Mijn stoere vent met grote rugzak. Alweer een jaar geleden fietste hij als brugklasser een nieuw avontuur tegemoet. Vandaag begint hij aan 2 Havo.

Mijn gedachten glijden terug naar zijn eerste schooldag. Een tasje met drinken en eten in mijn ene hand, zijn kleine handje in mijn andere. Met moeite leverde ik hem af in de veilige handen van zijn juf. Hete tranen stroomden over mijn wangen toen ik wegfietste. Op weg naar het lege nest waar mijn enige zoon een gapend gat had achtergelaten. Vanaf het moment dat hij met een schreeuw mijn lichaam verliet, begon het proces van afscheid nemen. Hij groeit en groeit en soms wil ik de klok zo graag even stil zetten.

In de tweede klas van de middelbare school werden zijn vader en ik verliefd op elkaar. Ik was veertien. Het product van dat wat 25 jaar geleden begon, fietste vanmorgen bij mij vandaan op weg naar weer een nieuw avontuur.

In een flits zie ik een klein mannetje met een dapper smoeltje plaatsnemen op het kleine houten stoeltje waar met zwierige letters zijn naam op staat. Ik zie hem weer naar me toe rennen aan het eind van die eerste schooldag. Dwars over het schoolplein heen, zo mijn armen in. Alsof niets ter wereld belangrijker was dan een knuffel van zijn moeder. Nu kan hij het alleen. En ik kan er maar moeilijk aan wennen.

Gaan de volgende 13 jaren ook zo snel voorbij?

Zand — Bron: Pixabay.com

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Afscheid, Angst, Dankbaarheid, Den Haag, Ik, Liefde, Strand, Toekomst, Vooruitgang, Werk

The start of something new…

Gepost op 15 maart 201729 april 2017 door readmarga

Anderhalve week geleden startte ik bij mijn nieuwe werkgever. De laatste minuten voordat ik de IMG_20170306_191150_636_resized draaideur doorging en binnenkwam in het immense gebouw voelden als de start van een eerste schooldag. Wat had ik graag mijn moeder aan de hand gehad die nog even bij me kon blijven voor ik werd overgeleverd aan de juf die een vreemde voor me was. Maar helaas, ik was alleen en met buikpijn van de zenuwen schudde ik de hand van mijn nieuwe ~~juf~~ manager. Het ging beginnen.

De eerste week vond ik, eerlijk gezegd, verschrikkelijk. Al die gezichten, al die nieuwe termen, afkortingen, programma’s enzovoorts. Het duizelde me. Met het rondje door het gebouw waren we een halve dag bezig. Zelfs een simpel doosje paperclips halen was een hele onderneming. Het is er zo groot dat ik voortdurend mijn eigen werkplek kwijt was. En het toilet. En het koffieapparaat.

Mijn nieuwe collega’s (veertig in mijn team, ruim honderd op de afdeling) waren vriendelijk en meer dan bereid om me met alles te helpen. Toch kon ik na een paar dagen niet anders concluderen dan dat ik beroerd was van de heimwee. Wat verlangde ik terug naar de plek waar ik zestien jaar had rondgelopen. Naar werk dat ik kende en mensen die ik liefhad. Ik realiseerde me ineens dat dat allemaal voorbij is. Echt voorbij. Ik woon nu hier, werk nu hier en ben ver bij mijn vriendinnen en familie vandaan. Even janken bij mammie gaat niet meer zo makkelijk als vroeger. Het greep me die eerste week naar de keel.

Maar dan…

Weekend. Het zonnetje schijnt. Tijdens uurtjes op het dakterras met een boek en een kop thee, voel ik de spanning uit mijn schouders wegebben. Ik spreek mezelf vermanend toe. ‘Kom op zeg, je bent een grote meid. Je kunt en wilt dit. Je hoofd en hart zijn na jaren eindelijk op dezelfde plek. Je ligt elke avond in de armen van de liefste man die je je maar wensen kan. Geen gezeik, geen gebrul om mama, schouders eronder en gaan.’

Dus liep ik afgelopen maandag met opgeheven hoofd het kantoor binnen. Ik zocht een plekje ergens middenin de afdeling (flexwerken, echt het blijft ruk!) en kletste hier en daar wat met mijn nieuwe collega’s. Ik lachte zelfs een paar keer. Ik snapte waar ik mee bezig was en met welke projecten ik me mag bemoeien. Mijn nieuwsgierigheid nam de overhand en de zin om me in mijn werk te begraven nam toe.

Dinsdag. Mijn eerste externe vergadering. Met de tram reis ik helemaal naar het uiterste puntje van Scheveningen: Het Zwarte Pad. De tour door de stad is een belevenis. Lijn 1 is een oude, gammele tram en hij komt langs vele hotspots die de stad rijk is. Ik kijk mijn ogen uit. Op het eindpunt zit ik nog als enige en ik zwaai naar de machinist wanneer ik uitstap. Het zonnetje schijnt en ik zie de zee voor me liggen, evenals het hotel waar ik moet zijn. Ik ben te vroeg omdat ik hier even rond wil kijken. Dit stuk hier, de boulevard en het strand, is onderdeel van één van mijn projecten. Natuurlijk ben ik veel te vroeg, bang om op het laatste moment, of te laat, aan te komen. Het is fris, maar ik besluit toch even te gaan zitten op een bankje op de boulevard. Op het strand is het druk, de strandtenthouders zijn bezig met het opbouwen van hun tenten. Er wordt hard gewerkt en de lente hangt in de lucht. Heerlijk! De frisse wind drijft me naar binnen waar ik onder het genot van een kop thee en een lekkere muffin (hier geen droge koekjes, maar een muffin!), naar buiten staar. Mijn e-reader ligt onaangeroerd op mijn schoot. Ik staar naar buiten, naar de duinen en de zee en een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Het is me gelukt….

20170314_095602_resized