Mijn zoon van dertien liet me gisteren op zijn telefoon iets horen. Een ringtone die hij op school had gemaakt. Een opdracht voor de muziekles. Ik was stil van wat ik hoorde. Het stukje muziek van 30 seconden klonk zo professioneel dat het niet zou misstaan als intro van een grote show in Vegas van DJ Tiësto. Nou ben ik als moeder niet geheel objectief natuurlijk (of helemaal niet) en ik heb de ballen verstand van de muziek die Tiësto maakt, maar het klonk echt meer dan te gek. Eerder was hij al thuisgekomen met verhalen over zijn muzieklokaal waar rijen Macbooks staan die zijn gekoppeld aan keyboards waarop ze leren pianospelen. Met die computers leren ze ook muziek maken door allerlei elektronische instrumenten samen te voegen. Gewone Havo hè.
Ik denk terug aan de muziekles op mijn middelbare school. Als je geluk had kwamen de instrumenten tevoorschijn en konden we met elkaar een ‘liedje’ rammen. De Jostiband was er niets bij. Met een triangel, een tamboerijn en zo’n lullig bamboegeval met een stokje maakten we muziek. Of iets wat daar voor door moest gaan. Mijn eerste muziekles leerde ik de tekst van ‘Het land van Maas en Waal’ van Boudewijn de Groot. Groene hemel, blauwe zon en een heel symfonieorkest in een grote regenton. Ik had nog nooit zo’n vreemde tekst gehoord en begreep er niets van. Verder leerden we instrumenten herkennen in muziekstukken en speelde mijn docent af en toe piano terwijl wij meezongen. Zelf muziek maken, dat kwam er nauwelijks van. Mijn zoon speelt inmiddels een aardig stukje keyboard. Op school werd hij verliefd en thuis oefende hij verder, met behulp van YouTube.
Zoon neemt ook deel aan het talentprogramma Technologisch Design. Daar leren kinderen met een liefde voor techniek de fijne kneepjes van het ontwerpen en programmeren. En zo komt het voor dat hij thuis komt met een duploblokje. Zelf getekend en uitgemeten op de computer (klinkt simpeler dan het is, het schijnt nogal een precisieklusje te zijn) en uitgeprint met de 3D-printer. Ik heb een kwartier naar het blokje zitten staren. Mijn kind heeft dat gemaakt!
Ik vind al die techniek in het leven van mijn kind doorgaans een verarming. Ik ben van
de generatie van net voor 1980, de generatie die stond te popelen om na het eten nog naar buiten te mogen. De generatie die zelf dingen verzon om te doen, in een maïsveld oorlogje speelde, stiekem een vuurtje stookte en van het dak van de kleuterschool werd afgeplukt door de politie. Dat mist mijn zoon allemaal. Ik zie nu vierjarigen die feilloos een tablet weten te bedienen, maar geen idee hebben wat ze moeten doen als dat ding ze ontnomen wordt. Fantasie? Jezelf vermaken? Wat is dat? Alles wordt ze op een presenteerblaadje aangeboden.
Maar tegelijkertijd verrijkt al die technologie het leven van mijn zoon. Hij leert over andere culturen via internet, maakt aanvalsplannen met zijn vrienden via de X-Box en moet daarvoor met hen samenwerken en overleggen. En hij weet alles over auto’s. Dat laatste is echt bloedirritant als je een tijdje met hem onderweg bent: “Kijk mam, dat is de mX582D met een zestienklepper-weet-ik-veel wat motor”. Aha. Interesseert me niet. Via Instagram en Snapchat onderhoudt hij zijn vriendschappen. Ik zat vroeger urenlang met mijn vriendinnen te geiten en elkaars haar te vlechten, nu maken ze er foto’s van die het net op geslingerd worden.
Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend jaloers op deze tijd. Met die mogelijkheden was ik vroeger vlogger geweest, zeker weten. Ik maakte ‘radioprogramma’s’ met mijn cassetterecorder met opnamefunctie; hoe geweldig was ’t geweest als ik dat met de wereld had kunnen delen? (Oké, dat had IK geweldig gevonden, de wereld heeft er vast niets aan gemist). Ik had ook aan een talentprogramma deel willen nemen op school. Zang of dans, of misschien wel drama. Dat was er in mijn tijd allemaal niet. Het lijkt me geweldig als ik in deze tijd was opgegroeid.
Tegelijkertijd maak ik me ernstig zorgen over die bleke bekkies, de individualisering van de jeugd en de stilte op straat. Krijgen we straks allemaal van die kromgegroeide jongvolwassenen met een burn-out door de grote hoeveelheid informatie die ze dag na dag te verstouwen krijgen?
En dan denk ik toch weer met weemoed terug aan de tijd dat het langer licht werd en het hoogtepunt van de avond een potje stoepranden of schommelen met ’t buurmeisje was.
Ook verschenen op HoeVrouwenDenken
Readmarga 
Ik denk dat iedereen zijn eigen jeugd het mooiste vindt. Ik ben nog van de generatie dat mijn ouders pas een zwart/wit tv kochten toen ik een jaar of 7 was. Ik was altijd buiten, en ze konden ook niet controleren waar ik uithing 😉nu ben ik blij met Internet, omdat ik contact kan hebben met m’n dochter aan de andere kant van de wereld maar dat laatste wat jij zegt vind ik ook eng.. De informatiestroom stopt niet. En komt ook sneller binnen dan toen. Vroeger… Was er rust😉
Ja dat! Die rust. Het genieten van niets doen kennen de kinderen niet. Maar ik app zelf ook dagelijks met mijn moeder waar ik heel erg van geniet…
😘
En toch vind ik dat we door dat hele social media gedoe afvlakken en geen echt real life contact meer maken maar ach ik ben ook opgegroeid met dat buitenspelen en misschien is dit wel gewoon een nostalgische zondagochtend voor mij
Nee ik vind dat ook hoor. Helemaal met je eens.
Oef, schommelen met het buurmeisje.
Dat brings even memories back zeg!
Spijtig dat je bijna geen kinderen niet meer op straat of in het park ziet spelen.
Als ik terug kijk naar mijn tijd. Wij spraken al af in school om iets te gaan doen tot mama riep komen eten. Eten en weer even buiten tot de tweede roep om ons te wassen en te gaan slapen. Nu tikt men naar elkaar komen eten of afsluiten maar spelen nee dat is er niet meer bij.
Alhoewel het allemaal niet meer is als vroeger. En dat ouders ook meer angsten hebben als vroeger om hun kind buiten te laten spelen.
Aum Shanthi
Dat is zo. Ik ben ook blij dat mijn zoon niet op straat hangt. Maar ik kan wel erg weemoedig worden als ik denk aan wat hij allemaal mist. Die tijd zoals jij schetst komt nooit meer terug. Dieptriest…
Spijtig genoeg niet. En dat was zo een leuke tijd in alle opzichten.
We waren ook met weinig tevreden toen.
Maar als je nu aan de jeugd vraagt ben je gelukkig zeggen ze ook ja omdat ze niet anders kennen dan al deze technologieën. En dat aan sociaal minder aandacht gegeven wordt dan de verplichte speeltijden in een school.
Aum Shanthi
Zo herkenbaar je schrijven! Het blijft bijzonder dat er zoveel kan maar als dat er niet is, wat dan… Gelukkig vermaken ze zich hier nog met een potje voetbal op straat en schommelt ons meisje nog volop! 💛
Geniet er maar van. Die fase is heel erg snel voorbij helaas…