Thomas – Readmarga

Dankbaarheid, Geluk, Liefde, Mama, Thomas, Uncategorized

Carpoolkaraoke

Gepost op 28 februari 201828 februari 2018 door readmarga

Woensdagavond.

Kleine (inmiddels grote man) moet na een weekend papa en een paar dagen opa en oma- want voorjaarsvakantie en dat betekent logeren- weer worden opgehaald. Ik maak er een uitje van. Eerst lunchen in een lekker tentje in de Zwolse Binnenstad met mijn lieve vriend. Drie uur praten en eten, de tijd vliegt voorbij. Daarna door naar pap en mam waar ik ook mijn zus tref en de kindjes. We delen, praten en knuffelen en ik geniet van de mensen die ik zo liefheb en die ik zo vaak moet missen.

Kleine man en ik rijden terug via mijn oude stad en eten bij zijn vader. Er is liefdevol gekookt en ik vind het heerlijk dat dit zo kan. We zitten aan tafel met elkaar, zijn nieuwe vrouw en kleine dochter en zijn, heel bijzonder, gewoon een gezin op een andere manier. Na nog een kop thee lopen kleine man en ik in de vrieskou en gure wind naar de auto. Weer twee uur autorijden, wat hebben we er geen zin in.

Terwijl de kilometers wegglijden hebben we goede gesprekken. Over dat het zo fantastisch was bij opa en oma en hoeveel hij van ze houdt. En dat hij me gemist heeft. Hij appt met zijn vader over hoe leuk het was en hoe lekker hij heeft gegeten. Ik geniet van dit moment in de auto. Samen en dichtbij. Ik vraag hem of hij er moeite mee heeft om een kind van gescheiden ouders te zijn. Hij is het gewend, zegt hij. Hij weet niet anders en het is goed zo. Hij is blij dat we gelukkig zijn al is het dan niet meer bij elkaar. Ik bewonder hem om zijn nuchterheid die hij overduidelijk niet van mij heeft gekregen. Ik rij nog altijd met pijn in mijn hart weg bij mijn oude huis, waar ik hém achterlaat. Niet omdat ik spijt heb of ons weer samen zou willen, maar omdat ik zijn zoon meeneem en ik het nog steeds zo doodzonde vind dat we het niet gered hebben. Ik had het anders gewild…

Omdat ik wat moe word gooi ik Spotify aan. Na jarenlang tenenkrommende teksten aangehoord te hebben, is het Engels verbeterd en zingt hij uit volle borst alles mee. We zingen samen, beelden de muziek uit, staan op het toneel, doen er met onze armen dansjes bij en halen vals de hoge noten nét niet. We lachen onszelf een buikpijn om dat wat we de muziek soms aandoen.

Tijdens mijn all time favoriete nummer lachen we niet. We zingen het van a tot z en het geluk stroomt door me heen. We rijden weer samen, kleine vriend en ik, op weg naar huis. Zoals we al zo verschrikkelijk vaak hebben gedaan. Uit de slaperige zesjarige die destijds naast me zat is een lange puber van bijna 14 gegroeid. En god wat hou ik veel van hem.

Hij reist tegenwoordig regelmatig met de trein naar zijn vader en dat is een stuk rustiger dan filerijden op vrijdag. Toch wil ik dit stukje van ons nog niet helemaal loslaten. Wij samen in de auto, de 160 kilometer afleggend die ik inmiddels kan dromen en samen zingend tot we schor zijn. Mijn hart stroomt over voor deze jongen die al hard op weg is volwassenen te worden.

Wat ben ik toch trots op jou!
https://youtu.be/nNnBcCk7eDA

Marga, 28 februari 2018

Actueel, Afscheid, Hoe vrouwen denken, Mama, Thomas, Vooruitgang

Vroeger of nu, wat is nu eigenlijk beter?

Gepost op 21 januari 201821 januari 2018 door readmarga

tambourine-970343_1920 — Bron: Pixabay.com

Mijn zoon van dertien liet me gisteren op zijn telefoon iets horen. Een ringtone die hij op school had gemaakt. Een opdracht voor de muziekles. Ik was stil van wat ik hoorde. Het stukje muziek van 30 seconden klonk zo professioneel dat het niet zou misstaan als intro van een grote show in Vegas van DJ Tiësto. Nou ben ik als moeder niet geheel objectief natuurlijk (of helemaal niet) en ik heb de ballen verstand van de muziek die Tiësto maakt, maar het klonk echt meer dan te gek. Eerder was hij al thuisgekomen met verhalen over zijn muzieklokaal waar rijen Macbooks staan die zijn gekoppeld aan keyboards waarop ze leren pianospelen. Met die computers leren ze ook muziek maken door allerlei elektronische instrumenten samen te voegen. Gewone Havo hè.

Ik denk terug aan de muziekles op mijn middelbare school. Als je geluk had kwamen de instrumenten tevoorschijn en konden we met elkaar een ‘liedje’ rammen. De Jostiband was er niets bij. Met een triangel, een tamboerijn en zo’n lullig bamboegeval met een stokje maakten we muziek. Of iets wat daar voor door moest gaan. Mijn eerste muziekles leerde ik de tekst van ‘Het land van Maas en Waal’ van Boudewijn de Groot. Groene hemel, blauwe zon en een heel symfonieorkest in een grote regenton. Ik had nog nooit zo’n vreemde tekst gehoord en begreep er niets van. Verder leerden we instrumenten herkennen in muziekstukken en speelde mijn docent af en toe piano terwijl wij meezongen. Zelf muziek maken, dat kwam er nauwelijks van. Mijn zoon speelt inmiddels een aardig stukje keyboard. Op school werd hij verliefd en thuis oefende hij verder, met behulp van YouTube.

Zoon neemt ook deel aan het talentprogramma Technologisch Design. Daar leren kinderen met een liefde voor techniek de fijne kneepjes van het ontwerpen en programmeren. En zo komt het voor dat hij thuis komt met een duploblokje. Zelf getekend en uitgemeten op de computer (klinkt simpeler dan het is, het schijnt nogal een precisieklusje te zijn) en uitgeprint met de 3D-printer. Ik heb een kwartier naar het blokje zitten staren. Mijn kind heeft dat gemaakt!

Ik vind al die techniek in het leven van mijn kind doorgaans een verarming. Ik ben van

de generatie van net voor 1980, de generatie die stond te popelen om na het eten nog naar buiten te mogen. De generatie die zelf dingen verzon om te doen, in een maïsveld oorlogje speelde, stiekem een vuurtje stookte en van het dak van de kleuterschool werd afgeplukt door de politie. Dat mist mijn zoon allemaal. Ik zie nu vierjarigen die feilloos een tablet weten te bedienen, maar geen idee hebben wat ze moeten doen als dat ding ze ontnomen wordt. Fantasie? Jezelf vermaken? Wat is dat? Alles wordt ze op een presenteerblaadje aangeboden.

Maar tegelijkertijd verrijkt al die technologie het leven van mijn zoon. Hij leert over andere culturen via internet, maakt aanvalsplannen met zijn vrienden via de X-Box en moet daarvoor met hen samenwerken en overleggen. En hij weet alles over auto’s. Dat laatste is echt bloedirritant als je een tijdje met hem onderweg bent: “Kijk mam, dat is de mX582D met een zestienklepper-weet-ik-veel wat motor”. Aha. Interesseert me niet. Via Instagram en Snapchat onderhoudt hij zijn vriendschappen. Ik zat vroeger urenlang met mijn vriendinnen te geiten en elkaars haar te vlechten, nu maken ze er foto’s van die het net op geslingerd worden.

Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend jaloers op deze tijd. Met die mogelijkheden was ik vroeger vlogger geweest, zeker weten. Ik maakte ‘radioprogramma’s’ met mijn cassetterecorder met opnamefunctie; hoe geweldig was ’t geweest als ik dat met de wereld had kunnen delen? (Oké, dat had IK geweldig gevonden, de wereld heeft er vast niets aan gemist). Ik had ook aan een talentprogramma deel willen nemen op school. Zang of dans, of misschien wel drama. Dat was er in mijn tijd allemaal niet. Het lijkt me geweldig als ik in deze tijd was opgegroeid.

Tegelijkertijd maak ik me ernstig zorgen over die bleke bekkies, de individualisering van de jeugd en de stilte op straat. Krijgen we straks allemaal van die kromgegroeide jongvolwassenen met een burn-out door de grote hoeveelheid informatie die ze dag na dag te verstouwen krijgen?

En dan denk ik toch weer met weemoed terug aan de tijd dat het langer licht werd en het hoogtepunt van de avond een potje stoepranden of schommelen met ’t buurmeisje was.

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Afscheid, Dankbaarheid, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mama, Thomas, Toekomst

Kan de tijd even stilstaan, alsjeblieft?

Gepost op 23 augustus 201726 september 2017 door readmarga

Ik sta voor het raam en zwaai hem uit. Mijn stoere vent met grote rugzak. Alweer een jaar geleden fietste hij als brugklasser een nieuw avontuur tegemoet. Vandaag begint hij aan 2 Havo.

Mijn gedachten glijden terug naar zijn eerste schooldag. Een tasje met drinken en eten in mijn ene hand, zijn kleine handje in mijn andere. Met moeite leverde ik hem af in de veilige handen van zijn juf. Hete tranen stroomden over mijn wangen toen ik wegfietste. Op weg naar het lege nest waar mijn enige zoon een gapend gat had achtergelaten. Vanaf het moment dat hij met een schreeuw mijn lichaam verliet, begon het proces van afscheid nemen. Hij groeit en groeit en soms wil ik de klok zo graag even stil zetten.

In de tweede klas van de middelbare school werden zijn vader en ik verliefd op elkaar. Ik was veertien. Het product van dat wat 25 jaar geleden begon, fietste vanmorgen bij mij vandaan op weg naar weer een nieuw avontuur.

In een flits zie ik een klein mannetje met een dapper smoeltje plaatsnemen op het kleine houten stoeltje waar met zwierige letters zijn naam op staat. Ik zie hem weer naar me toe rennen aan het eind van die eerste schooldag. Dwars over het schoolplein heen, zo mijn armen in. Alsof niets ter wereld belangrijker was dan een knuffel van zijn moeder. Nu kan hij het alleen. En ik kan er maar moeilijk aan wennen.

Gaan de volgende 13 jaren ook zo snel voorbij?

Zand — Bron: Pixabay.com

Ook verschenen op HoeVrouwenDenken

Den Haag, Edwin, Thomas

Missen

Gepost op 21 september 201622 september 2016 door readmarga

Ik dacht dat ik wist wat missen is. Na vijf jaar latten en voortdurend afscheid nemen zou ik zweren dat ik een goed beeld had bij gemis.

Ik had het mis.

Gisteren zwaaide ik naar jullie toen ik na het eten weer terug moest naar “huis”. Jullie stonden in de deuropening met zijn drietjes. Mijn mannen en ons harige meisje tussen jullie in. Jullie zwaaiden enthousiast, zij keek vooral verward.

‘Dag mama, tot vrijdag.’

‘Dag lieverd, kom gauw weer thuis.’

Weer die verrekte 160 stille kilometers die me bij jullie vandaan houden.

Het huis dat ooit ons thuis was is leeg zonder jullie. De spullen zijn ingepakt, het bord met de o zo gewenste tekst staat in de tuin.

Verkocht.

Ik zit op de bank in het donker, want de lampen ingepakt, met een opgewarmd soepje, want geen zin om te koken en nu weet ik pas echt wat gemis en leegte is.

Je appte dat je aan het koken was. Ik zie jullie samen zitten aan tafel, etend, pratend of misschien wel zwijgend. Ik zie jou op de bank met een wijntje en alleen in ons bed. Net zo alleen als ik hier ben. Meer alleen dan ik ooit ben geweest, want de kleine man was er bijna altijd. Die knuffelde ik als ik jou mistte, kuste ik voor het slapen gaan en lag veilig in de kamer naast me. Zijn leven is nu daar. In een nieuw huis, een nieuwe stad en op een nieuwe school. Het mijne nog altijd versnipperd tussen twee werelden. Veel teveel hier naar mijn zin. Veel te weinig daar om mama en vriendin te kunnen zijn zoals ik dat wil.

Nog even en dan is de overdracht geweest. Dan mag het nieuwe stelletje hier gelukkig worden. En dan komt er die droombaan, dat weet ik zeker. Met die baan houdt het hier op. Dan kunnen we eindelijk echt aan ons leven beginnen. Ik kan niet wachten.

We proeven af en toe een dagje aan hoe het kan zijn. Hoe je moe uit je werk komt en het eten dan klaar staat. Hoe ik dan ’s avonds nog even een rondje hondje doe en altijd dezelfde mensen tref op het hondenveld. Hoe ik dan thuiskom en we samen koffie drinken en hoe we op de bank ’s avonds goede gesprekken voeren met mijn hoofd op je schoot en de muziek aan. Een warm en zacht knuffellijf om tegenaan te kruipen en gewoon een welterustenkus of goedemorgen schat. Gewoon de kleine grote man ondersteunen op weg naar volwassenheid. Pionieren met elkaar en met hem. Genieten en zoeken, botsen en goedmaken. Gewoon een gezin, in alle simpelheid, maar juist zo enorm bijzonder omdat we dat beiden zo lang hebben moeten missen.

Home is where the heart is. Home is waar jullie zijn.

Bijna thuis lieverds…

Ik mis jullie.

Marga, 21 september 2016

Mama, Thomas

Pieperdag

Gepost op 23 augustus 201623 augustus 2016 door readmarga

Daar ga je dan, samen met je moeder, fietsend op weg naar je eerste dag als brugpieper. Samen, want alles is nieuw. De stad, de fiets, de route en je tas. Zelfs de spullen ín je tas zijn nieuw. En we hebben dan wel een proefrondje gefietst, er zal maar nét vandaag een wegafsluiting zijn. En fietsen op zo’n dinsdagochtend is toch heel wat anders dan op een vakantiemaandag. Oké, eigenlijk wilde vooral je moeder met je mee, omdat die een beetje moeite heeft met loslaten. 😉

Klappertandend zit je naast me op de fiets. De zenuwen slaan keihard toe. Ik krijg een flashback van je eerste dag kleuterschool. Je huppelde naast me en vond alles geweldig. Tót het moment dat ik wegging. Je tranen waren niet te stoppen. De mijne ook niet trouwens. Nu weet je heel erg goed wat je te wachten staat. De vakantie is voorbij, het gaat beginnen. Zonder iemand die je kent om je aan vast te klampen.

Dichter bij school word je steeds stiller en eenmaal bij school, nadat je die enorme stroom kinderen hebt gezien zie ik je gezichtje verharden. Wat ben je toch een enorme stoere bink hoe je dealt met alles. Stukken stoerder dan ik. Ik zie je met een vastberaden blik stampend het schoolplein oplopen en zie duidelijk de trekken van je vader. “Emoties kun je uitschakelen.” Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar je duikt erin. Even ben je onzeker, maar je spot al gauw een jongen uit je klas gelukkig. Zelfverzekerd loop je erop af, zwaait nog aarzelend naar mij en ik spring weer op de fiets. Snotterend…natuurlijk.

Nu is het negen uur. Ik heb er al een half uur intensief trappen op zitten in het vroege Haagse zonnetje. De boodschappen zijn ook al binnen. Ik verwachtte vandaag een heerlijke relaxdag te hebben, maar mijn gedachten zijn voortdurend bij jou.

Ik weet dat je je wel redt maar vanochtend voelde ik letterlijk jouw hand uit de mijne glijden. Vanaf het moment dat je geboren werd is het proces van loslaten begonnen. En vandaag nam ik een hele grote stap.

Zet hem op kanjer! We zijn zo trots op je.

Mama, 23 augustus 2016

(Op de eerste dag van mijn tweede jaar op de middelbare school schreef ik in mijn dagboek: “Ik heb een nieuwe jongen in de klas gekregen en ik vind hem heel leuk. S***** van den Bosch heet hij en hij is zó knap.” Jouw papa stak met kop en schouders uit boven alle andere jongens. Net als jij. Ik ben benieuwd in hoeveel meisjesdagboeken jouw naam zal worden vastgelegd ♡)

Den Haag, Divers, Thomas

Pokégekte

Gepost op 19 augustus 201623 augustus 2016 door readmarga

Zoon doet sinds kort ook mee aan dé hype van dit moment. Het zoeken van digitale beestjes in de wereld om je heen. Dat voelt wat nutteloos en tot voor kort dacht ik ook dat het dat was. Totdat hij op pad ging en terug kwam met verhalen over de zoektocht in zijn nieuwe woonomgeving. “Er zat een *dinges* in het huppeldepuppark, mam en daar trof ik heel veel jongens die met hetzelfde bezig waren. De een zat in een nog hogere level dan de andere…”

In eerste instantie ging bij mij het licht al uit bij “Er zat een *dinges*“,maar toen ik nog eens goed luisterde hoorde ik wat hij eigenlijk zei. Ik heb een park gevonden en jongens die met hetzelfde bezig zijn als ik. Buiten!
Zoon zit, als hij de kans krijgt, de hele dag met de gordijnen dicht te ruften in zijn (weliswaar nieuwe) puberhol met een X-box controller in zijn hand. Nu zag ik een blozend jongetje met zere voeten van het lopen, want “Ik moest nog maar een kilometer voordat mijn ei uit kwam, dus ik heb nog een rondje extra gelopen.” ’s Avonds ging hij geheel vrijwillig mee de hond uitlaten en omdat hij een *dinges* zag in weer een ander parkje (“Echt mam, het is heel dichtbij”), ontdekten we een groot hondenveld. Naast de qualitytime samen, was het wederom win-win. Hij een verzameling *dingesen*, ik een uurtje met mijn zoon. De constante stroom verhalen over pokeballen en pokestops nam ik maar voor lief.
Tja en als je dan toch in Den Haag woont en een kwartiertje fietsen bent verwijderd van dé Pokémonhoofdstad van het land, kon het natuurlijk niet anders dan dat zoon daarheen wilde. Of ik mee ging…. Even was ik geroerd, zoon wil zijn liefde met me delen, maar het bleek te gaan om mijn telefoon. Hij had een wifihotspot nodig…
In Kijkduin keek ik mijn ogen uit. Hele hordes mensen bevolkten het Deltaplein, starend op hun telefoon of vierend dat er weer iets was gevangen. Ik nestelde mezelf op een terrasje terwijl zoon met een haast manische uitdrukking in zijn ogen vertrok met twee telefoons. Ik genoot van de zee en het spektakel voor me. “Ik zie een gigantische *dinges* op het strand”, hoor ik plotseling iemand schreeuwen. Het bleek het toverwoord om de massa in beweging te zetten. Mannen, (zwangere) vrouwen, mensen met kinderwagens en ja ook wat kinderen holden richting het strand. Honderden hysterische fans kwamen in beweging. Dat wilde ik van dichtbij bekijken. Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik over het plein. De massa kwam weer terug. “We waren te laat, hij was al weg”, riep iemand teleurgesteld en iedereen dook weer in zijn telefoon. Ik kreeg hetzelfde gevoel als de ochtend van de eerste uitverkoop in de V&D na het faillissement. Ik wilde niets kopen, alleen maar afscheid nemen van het tijdperk. Om me heen dromde de massa met een wilde blik in de ogen op zoek naar koopjes. Tussendoor slenterde ik, blij dat er niets was dat ik wilde hebben. Ik ervoer hier dezelfde vrijheid. Ik nestelde me op een bankje, staarde naar de zee en de blauwe lucht, hoorde de meeuwen en kon dat geluksmoment niet eens op Facebook zetten, aangezien zoon met mijn telefoon rondbanjerde. En het was heerlijk. Achter me rende de massa weer langs op weg naar een ZBDP (Zeer Belangrijk Digitaal Poppetje) en voor me duwden mensen elkaar aan de kant om er vooral het eerst te zijn. Ongekende gekte…

Toen ik het na een uur zat was zocht ik zoon weer op en werd, tijdens de fietstocht terug naar huis, overspoeld met verhalen over *dingesen* die grotere *dingesen* worden als je maar genoeg van dezelfde soort verzamelt en over de hoeveelheid beestjes die hij had gevangen.

Opeens zag ik geen massahysterie meer. Ik zag mensen die buiten en met elkaar een spel spelen. Ik zag een twaalfjarige met blozende wangen en stralende ogen die heerlijk in de frisse buitenlucht aan het genieten was.

Nutteloos of niet. Ik ben fan!

Photo Collage Maker_ZdfLy0_resized

Marga, 19 augustus 2016

Afscheid, Thomas

Echt klaar

Gepost op 13 juli 201617 juli 2016 door readmarga

De aula van de school is onherkenbaar getransformeerd in een feestzaal. Er draait een dj. Het is er bloedheet en in het midden van de zaal staan meisjes in mooie jurken hun zorgvuldig aangebrachte mascara van hun wimpers te huilen. De jongens hossen er wat ongemakkelijk omheen, slaan elkaar op de schouders en slikken wat ongewenste tranen weg. De laatste 15 minuten van het eindfeest van groep 8 is ingegaan en wij als ouders mogen even meekijken.

Net op het moment dat ik de omgeving in me opneem en mijn ogen scannend op zoek zijn naar mijn kleine blondje, word ik de polonaise ingetrokken. Voor me loopt een vader die ik goed ken omdat we samen een project hebben gedaan, achter me een vader die samen met zijn vrouw goede vrienden zijn geworden. Ik passeer Thomas en zíjn vader en mijn blik blijft even rusten op mijn kereltje. Natte haren van het zweet en rode ogen van de slaap en weggedrukte emoties. Ik ken mijn mannetje als geen ander. Hij is moe en het zat en de tranen zitten hoog. Hij slikt ze weg als er een liedje wordt gestart dat het eind van het feest inluidt.

Na wat mooie woorden van de directeur is het voorbij. Even ben ik terug in mijn eigen jeugd op mijn eigen laatste dag. Jankend vloog ik in de armen en tegen de troostende borsten van mijn geliefde kleuterjuf Hendriek. Ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou zien. En dat klopte. Ik bleef in hetzelfde dorp wonen, dus de meesters en juffen en de kinderen uit mijn klas, zag ik nog regelmatig. Datzelfde hoorde ik de bijna ex-klasgenoten tegen elkaar zeggen.”We zien elkaar na de vakantie!” Zij gaan naar dezelfde school en zullen veel vriendinnen terug zien. Maar jij, mijn allerliefste schat, gaat in je eentje, maar samen met mij en gesteund door heel veel mensen, aan een nieuw avontuur beginnen. Ver weg van alles wat bekend en vertrouwd is.

Eenmaal veilig thuis en dicht tegen me aan, komen dan eindelijk die tranen. Ik troost je, veeg ze weg en we praten samen. Over acht jaar basisschool en over je geliefde meester Yuri van wie je intens bent gaan houden na het plotselinge overlijden van meester Jan. Yuri, die een klas met gebroken zieltjes en veel vragen weer heelde en naar een hoger niveau tilde met warmte, humor en gezelligheid. Je vraagt je af of je hem wel voldoende bedankt hebt en ik beloof je dat ík dat namens jou zal doen. (Bij deze Yuri, je bent een bijzondere meester die hij nooit meer zal vergeten). Getroost door die belofte rol je je als een balletje op en valt met je knuffels in je armen, heel snel in slaap.

Inmiddels lig ik in de kamer naast je. Mijn kussen wordt nat van de tranen. Het besef dringt keihard tot me door. Het gaat beginnen… Vanaf nu zal niets meer hetzelfde zijn. Andere school, ander huis, ander gezin en volledig ander leven. Best een eindje weg van (bijna) alles en iedereen. Vijf jaar lang naartoe geleefd, over gepraat en over gedroomd en nu ineens is het die zomer van 2016…

Voor ons is het niet zomaar een afscheid van groep 8 of afscheid van een school. Wij nemen van veel meer afscheid. Waar zij doorgaan in dezelfde stad, pakken wij ons boeltje op en vertrekken.

En net op het moment dat het me even teveel wordt, zie ik hem in gedachten staan. Onze held uit het Westen. Naast hem op de grond zit ons bruine harige vriendinnetje. Zijn armen zijn wijd gespreid en we kruipen er samen in. We zijn thuis. Ons verhaal wordt geen verhaal van verlies en gemis, maar van liefde en geluk. En als ik daar ook maar een fractie aan twijfelde, zou ik er nooit aan beginnen.

Alles komt goed kleine man. Als we maar samen zijn. Ik ben zo ongelofelijk trots op je.

Marga, 13 juli 2016