Pokégekte

Zoon doet sinds kort ook mee aan dé hype van dit moment. Het zoeken van digitale beestjes in de wereld om je heen. Dat voelt wat nutteloos en tot voor kort dacht ik ook dat het dat was. Totdat hij op pad ging en terug kwam met verhalen over de zoektocht in zijn nieuwe woonomgeving. “Er zat een *dinges* in het huppeldepuppark, mam en daar trof ik heel veel jongens die met hetzelfde bezig waren. De een zat in een nog hogere level dan de andere…” 

In eerste instantie ging bij mij het licht al uit bij “Er zat een *dinges*“,maar toen ik nog eens goed luisterde hoorde ik wat hij eigenlijk zei. Ik heb een park gevonden en jongens die met hetzelfde bezig zijn als ik. Buiten!
Zoon zit, als hij de kans krijgt, de hele dag met de gordijnen dicht te ruften in zijn (weliswaar nieuwe) puberhol met een X-box controller in zijn hand. Nu zag ik een blozend jongetje met zere voeten van het lopen, want “Ik moest nog maar een kilometer voordat mijn ei uit kwam, dus ik heb nog een rondje extra gelopen.” ’s Avonds ging hij geheel vrijwillig mee de hond uitlaten en omdat hij een *dinges* zag in weer een ander parkje (“Echt mam, het is heel dichtbij”), ontdekten we een groot hondenveld. Naast de qualitytime samen, was het wederom win-win. Hij een verzameling *dingesen*, ik een uurtje met mijn zoon. De constante stroom verhalen over pokeballen en pokestops nam ik maar voor lief.
Tja en als je dan toch in Den Haag woont en een kwartiertje fietsen bent verwijderd van dé Pokémonhoofdstad van het land, kon het natuurlijk niet anders dan dat zoon daarheen wilde. Of ik mee ging…. Even was ik geroerd, zoon wil zijn liefde met me delen, maar het bleek te gaan om mijn telefoon. Hij had een wifihotspot nodig…
In Kijkduin keek ik mijn ogen uit. Hele hordes mensen bevolkten het Deltaplein, starend op hun telefoon of vierend dat er weer iets was gevangen. Ik nestelde mezelf op een terrasje terwijl zoon met een haast manische uitdrukking in zijn ogen vertrok met twee telefoons. Ik genoot van de zee en het spektakel voor me. “Ik zie een gigantische *dinges*  op het strand”, hoor ik plotseling iemand schreeuwen. Het bleek het toverwoord om de massa in beweging te zetten. Mannen, (zwangere) vrouwen, mensen met kinderwagens en ja ook wat kinderen holden richting het strand. Honderden hysterische fans kwamen in beweging. Dat wilde ik van dichtbij bekijken. Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik over het plein. De massa kwam weer terug. “We waren te laat, hij was al weg”, riep iemand teleurgesteld en iedereen dook weer in zijn telefoon. Ik kreeg hetzelfde gevoel als de ochtend van de eerste uitverkoop in de V&D na het faillissement. Ik wilde niets kopen, alleen maar afscheid nemen van het tijdperk. Om me heen dromde de massa met een wilde blik in de ogen op zoek naar koopjes. Tussendoor slenterde ik, blij dat er niets was dat ik wilde hebben. Ik ervoer hier dezelfde vrijheid. Ik nestelde me op een bankje, staarde naar de zee en de blauwe lucht, hoorde de meeuwen en kon dat geluksmoment niet eens op Facebook zetten, aangezien zoon met mijn telefoon rondbanjerde. En het was heerlijk. Achter me rende de massa weer langs op weg naar een ZBDP (Zeer Belangrijk Digitaal Poppetje) en voor me duwden mensen elkaar aan de kant om er vooral het eerst te zijn. Ongekende gekte…

Toen ik het na een uur zat was zocht ik zoon weer op en werd, tijdens de fietstocht terug naar huis, overspoeld met verhalen over *dingesen* die grotere *dingesen* worden als je maar genoeg van dezelfde soort verzamelt en over de hoeveelheid beestjes die hij had gevangen.

Opeens zag ik geen massahysterie meer. Ik zag mensen die buiten en met elkaar een spel spelen. Ik zag een twaalfjarige met blozende wangen en stralende ogen die heerlijk in de frisse buitenlucht aan het genieten was.

Nutteloos of niet. Ik ben fan!

Marga, 19 augustus 2016