Categorie: Bezinning

Soms verbaas ik me erover dat je manier van denken naarmate je ouder wordt zo enorm verandert.
Een dag na de aankoop van ons eerste huis haastten we ons naar de woonboulevard om daar dure meubels in te slaan omdat het “zo´n goede kwaliteit was dat we er 20 jaar plezier van zouden hebben”. Waarom heb ik me destijds niet beseft dat ik liever wilde genieten van ons spaargeld in plaats van het in veel te dure spullen te stoppen. Waarom heb ik me destijds niet beseft dat het helemaal niet zo makkelijk is om weer 20.000 (toen nog) gulden bij elkaar te schrapen. We hadden het gespaard, samen, omdat thuiswonen zo lekker goedkoop was en het is allemaal naar het huis gegaan. Zelfs de overwaarde van ons eerste huis hebben we gestopt in de verbouwing van het tweede. Was ik minder gelukkig geweest met Ikeameubels? Was ons kind minder goed groot geworden zonder een splinternieuwe babykamer en wandelwagen die beiden nu al een tijdje op zolder staan te verstoffen? Ik wilde dat dit besef er eerder was geweest. Dan hadden we nu in deze crisistijden nog een lekkere spaarrekening om op terug te vallen en leuke dingen van te doen.

De laatste jaren ben ik aan het veranderen. Mijn kijk op veel dingen verandert. Ik ben totaal niet materialistisch (meer) en kom er steeds meer achter dat het leven daar niet om draait. Zet mij maar in een klein huisje met een open haard en de kneuterigheid en liefde van de mensen om me heen en ik ben gelukkig. Het hoeft voor mij allemaal niet groots en duur.

Ik word ook steeds meer een dromer en zie kansen en mogelijkheden in plaats van problemen en onmogelijkheden. Ik wil veel maken van het korte leven dat ik heb. Toen ik vorig jaar 30 werd realiseerde ik me ineens dat ik me weinig kon herinneren van de 10 jaar daarvoor. Was er gewoon niks wezenlijks gebeurd (afgezien van het feit dat ik moeder was geworden, dát kon ik me dan nog wel herinneren), of heb ik niet bewust geleefd?

Nu ik zelf anders in het leven sta begrijp ik die stresskippen om me heen steeds minder.
Zet alles eens af tegen de grootsheid van onze voorouders, de generaties die nog na ons komen..en de omvang van de aarde en het oneindige heelal. Hoe belangrijk is het dan nog wat wij hier aan het rommelen zijn op dat kleine stukje in dat grote geheel in dat piepkleine stukje tijd dat ´jouw leven´ heet.
En dat wil niet zeggen dat ik onverschillig word, integendeel. Wat het wel betekent? Werk doen wat je leuk vindt, keuzes maken waar je achter staat, niet meer elke dag balen van het ontbreken van het perfecte figuurtje, dingen die je wil doen gewoon doen, geen spijt hebben van dingen die je hebt gedaan en ook geen spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan. Doe ze gewoon alsnog, of leg het naast je neer. Stel niets uit tot morgen. Elke dag die je verspilt komt nooit meer terug.
Ik wilde dat ik dat tien jaar eerder al had bedacht.

Zou het leven ook een eigen kijk op mij hebben?

Marga, 2009

In het plafond zitten gezichtjes.. En vlinders en een paardje en gewoon lelijke vlekken. Hier en daar hangt een spinnenrag en de gordijnen mogen ook wel weer eens gewassen worden.

Tot deze conclusie kom ik na het dagenlang liggend op mijn rug op de bank bestuderen ervan. Het is stukken minder leuk dan naar de wolken kijken en daar figuren in zoeken. Wolken veranderen met elk zuchtje wind. Mijn plafond verandert niet en alles wat er in de zien valt heb ik inmiddels wel gezien. Zeker omdat dit niet de eerste keer is dat ik mijn dagen slijt op de bank. Ik ben precies de zomers gezond door gekomen. Met de eerste herfstbries lieten ook mijn longen het weer afweten. De mij inmiddels welbekende bronchitis heeft deze keer voor de afwisseling vriendschap gesloten met een keelontsteking. Een prachtcombinatie en op de schaal van hoe-ellendig-voel-ik-mij-vandaag scoort hij dan ook hoog.

Oh wat vind ik mezelf zielig. Ik klaag steen en been, ben moe, niet te genieten en ik ben voortdurend bezig met mijn werk en wat ik allemaal toegezegd had te doen en weer eens niet kan waar maken.

In de spiegel staren me twee doffe make-up loze ogen aan. Mijn haar wat enorm schreeuwt om een nazomerse knip- en verfbeurt (nee het is niet grijs, het is een soort van uitgegroeid blond!!!) hangt als een troosteloos uitgedroogd bosje ellende op mijn rug. Het enorme ik-krijg-het-maar-niet-warm vest doet werkelijk wonderen voor mijn figuur en hoewel ik het natuurlijk niet nodig heb neem ik me toch voor om heftig te gaan sporten als ik weer lucht heb. Iets wat in mijn geval, heeft de ervaring me inmiddels geleerd, wel eventjes kan duren.

Gelukkig ben ik naast dat alles ook nog gezegend met een te kleine neus en dito doorgang waardoor de chronische neusverkoudheid als gevolg van het voor bijna alles allergisch zijn wat je kan inademen er in ieder geval voor zorgt dat ik HELEMAAL niet meer kan ademen en mijn man alweer 3 dagen “gezellig” op zolder slaapt omdat ik hem HET BED UIT SNURK!

In de plaatselijke supermarkt, mijn uitje van de dag waar ik niet onderuit kom omdat manlief anders precies voor één avond eten mee neemt óf met een briefje nog de helft vergeet, zet ik hoestend de boodschappen op de loopband bij de kassa. Mijn aandacht wordt getrokken naar een klein meisje dat naar me kijkt. Ze is een jaar of 6, net als mijn kleine mannetje. Ik zie haar in een flits en heel even staat mijn hart stil. Een fractie van een seconde hoop ik nog dat ik het verkeerd heb gezien, maar helaas…

Haar hoofd en gezicht zijn volledig misvormd. Dit zijn afwijkingen waarover je op televisie documentaires ziet en waar je hoofdschuddend en soms met afgrijzen naar kijkt, jezelf ondertussen afvragend of die mensen wel een leven hebben. Het voelt altijd zo ver weg en in dit onbewaakte ogenblik stond het ineens voor me in de vorm van een klein meisje…

Het meisje keek nog even naar me, vertrok haar mond in een soort van glimlach en huppelde aan haar moeders hand de winkel uit. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. En niet van afschuw, maar diepe bewondering. Haar blonde lange haren wapperden in de wind terwijl ze de hele parkeerplaats over rende. Vol levenslust en blijdschap en zich ogenschijnlijk niet bewust van alle starende blikken die haar omringden. Ik schaamde omdat ik even daarvoor hetzelfde had gedaan en wilde bijna roepen naar haar hoeveel indruk ze op me maakte.

Zwijgend reden we naar huis en in de achteruitkijkspiegel keek ik in het lachende snoetje van mijn tandenloze, volmaakte stuk. Wat ben je gezegend als je zonder zichtbare gebreken ter wereld komt.

Thuis keek ik in de spiegel in de gang. Als vanzelf gleden mijn vingers naar de huid van mijn gezicht. Zacht en gaaf… Ik voelde me nog net zo beroerd, nu vermoeid van het boodschappen doen en de eindeloze hoestbuien putten me uit, maar dit gaat weer over!

Maar zij… Hoe zal haar toekomst eruit zien en hoe lang zal ze deze onbevangenheid houden? Hoe lang zal het duren voordat ze beseft dat er in deze wereld nauwelijks plaats is voor mensen die “anders” zijn op wat voor manier dan ook. Wanneer zal het huppelen ophouden en plaats maken voor een snelle tred vol schaamte..

Ze is nog dicht bij me, dit onbekende meisje en de aanblik van haar laat me niet meer los.

Ik klaag nooit meer….

Marga, 2011

Zondagochtend, uitgeslapen en nog duffer dan toen ik mijn bed in dook. Alles is me teveel, de drukte en rommel in huis, mijn zoon die bij alles wat hij doet zingt en het geluid van de tv dat de kamer in schalt . Ik wil rust, rust in en aan mijn kop, rust in mijn lijf…
Ik snor mijn mp3 op, sportschoenen aan, weg hier!
Gewoon dom sjouwen, mijn gedachten de vrije loop laten en genieten van de natuur om me heen. Op het viaduct over de snelweg blijf ik, zoals altijd, even stil staan. Ik voel de kinderlijke behoefte om naar de auto’s te zwaaien en besluit dat dit een dag is om vooral gewoon te doen wat er in me opkomt… Enigszins gegeneerd steek ik mijn hand op, maar bij de eerste bestuurder die terugzwaait word ik enthousiast.. En dus sta ik, 30 lentes jong, in mijn eentje, op zondagochtend naar auto’s te zwaaien. Ik schiet in de lach om mezelf.
Als ik weer verder loop merk ik dat ik steeds harder mee begin te zingen met de muziek in mijn oren. Eerst is het nog een voorzichtig neuriën, maar ik voel een beestje in mij dat er eruit moet, dus zing ik mijn longen uit mijn lijf terwijl ik het viaduct weer afhuppel. De wandelaars en fietsers die zich ook buiten gewaagd hebben in alle vroegte glimlachen naar me. Ik vraag me af wat ze denken, maar besluit dat het me niet kan schelen. Vandaag niet…
Ik loop verder en concentreer me intens op de wereld om me heen. De dingen die je ziet als je niet afgeleid wordt door het snelle leven… Een grote struik vol met rozenbottels waaraan nog 1 roze roos hangt, als restant van de zomer die weer veel te snel voorbij was. Ik schop wat eikels en kastanjes voor me uit en al voetballend spot ik een reiger die een beetje verveeld in een sloot voor zich uit staat te staren. Die reiger vraagt zich vast niet af wat zijn doel hier op aarde is. Hij is er gewoon, staat daar maar te staan en denkt aan niks. Een groepje schapen ligt gezellig te knuffelen in het weiland. Verderop sjouwen wat koeien doelloos achter elkaar aan en ik snuif met mijn armen wijd de wereld nog wat meer in me op. Het zonnetje doet zijn best om door de mist heen te breken en ik glimlach bemoedigend naar boven. Of het geholpen heeft weet ik niet, maar hij breekt door en verwarmt mijn gezicht.
Ik besluit dat ik nog niet naar huis wil en ga even zitten om uit te rusten. Niet op een bankje maar midden in het nog vochtige gras. Ik trek de dopjes van mijn MP3 uit mijn oren en ervaar de tegenstrijdige geluiden. Voor me hoor ik de vogels fluiten, af en toe een paard briesen en verder eigenlijk vrij weinig. Achter me razen de auto’s voorbij over de snelweg. Om me heen zie ik niet meer dan uitgestrekt groen.
Mijn natte en koude kont doet me besluiten om toch maar verder te wandelen. Het is nog wel een stuk naar huis, ik ben inmiddels flink afgedwaald.
Maar het gevoel van vrijheid stroomt door me heen. Ik ben op weg naar niets, ik hoef niets… Ik ben alleen…

Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik liep is van nu af aan een weg
Kijk me lopen, 7 sloten
Hoogste bergen andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
En ik zie wel waar ik kom

Marga, 2009