Soms verbaas ik me erover dat je manier van denken naarmate je ouder wordt zo enorm verandert.
Een dag na de aankoop van ons eerste huis haastten we ons naar de woonboulevard om daar dure meubels in te slaan omdat het “zo´n goede kwaliteit was dat we er 20 jaar plezier van zouden hebben”. Waarom heb ik me destijds niet beseft dat ik liever wilde genieten van ons spaargeld in plaats van het in veel te dure spullen te stoppen. Waarom heb ik me destijds niet beseft dat het helemaal niet zo makkelijk is om weer 20.000 (toen nog) gulden bij elkaar te schrapen. We hadden het gespaard, samen, omdat thuiswonen zo lekker goedkoop was en het is allemaal naar het huis gegaan. Zelfs de overwaarde van ons eerste huis hebben we gestopt in de verbouwing van het tweede. Was ik minder gelukkig geweest met Ikeameubels? Was ons kind minder goed groot geworden zonder een splinternieuwe babykamer en wandelwagen die beiden nu al een tijdje op zolder staan te verstoffen? Ik wilde dat dit besef er eerder was geweest. Dan hadden we nu in deze crisistijden nog een lekkere spaarrekening om op terug te vallen en leuke dingen van te doen.
De laatste jaren ben ik aan het veranderen. Mijn kijk op veel dingen verandert. Ik ben totaal niet materialistisch (meer) en kom er steeds meer achter dat het leven daar niet om draait. Zet mij maar in een klein huisje met een open haard en de kneuterigheid en liefde van de mensen om me heen en ik ben gelukkig. Het hoeft voor mij allemaal niet groots en duur.
Ik word ook steeds meer een dromer en zie kansen en mogelijkheden in plaats van problemen en onmogelijkheden. Ik wil veel maken van het korte leven dat ik heb. Toen ik vorig jaar 30 werd realiseerde ik me ineens dat ik me weinig kon herinneren van de 10 jaar daarvoor. Was er gewoon niks wezenlijks gebeurd (afgezien van het feit dat ik moeder was geworden, dát kon ik me dan nog wel herinneren), of heb ik niet bewust geleefd?
Nu ik zelf anders in het leven sta begrijp ik die stresskippen om me heen steeds minder.
Zet alles eens af tegen de grootsheid van onze voorouders, de generaties die nog na ons komen..en de omvang van de aarde en het oneindige heelal. Hoe belangrijk is het dan nog wat wij hier aan het rommelen zijn op dat kleine stukje in dat grote geheel in dat piepkleine stukje tijd dat ´jouw leven´ heet.
En dat wil niet zeggen dat ik onverschillig word, integendeel. Wat het wel betekent? Werk doen wat je leuk vindt, keuzes maken waar je achter staat, niet meer elke dag balen van het ontbreken van het perfecte figuurtje, dingen die je wil doen gewoon doen, geen spijt hebben van dingen die je hebt gedaan en ook geen spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan. Doe ze gewoon alsnog, of leg het naast je neer. Stel niets uit tot morgen. Elke dag die je verspilt komt nooit meer terug.
Ik wilde dat ik dat tien jaar eerder al had bedacht.
Zou het leven ook een eigen kijk op mij hebben?
Marga, 2009
Readmarga 