april 2020
Alleen zijn. Soms wil ik dat maar al te graag. Ik vind mensen om me heen en gezelligheid heerlijk. Maar ik trek me bij tijden ook erg graag terug. Op de dagen dat ik dat gevoel in extreme mate heb, is zelfs de hond me teveel. Als die me hoopvol in al haar labradorschattigheid aan staat te staren, stuur ik haar weg, omdat ik gewoon even niet ‘nodig’ wil zijn.
In deze Coronatijden is dat dan ook het enige waar ik af en toe echt moeite mee heb. Kind – hoe makkelijk en geweldig lief ook – is 24/7 thuis. Hij doet niks, is niet vervelend en gaat zijn eigen gang. En toch voelt het alsof ik voortdurend moet zorgen of me zorgen moet maken. Heeft hij het wel leuk? Verveelt hij zich niet? Moeten we niet gaan wandelen, puzzelen, film kijken?
De eerste periode na de scheiding vond ik de kindloze weekenden verschrikkelijk. Nu vind ik het soms heerlijk, de wetenschap dat hij lekker bij papa, zijn nieuwe vrouw en kleine zus is. Hij heeft het daar goed en zij hebben op die momenten de zorg. Ik hoef dan even niks. Maar nu gaat hij al een paar weken niet meer daarheen, omdat vriend en ik na elkaar flink de griep hebben gehad. Of het Corona was, weten we niet, maar in deze tijden neem je geen risico.
En elke dag thuis betekent dus ook constant de hond in mijn nek, half op schoot of starend naar mijn boterham. Ik ben blij dat ze twee dagen per week met de uitlaatservice mee gaat. Weg! Onder de pannen! Even niet mijn pakkie an.
Ik weet dat ik weinig te zeiken heb. Ik hoor verhalen van vriendinnen met kleine kinderen. Voor hen is het pas écht pittig. Laveren tussen thuiswerk, de kinderen in het gareel houden, afstemmen wie wanneer kan videobellen, onrust en een hoop gedoe. Ik heb alleen die puber en die hond en een man die gewoon op zijn werk is. En ik zit veel op mijn kamer te werken. Als altijd relativeer ik mijn gevoel weer weg, omdat mensen het elders veel beroerder hebben. En toch… als ik mezelf even toesta te voelen, mis ik de rust van het even alleen mogen zijn.
Maar toen. Toen ontving ik via de app een foto van mijn lieve vriendin. Samen met haar kleine dochter brengt ze een tekening naar omaatje. Oma is de oma van mijn vriendin, de overgrootoma van haar kinderen. Onlangs is oma vanuit haar huis naar een verzorgingshuis gegaan.
Oma vergeet steeds meer. Haar herinneringen lossen op in de greep van de dementie. Haar niet meer kunnen bezoeken is verschrikkelijk, want over een tijdje heeft de vergetelheid gewonnen en weet ze niet meer wie haar familie is. Dat gebeurt nu al soms. Deze tijd samen is dus super waardevol en komt nooit meer terug. Ze raken oma steeds een beetje meer kwijt.
En nu krijgt oma door het raam een tekening van haar achterkleindochter. Liefde geven moet op afstand en achter glas. De foto verscheurt mijn hart.
Ik trek man, kind en hond even dicht tegen me aan. Alleen zijn en eenzaamheid is aan de orde van de dag voor heel veel mensen. Wij maken plannen voor ‘hierna’, voor als Corona verloren heeft en wij gewonnen. Maar voor sommigen is er geen ‘hierna’. Die brengen de waarschijnlijk laatste maanden van hun (bewuste) leven in isolatie door, weg van de mensen van wie ze houden.
Dat relativeert. Enorm.
Readmarga 
