Categorie: Uncategorized

Toen mijn gewicht na de vakantie echt in de rode cijfers was beland, schrok ik me kapot en ging het roer om. Ik las laatst dat het niet goed is om te schrijven over afvallen omdat de steun die je dan ontvangt al zoveel voldoening geeft dat je het sneller opgeeft.  Nou, ik kan wel wat steun gebruiken. 

Samenwonen en een man die tijdelijk in de ziektewet zat vanwege een gescheurde knieband, bleek funest voor ons beider lijf. We hebben het gewoon te gezellig. ‘ s Avonds een wijntje, borrelplankje erbij, we aten ons al bingewatchend richting een lekkere obesitas. 

Toen het na vier weken vakantie echt te erg werd namen we beiden drastische maatregelen. De drank, chips en worst gingen de deur uit en we pakten beiden in plaats van de auto en tram, de fiets. Voor Vriend al gauw een kilometer of 15 enkele reis, voor mij was dat mijn  dagtotaal. Ook qua eten ging drastisch het roer om. Voor mij dan, omdat dat bij mij het meest nodig was. Bakje sla mee voor tussen de middag, gezonde tussendoortjes en een zo goed als koolhydraatvrij diner. Dapper sloegen we ons als gezin door de groentes en vlees. Ik werd steeds creatiever met voedsel. Alles vers en gezond. 

Resultaat: Vriend zit na een paar maanden al bijna op zijn streefgewicht, ik ben er zelf, op een strakkere kont na, kilotechnisch geen steek mee opgeschoten. Echt. Geen. Moer! Frustrerend? Understatement of The year.

Spuugzat ben ik het. Dat ik echt streng ben voor mezelf, mijn lijf alleen maar alle goeds wens en het toch gewoon niets doet. En ik weet, meten is weten, maar ik voel heel goed wanneer ik lichter word. En ik voel niks.

Vandaag was een rotdag op mijn werk. Het liep me over de schoenen, ongesteld, veel avonden werken in het vooruitzicht en de weekenden zijn tot eind oktober zo’n beetje volgepland.  Ik kan er slecht tegen dat ik nu al weet dat ik weinig rust kan pakken. Ik heb hersteltijd nodig na drukke en volle werkweken. 

Mijn collega’s zaten me in de weg (of ik mezelf vooral) en ik kreeg ook nog te horen dat een grote bijeenkomst waar ik weken aan heb gewerkt moet worden verplaatst naar een andere dag. Kortom, deze dag vroeg om pizza. En pizza is de duivel als je koolhydraatvrij eet. Al googlend kwam ik terecht op een recept voor pizza met een bloemkoolbodem. Het zag er best oké uit, dus ik ging vol goede moed aan de slag.

Het leek simpel. Bloemkool raspen, meel van maken en dat als bodem gebruiken. Eitje. Mijn versie was echter wat langer. O-ver-al zat bloemkoolrasp, het was te nat, het smaakte zeker wél gewoon naar bloemkool en nee het leek in de verste verte niet op pizza.

Man en kind vonden het lekker, maar ik kon wel janken toen ik naar het trieste en slappe geval op mijn bord staarde.

Als je alles laat wat je lekker vindt, je zeker 3x per week 14 km fietst en nog een paar keer per week een stuk met de hond loopt en tegelijkertijd allerlei oefeningen doet die mijn personal trainer me heeft geleerd, wáárom val ik dan niet af? En waarom smaakt alles wat vet en slecht voor je is, toch zoveel beter? Zeker als je moe bent en je jezelf zielig voelt?

En nu ga ik een latte machiato maken met een zoetje en een stuk chocolade pakken. Ja, van die 90% pure cacao die smaakt naar karton. Stel je voor dat ik me gewoon eens lekker zou laten gaan… 

Dit moet en zal toch wel een keer gaan lonen? Ik zet stug door, maar mán wat ben ik het zat!

Marga, 13 september 2017

Ik hou van dit deel van de dag als de broeierige warmte plaats maakt voor de koele avond. Liggend aan de oever van een veluws meer neemt de natuur langzaam haar bezit terug. Nu de opblaaskrokodillen en spetterende kinderen zijn verdwenen keert de rust terug aan deze plas. Voor me zwemt een gezin met ganzen voorbij. Een eend wandelt naar me toe en staart me aan, daagt me uit om weg te gaan. De grassprieten waaien in de wind. Zo nu en dan rijdt er achter mij een auto voorbij. Verder hoor ik niets. De dalende zon verwarmt me nog net. Af en toe is het briesje wat harder en kouder en springen de haartjes op mijn armen overeind. Alles voel en beleef ik intens. De stilte, de omgeving, het zacht kabbelende water en de geur van zonnebrandolie die in mijn handdoek is gedrongen.
Ik vang een glimp op van mijn glimlach als ik mezelf zie in de zonnebril naast me op de handdoek. Het roze steekt nu sterk af tegen het gras. Ik ben de enige afwijkende kleur nog hier.

De eend wordt ongeduldig.

Het is tijd om te gaan….

Marga, 15 juli 2013

Omdat ik het zelf niet beter kan verwoorden en ook ik op mijn manier heel dicht bij een oorlog ben geweest. Ik zag van dichtbij wat dat met een mens kan doen… Het is inderdaad nooit echt opgehouden…

Een leuk initiatief die koningsspelen. Spelletjes op school en de dag beginnen met een ontbijtje in de klas, aangeboden door koning Jumbo. Niet zomaar een bolletje kaas en een bolletje ham, nee echt een compleet ontbijt met hageslag, Nutella, smeerkaas, leverworst en pindakaas. Voor elk wat wils zou je denken…

Als we willen beginnen wordt er door één van de kinderen een vinger opgestoken. “Juf, ik lust helemaal niets van wat er hier op tafel staat. Die smeerkaas vind ik vies en dit is ook niet mijn merk pindakaas.” Ik laat van verbazing bijna de zak brood uit mijn hand vallen. De juf reageert diplomatiek door te zeggen dat hij dan pech heeft en maar droog brood moet eten en dat het niet haar probleem is dat zijn merk pindakaas er niet bij staat. Bijna krijg ik zin om het kind aan zijn oren te trekken en hem eens goed de waarheid te vertellen over kindertjes die een stuk minder hebben dan wij. Tegelijkertijd besef ik me dat het geen zin heeft. Als ik vroeger mijn bord niet leeg at kreeg ik ook iets te horen over hongerende kindertjes in Afrika die maar wat blij zouden zijn met die heerlijke verse boontjes. Dat kon ik me toen niet voorstellen. Die groene krengen zijn vies, dat vinden ze daar vast ook… Het ging mijn ene weldoorvoede oor in en het andere uit. Ver van mijn bed en daarbij, ik had met liefde mijn bonen opgestuurd naar Afrika als ze ze er daar dan zo blij mee waren.

Verschrikkelijk eigenlijk hoe verwend we hier zijn. We hebben zes merken pindakaas om uit te kiezen en ook ik koop toch liever voor die euro meer de fijne grote korrels van Venz. Die ochtend popte er een beeld op van een ondervoed bruin kereltje die met een vies gezicht een kommetje rijst van zich afduwt en tegen zijn moeder blaft waarom ze nu weer die gore euroshopperrijst heeft gekocht in plaats van die lekkere van Lassie. 

Onze kinderen hebben veel teveel, dat denk ik al erg vaak, maar die ochtend nog net een beetje meer. Ook die van mij is verwend, dat is kennelijk wat deze huidige tijd doet. Er is altijd alles in overvloed geweest. Mijn spruit merkt echter ook dat de broekriem aan moet worden getrokken en er wat vaker “nee” wordt verkocht. Ik lig er niet wakker van dat ‘die en die’ altijd cheesestrings in zijn broodtrommel heeft waar je een palmboom van kan maken. Het blijft gewoon kaas en dat zit ook op je brood. Al is het dan gewoon een plakje..

Meneer met de dure merkkleding heeft de rest van het ontbijt met een zuur gezicht op een droge boterham zitten knagen, het plezier van het samen eten ging volledig aan hem voorbij. Jammer ouders van dit verwende nest dat jullie dit voor elkaar hebben gekregen… Een beetje minder is soms meer dan genoeg.

Marga, 29 april 2013