Categorie: Afvallen

Geplaatst in Actueel, Afvallen, Borsten, Dankbaarheid, Divers, Edwin, Geluk, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mannen

Hoera ik ben een kinderboerderij

Gepost op door readmarga

Ik kijk naast me.

De verloofde ligt lief te slapen. Weer realiseer ik me hoe mooi ik hem vind. Met rimpels, grijze slapen en die ene hardnekkige haar die elke keer weer als een antenne op zijn oorschelp verschijnt. Verre van perfect, maar zo perfect voor mij. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij.

Het dekbed is van hem afgegleden en zijn buik deint zachtjes op en neer door zijn ademhaling. Er is iets meer buik om te bewonderen dan 10 jaar geleden. De gelukskilo’s van borrels op vrijdag en lekkere etentjes zorgden voor wat meer lijf om van te houden. Ik wil hem niet storen, dus laat ik hem slapen en stap onder de douche.

Terwijl ik mezelf in sta te zepen, bekijk ik vanaf boven mijn eigen lijf. Hmmz, denk ik grinnikend, maar enigszins als een boer met kiespijn. Ik kan met mijn lijf inmiddels een hele kinderboerderij vullen. Ik heb geiten(tieten) en een hangbuik(zwijn). Als ik zwaai, dan zwaaien de kippen vol herkenning terug en de plaatselijke kalkoen zou een moord doen voor mijn kaaklijn. Inmiddels heeft ook de blinde mol zijn intrede gedaan als ik probeer de gebruiksaanwijzing te lezen op een veel te kleine verpakking. En met enige regelmaat sta ik schaapachtig voor me uit te staren als ik weer eens ben vergeten waarom ik eigenlijk naar boven liep.

bron: pixabay.com 4641246

Mijn innerlijke godin zwaait kreunend mijn jeugd uit. Terwijl ik het gras maai van mijn eigen boerderijtje, denk ik aan de schone slaper in de kamer verderop. Bij hem vind ik de rimpels prachtig. Ze getuigen van levenservaring en karakter. Zelf stond ik al op het punt om wat spuitjes te bestellen, maar de angst om de zoveelste tweelingzus te worden van de gemiddelde influencer op Insta, houdt me tegen. De man maakt zich in het geheel niet druk dat hij ouder wordt. Hij registreert het wel, maar heeft er geen mening over.

Prachtig.
Wil ik ook.

Ga ik dus doen.
Hopelijk.

Gewoon omarmen, dat wat is. Mijn gezonde prachtige lichaam dat een kind heeft mogen dragen. Mijn lijf dat me al zo’n tijd in het leven vergezelt en me, afgezien van wat kleine hobbels, nog nooit in de steek gelaten heeft. Ik wil er met liefde en dankbaarheid naar kijken. Gewoon zoals het is.

Gepoetst en geboend schuif ik na de douche terug naast mijn doornroosje. Genietend trekt hij me naar zich toe en snuift aan mijn haar.
‘Goedemorgen heerlijkheid, lekker geslapen?’
Ik blaat wat over goed geslapen en kakel een ‘ik hou van jou’.
Hij knuffelt als een wollig schaapje tegen me aan.

Mijn kinderboerderij is met hem erbij in ieder geval compleet.

bron: pixabay.com 4661499

Ook verschenen op www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Actueel, Afscheid, Afvallen, Bezinning, Dankbaarheid, Divers

Dag 2018

Gepost op door readmarga

Het is de laatste dag van 2018. Traditiegetrouw kijk ik even terug naar de afgelopen 12 maanden. In dit geval is dat bijna niet te doen, want wát is er veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik heb dit jaar vrij weinig geschreven op dit medium. Dat kwam in eerste instantie omdat ik dat wat me écht bezig hield, niet wilde delen. Gek eigenlijk, want op deze site heb ik regelmatig geschreven over mijn strijd tegen de kilo’s. Toch vond ik het makkelijker om te schrijven over sporten en de WeightWatchers dan over de drastische stap die ik daarna nam. Na een lang voortraject, veel gesprekken en veel tranen en twijfels ging ik afgelopen maart onder het mes voor een gastricbypass, een maagverkleining met omlegging van de darm. Ik wilde niet meer dik zijn, maar zeker niet nog dikker worden, iets wat me gegarandeerd boven het hoofd hing. De operatie was een hel en het herstel daarna niet veel beter. Maanden heb ik geworsteld met eten en drinken en gevochten tegen misselijkheid en diarree. Een maagverkleining is niet de makkelijkste weg. Het is keiharde strijd. Dat is afvallen altijd, hoe je het ook doet. In 9 maanden tijd, viel ik 38 kilo af. Ik ben lichter geworden dan mijn streven was en inmiddels beland op het punt dat ik niet dunner wil worden. Dat ik dat ooit nog zou zeggen…

Het is wennen. Mijn lichaam voelt nog niet van mij. Ik appte gisteren naar iemand dat het voelt alsof je je hele leven blond bent geweest en je haar ineens zwart hebt geverfd. Elke keer als ik in de spiegel kijk, schrik ik me kapot. En niet alleen in positieve zin. Mijn lichaam is veranderd. Zoveel afvallen laat sporen na. Ook in mijn gezicht, het enige onderdeel van mij waar ik wel altijd tevreden over ben geweest. Ik ben veel spiermassa verloren en voel me daardoor slap en futloos. De energie die ik verwachtte te krijgen omdat die rugzak overgewicht niet meer mee hoeft, blijft nog uit. Los van dit alles ben ik dankbaar voor hoe het nu is, omdat het elke dag een beetje beter gaat. Ik schreeuw nog niet van de daken dat ik dit jaren eerder had moeten doen, maar koester ook de mooie dingen die samenhangen met het hebben van een lichter lichaam. Soepeler bewegen, trappen oprennen, shoppen in een kleine maat én in de uitverkoop!, op hakken lopen en me niet meer hoeven afvragen of ik iets kan, dat is fantastisch. Als alles stabiel is en ik eindelijk gewend ben aan mijn nieuwe ‘ik’, dan weet ik zeker dat ik alleen maar dankbaar ben.

Verder gingen we dit jaar twee keer op vakantie. Met de hele familie naar Turkije en met mijn lief naar Rhodos. We hadden het fantastisch.

Mijn werk bracht minder mooie dingen. Een half jaar geleden heb ik al besloten dat ik er weg wil, maar ondanks allerlei mooie aanbiedingen, zit ik er nog steeds met frisse tegenzin. In 2019 gaat de zoektocht verder naar een werkplek die me echt gelukkig maakt.

Vriendschappen verdiepten zich in 2018 en dunden uit. Mensen van wie ik het niet verwacht had, lieten me in de steek en anderen steunden me, zoals ik er ook voor hen was. Er waren moeilijke tijden voor de mensen van wie ik hou. Heel moeilijke tijden. Helaas is het eind daarvan nog niet in zicht. Maar zoals ik altijd zeg: met liefde heb je alles, ook als het zwaar is en soms uitzichtloos lijkt. Jullie wonen allemaal niet in de buurt, maar weet dat ik altijd dichtbij en heel trots op jullie ben!

En dan mijn lieve gezin. Kleine man worstelt zich door school heen wat, ondanks tomeloze inzet, niet vlekkeloos gaat. Grote man blijft positief ondanks dat het ook voor hem niet allemaal meezit. En samen kochten we op de valreep van 2018 een nieuw paleis en verkochten ons oude. We verhuizen naar een andere stad, naar de rust en ruimte en ons eigen witte huis. Wat hou ik van mijn mannen en ons harige meisje. Zonder jullie ben ik nergens.

Het afgelopen jaar was in alle opzichten een jaar van transformaties. Ik kromp in de breedte, maar groeide als mens. Ik liet los wat beter was om te laten gaan en greep dat wat me gelukkig maakt heel erg stevig beet. Ik leerde te luisteren naar mijn eigen behoeftes en niet alleen maar te geven. Ik trok de stekker uit mijn eigen bedrijfje, schreef hard aan mijn boek en genoot van elke zonnestraal tijdens de fantastische lente en zomer. De zoektocht naar balans zet zich in 2019 onverminderd voort. Eerst inpakken en verhuizen en dan weer op een andere plek opnieuw beginnen.

Ik weet wel dat de wereld er morgen niet ineens totaal anders uitziet. Toch heb ik enorm veel zin om te beginnen aan een nieuw, onbeschreven boek.

Fijne jaarwisseling!

Liefs,
Marga

Mijn complete verhaal over de operatie en de maanden erna zijn te lezen op www.hoevrouwendenken.nl. Het eerste half jaar anoniem, daarna onder mijn eigen naam. 

Geplaatst in Afvallen, Divers, Hoe vrouwen denken, Werk

Slank succes

Gepost op door readmarga

Ik vroeg me laatst iets af. Waarom zijn vrouwen in de top bijna altijd slank? Vrouwen met succes, een goedlopend eigen bedrijf en onze prinsessen (althans degenen die de puberteit zijn ontgroeid), ze zien er allemaal altijd uit om door een ringetje te halen. Mantelpakje, de juiste panty’s, zakelijke make-up, een goede jurk of goed gesneden broekpak. Nooit zwengelende kipfilets, dikke buiken of onderkinnen en uitgelopen mascara.

bron: pixabay

Hebben deze vrouwen door hard werken geen tijd om te eten of zijn ze gewoon met de juiste genen geboren en daarmee gemaakt voor succes? Of maken ze in hun drukke schema ook nog tijd voor de sportschool om zo in shape te blijven?

Het lijkt er sterk op dat vrouwen in hoge posities nog steeds, of liever gezegd, steeds méér beoordeeld worden op hun verschijning dan op hun professionaliteit en capaciteit. Er bestaat nu eenmaal een ‘vet’ vooroordeel ten opzichte van vrouwen met overgewicht (‘geen discipline’, ‘laten zichzelf gaan’, ‘zwak vlees’, etc.). Professionele vrouwen zijn zich daar zeer van bewust, aldus professor Andrew Hill (medische psychologie, Leeds University). Het uiterlijk is volgens Hill nog steeds het belangrijkste attribuut voor vrouwen in onze samenleving [bron].

Dik en imperfect zijn is simpelweg nadelig als je hogerop wilt komen op die carrièreladder. Mollige, zelfs ronduit dikke (en lelijke), succesvolle mannen zijn er meer dan zat. Ook op TV en in de politiek. Maar vrouwen? Ho maar. Met de toenemende kledingmaat wordt ook het glazen plafond waar vrouwen hun hoofd tegenaan stoten, steeds dikker. Ook de wetenschap bevestigt dat het gewicht van een vrouw bepalend is voor hoe mensen haar inschatten qua competentie, intelligentie en zelfs qua salarisniveau. Laten we het er maar op houden dat er daadwerkelijk op gewicht gediscrimineerd wordt, met name bij vrouwen. How sad…

Stel nou eens dat één van onze prinsen op stevige vrouwen zou vallen. Dat er dan op Koningsdag een ronduit stevige dame loopt tussen al die langbenige hinden. Dat kun je je toch gewoon niet voorstellen? Of dat er tijdens een congres van bedrijf X een presentatie wordt gehouden door topvrouw Y en zij zich dan druk moet maken over sterk corrigerend ondergoed. En dat de megaster met een miljoenenpubliek een kleine vrouw met maat 48 is.
Ik heb het nog nooit gezien. Of kijk ik niet goed?
Iemand voorbeelden dat het ook anders kan? Please?

bron: pixabay

Blog tegelijkertijd verschenen op HoeVrouwenDenken

Geplaatst in Afvallen, Sporten

Vooruitgang

Gepost op door readmarga

Het hardloopavontuur begint een beetje vorm te krijgen. Ik kan trots meedelen dat ik vandaag zo’n 4 minuten onafgebroken gerend heb. De marathonlopers onder ons liggen nu in een deuk. Degenen die weten hoe zwaar ik dit vind en hoe slecht mijn conditie is (was), zijn net als ik APEtrots. (Soms zijn hoofdletters gerechtvaardigd).

Ik heb een nieuwe app ontdekt. Waarschijnlijk ben ik één van de laatsten die 5K ontdekt, maar ik was al lang op zoek naar een goede app die me door de intervaltraining heen loodst.  Eentje die geen geld kost en waarbij iemand zegt: nu lopen, nu rennen. Ik was als een kind zo blij toen iemand me deze tip gaf en ben er flink mee aan de slag gegaan.

Braaf deed ik ook vandaag weer wat me gezegd werd. Dus ik rende… en rende… en rende en het werden de langste 2 minuten van mijn leven. Dat komt waarschijnlijk omdat ze in werkelijkheid 4 minuten duurden. Daarna stonden mijn longen in brand en checkte ik toch maar eens of mijn appvriend me een blauwtje had laten lopen.  Hij was inderdaad verdwenen en blauw was ik zeker…Na drie rondes lopen-rennen  was de app kennelijk uitgevallen. Maar wat was ik trots. Terwijl ik keurig wachtte op de bliep en de ‘start walking’ bleef ik keurig rennen. Best wel een eind voor mijn doen. En zo merkte ik vandaag voor het eerst dat er vooruitgang in zit. Jippie!

Ik was al gewaarschuwd en het klopt. Ik begin er zowaar een beetje lol in te krijgen.

Sssssst……

image

Marga, 1 mei 2016

Geplaatst in Afvallen, Sporten

Ren je rot

Gepost op door readmarga

Ik haat hardlopen. Echt serieus, ik haat het! Het enige wat ik er leuk aan vind, is het gevoel achteraf. Als mijn hoofd leeg is, mijn spieren trillen en ik ongelofelijk trots ben op mezelf omdat ik toch weer ben gegaan na een dag werken, koken, afwassen en opruimen.
Tijdens het lopen ben ik me voortdurend bewust van mijn erbarmelijke conditie en schuddende lichaamsdelen. Ik hoop dan ook altijd weer dat ik volledig alleen kan lopen op de dijk langs de IJssel, maar helaas is dat nooit het geval. Die anderen zien er ook altijd uit alsof ze daar horen. Soepel en gracieus lopen ze me voorbij terwijl ik mezelf, hijgend als een molenpaard, voortsleep. Wat een hel.
Mijn trouwe volgers weten dat ik al een eeuwigheid vecht tegen de zwaartekracht en de weegschaal. De dertien weken WeightWatchers cursus (Gewichtbekijkers) zit er inmiddels weer op en ik ben ergens onderweg rond de 6 kilo verloren. Best een resultaat om trots op te zijn. De complimentjes die ik zo nu en dan krijg, smaken naar meer. Het gaat me alleen niet snel genoeg. Sinds mijn trainer ziek is geworden, (dat kan ook als je heel veel sport), schoot het bewegen er steeds vaker bij in. Die schop onder mijn gevulde hol die hij me altijd gaf, moest ik nu mezelf maar geven. Een paar weken geleden heb ik daarom zelf de stoute hardloopschoenen maar aangetrokken. En ik moet eerlijk zeggen, ik haat het nog steeds, het gaat best goed.
Onlangs heb ik mezelf een setje hardloopkleding cadeau gedaan. Een broek, topje en jasje in zwart en stralend fel roze. Goede schoenen had ik al eerder aangeschaft, kapotte knieën daar zit niemand op te wachten, maar ik had mezelf nog geen kleding gegund. Ik liep dus nog steeds, zwaar voor paal in een zwarte verschoten legging en een lubbershirt. Niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen. Vandaag werd het hoog tijd om de nieuwe kleding maar eens uit te proberen. Vanaf het moment dat ik mijn eerste stappen buiten zette, voelde het al anders. Ik werd begroet door medelopers en hoorde er ineens bij! Dat ik de helft van de tijd snelwandelde en mezelf nog steeds hijgend van lantaarnpaal naar lantaarnpaal sleepte, deed daar niets aan af. Met de running hits op Spotify op de achtergrond legde ik, ongemerkt, toch aardig wat meters kilometers af. Ik had er spontaan meer lol in. En eigenlijk was het ook best lekker. De zon scheen nog, er kwamen schepen langsvaren en ik was getuige van een eendengroepsverkrachting. Oké dat laatste was eigenlijk best een beetje zielig. Vier mannetjes en één vrouwtje.  Ik wilde bijna ingrijpen, want hoe weet ze nou wie straks de vader is?  Ze keek echter alsof het haar niet kon schelen, dus misschien was het wel gewoon een sloerie. Ik liep letterlijk de dag van me af (ookal was dit dankzij enorm leuke gesprekken eigenlijk best een leuke dag) en de stress en het gedoe van gisteren en van vorige week. Leeg was mijn hoofd toen ik thuis kwam.

Echt, ik haat hardlopen. Maar ik hou intens van het gevoel achteraf en het beeld in de spiegel dat steeds een beetje vriendelijker voor me is. Dus misschien, heel misschien, ga ik er uiteindelijk toch wel een beetje van houden…

Nah.. never….

 

Marga, 19 april 2016

 

Geplaatst in Afvallen

Een hammetje in de min

Gepost op door readmarga

Nee ik zal jullie niet vermoeien met constante verhalen over mijn afvalstrijd.  Vandaag was echter het eerste weegmoment na een week punten tellen en vooral veel nadenken. Sjonge jonge, het is makkelijker om je uit te leven in de sportschool dan dit gedoe. Maar ja, nobody said it would be easy. Misschien had ik dat vooral zelf bedacht. Weekje punten tellen en een beetje opletten en hoppaaaa kilo’s lichter. Helaas, afvallen is echt keihard werken.
Mijn week was vooral een eyeopener. Ik eet heel gezond, maar qua calorieën wel  teveel. Op naar alle magere varianten dan maar, tegen het advies van mijn trainer in. Ik ben me bij sommige producten echt te pletter geschrokken. Een onschuldig stukje kaas werd ineens de vijand. Nu lacht er een vrolijk stuk 30+ naar me vanuit de koelkast. Gekocht bij de kaasboer, want die plastic troep uit de supermarkt is niet weg te krijgen.

De hele week heb ik me netjes aan mijn punten gehouden. In het weekend werd het een stuk moeilijker. De gezelligheid met mijn mannetje lokte. Glaasje wijn (5 punten!!!), avondje uit eten (een miljoen punten) en paar toastjes op zondagmiddag  (ach laat maar).
Vanaf maandag weer op rantsoen en volgend weekend mijn leven beteren. Ik neem wel een paar zakken wortels mee.. kan ik toch “gezellig” mee snacken.

Het vonnis vandaag: min 800 gram. Dat viel me best wel tegen. Maar een blije en trotse coach maakt dan toch wel veel goed, net als mijn medecursisten die toch wel trots zijn, wat het resultaat ook is. Dit weekend deed geen goed aan het eindresultaat. Mijn hormonen ook niet. En had ik al verteld dat ik echt superzwaar ondergoed heb? Ik bedoel maar, ik ben natuurlijk eigenlijk veel meer afgevallen.
Terug op mijn werk kreeg een collega lucht van mijn ww-avontuur. Hij sprak de legendarische woorden: ie goat toch niet zun scharminkeltien worre hè? Ie bent beeldschone as ie bint. Zo, rond enzo. ( Dat dus in plat zwols, u ziet ik ben fantastisch in ons dialect).
Lief, maar onzin natuurlijk, want een beetje minder van mij kan ik wel hebben. Bovendien zit er tussen nu en het zijn van een mager scharminkeltien nog wel een kilo of 30 in de weg.

Om toch een beetje blij te worden met mijn 800 gram verlies ben ik na mijn werk naar de supermarkt gereden om daar een stuk vlees van 800 gram te zoeken. Ik vond een prachtige beenham. Best zwaar hoor als je dat optilt. Met een plechtig gebaar legde ik de ham terug tussen al zijn vrienden in de koeling.
Dag 800 grammetjes. Tot nooit meer ziens.

Thuis schilde ik een appeltje terwijl zoonlief twee zalig ruikende kaneelstengels wegknaagde. Ik was maar een heel klein beetje jaloers…

Een heel klein beetje…

 

Marga, 26 januari 2016

Geplaatst in Afvallen, Divers

Gewichtbekijkers

Gepost op door readmarga

Het boek over de  jarenlange strijd tegen mijn iets te aanwezige rondingen kreeg vandaag weer een nieuw hoofdstuk. Via mijn werk kreeg ik de mogelijkheid om, in het kader van ‘een gezonde werknemer is een productieve werknemer’, mee te doen aan een programma van de WeightWatchers. Eigenlijk ben ik heel erg tegen het tellen van punten, constant bezig zijn met je voeding en, blegh, groepsactiviteiten, maar gezien het feit dat ik voldoende sport, gezond denk te eten en de weegschaal desondanks al jaren hetzelfde aangeeft heb ik me toch maar aangemeld. Het eerste weegmoment hing als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd en niet eens zozeer vanwege de cijfers, want die ken ik wel van de weegschaal thuis. Nee, ik had letterlijk nachtmerries van een publiek weegmoment waarbij er een rode zwaailamp aangaat op het moment dat ik de weegschaal bestijg en mijn gewicht in  knipperende neonletters de organisatie in geslingerd wordt met geschokte gezichten (zoveel?!) en opgeluchte gezichten (dan valt het bij mij nog mee) tot gevolg.

Ik kwam vandaag dus behoorlijk nerveus de vergaderzaal in waar ik een heleboel bekende gezichten spotte en ik natuurlijk meteen keek of ik niet de dikste was. Macht der gewoonte, sorry. Na het invullen van mijn aanmelding was het moment suprême aangebroken. Heel slim had ik mijn zwaarste kleding aangetrokken, want dan kan het volgende week alleen maar meevallen nietwaar? En uggs wegen tenslotte toch al gauw een kilo of 10. 😉 De weegschaal was godzijdank verbonden aan een los kastje waardoor alleen mevrouw afvalgoeroe en ik de schade konden zien. Mevrouw verblikte of verbloosde niet en vroeg hoeveel ik wilde afvallen. Giechelig zei ik dat dertig mooi zou zijn, maar dat ik het eerst maar bij een kilootje of tien zou houden.  Het moet tenslotte wel haalbaar zijn in dertien weken. “Goed dat je er bent”, zei mevrouw WW vriendelijk en mijn PMS alterego wilde al bijna naar haar uithalen. “Goed? Hoezo goed? Is er iets mis met te dik zijn dan? Ben ik soms niet goed genoeg?” Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ze het echt vriendelijk bedoelde en dezelfde woorden zei tegen de anderen in de rij. Zelfs de mensen waarvan ik me afvroeg wat ze in vredesnaam wilde afvallen. Maargoed, ieder zijn wensen.

Na wat motiverende tjakkapresentaties en een vragenrondje konden we gaan. 

Het programma van de WW komt neer neer op het eten van een maximaal aantal punten per dag en die moeten aan het eind van de dag ook echt op zijn. Ik ben een slechte eter, dus ik zag mezelf al aan het eind van de dag een paar komkommers wegnassen om voldoende binnen te krijgen. Vol goede moed vulde ik alvast het ontbijt van die ochtend en de lunch in in de bijbehorende app. Wait what?! Met mijn volle havermoutkwark, banaan en wrap met kaas en rucola was ik al door mijn dagtotaal van de punten heen. Ok, volle kwark kost meer punten dan magere maar mijn trainer heeft me op het hart gedrukt om vooral zoveel mogelijk volvette producten te eten, omdat dat zoveel gezonder is dan al die lightrommel. Leuk, maar dat betekent dat ik de rest van mijn leven de komende dertien weken het avondeten wel kan vergeten.

Dat wordt dus een flinke studie de komende tijd. En terwijl de moed me in de schoenen zakt, sluimert er toch ook ergens een beetje hoop. Zou dit me dan eindelijk gaan helpen?

image

Marga, 19 januari 2016