Een hammetje in de min

Nee ik zal jullie niet vermoeien met constante verhalen over mijn afvalstrijd.  Vandaag was echter het eerste weegmoment na een week punten tellen en vooral veel nadenken. Sjonge jonge, het is makkelijker om je uit te leven in de sportschool dan dit gedoe. Maar ja, nobody said it would be easy. Misschien had ik dat vooral zelf bedacht. Weekje punten tellen en een beetje opletten en hoppaaaa kilo’s lichter. Helaas, afvallen is echt keihard werken.
Mijn week was vooral een eyeopener. Ik eet heel gezond, maar qua calorieën wel  teveel. Op naar alle magere varianten dan maar, tegen het advies van mijn trainer in. Ik ben me bij sommige producten echt te pletter geschrokken. Een onschuldig stukje kaas werd ineens de vijand. Nu lacht er een vrolijk stuk 30+ naar me vanuit de koelkast. Gekocht bij de kaasboer, want die plastic troep uit de supermarkt is niet weg te krijgen.

De hele week heb ik me netjes aan mijn punten gehouden. In het weekend werd het een stuk moeilijker. De gezelligheid met mijn mannetje lokte. Glaasje wijn (5 punten!!!), avondje uit eten (een miljoen punten) en paar toastjes op zondagmiddag  (ach laat maar).
Vanaf maandag weer op rantsoen en volgend weekend mijn leven beteren. Ik neem wel een paar zakken wortels mee.. kan ik toch “gezellig” mee snacken.

Het vonnis vandaag: min 800 gram. Dat viel me best wel tegen. Maar een blije en trotse coach maakt dan toch wel veel goed, net als mijn medecursisten die toch wel trots zijn, wat het resultaat ook is. Dit weekend deed geen goed aan het eindresultaat. Mijn hormonen ook niet. En had ik al verteld dat ik echt superzwaar ondergoed heb? Ik bedoel maar, ik ben natuurlijk eigenlijk veel meer afgevallen.
Terug op mijn werk kreeg een collega lucht van mijn ww-avontuur. Hij sprak de legendarische woorden: ie goat toch niet zun scharminkeltien worre hè? Ie bent beeldschone as ie bint. Zo, rond enzo. ( Dat dus in plat zwols, u ziet ik ben fantastisch in ons dialect).
Lief, maar onzin natuurlijk, want een beetje minder van mij kan ik wel hebben. Bovendien zit er tussen nu en het zijn van een mager scharminkeltien nog wel een kilo of 30 in de weg.

Om toch een beetje blij te worden met mijn 800 gram verlies ben ik na mijn werk naar de supermarkt gereden om daar een stuk vlees van 800 gram te zoeken. Ik vond een prachtige beenham. Best zwaar hoor als je dat optilt. Met een plechtig gebaar legde ik de ham terug tussen al zijn vrienden in de koeling.
Dag 800 grammetjes. Tot nooit meer ziens.

Thuis schilde ik een appeltje terwijl zoonlief twee zalig ruikende kaneelstengels wegknaagde. Ik was maar een heel klein beetje jaloers…

Een heel klein beetje…

Marga, 26 januari 2016