Categorie: Geluk

Geplaatst in Actueel, Afvallen, Borsten, Dankbaarheid, Divers, Edwin, Geluk, Hoe vrouwen denken, Ik, Liefde, Mannen

Hoera ik ben een kinderboerderij

Gepost op door readmarga

Ik kijk naast me.

De verloofde ligt lief te slapen. Weer realiseer ik me hoe mooi ik hem vind. Met rimpels, grijze slapen en die ene hardnekkige haar die elke keer weer als een antenne op zijn oorschelp verschijnt. Verre van perfect, maar zo perfect voor mij. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij.

Het dekbed is van hem afgegleden en zijn buik deint zachtjes op en neer door zijn ademhaling. Er is iets meer buik om te bewonderen dan 10 jaar geleden. De gelukskilo’s van borrels op vrijdag en lekkere etentjes zorgden voor wat meer lijf om van te houden. Ik wil hem niet storen, dus laat ik hem slapen en stap onder de douche.

Terwijl ik mezelf in sta te zepen, bekijk ik vanaf boven mijn eigen lijf. Hmmz, denk ik grinnikend, maar enigszins als een boer met kiespijn. Ik kan met mijn lijf inmiddels een hele kinderboerderij vullen. Ik heb geiten(tieten) en een hangbuik(zwijn). Als ik zwaai, dan zwaaien de kippen vol herkenning terug en de plaatselijke kalkoen zou een moord doen voor mijn kaaklijn. Inmiddels heeft ook de blinde mol zijn intrede gedaan als ik probeer de gebruiksaanwijzing te lezen op een veel te kleine verpakking. En met enige regelmaat sta ik schaapachtig voor me uit te staren als ik weer eens ben vergeten waarom ik eigenlijk naar boven liep.

bron: pixabay.com 4641246

Mijn innerlijke godin zwaait kreunend mijn jeugd uit. Terwijl ik het gras maai van mijn eigen boerderijtje, denk ik aan de schone slaper in de kamer verderop. Bij hem vind ik de rimpels prachtig. Ze getuigen van levenservaring en karakter. Zelf stond ik al op het punt om wat spuitjes te bestellen, maar de angst om de zoveelste tweelingzus te worden van de gemiddelde influencer op Insta, houdt me tegen. De man maakt zich in het geheel niet druk dat hij ouder wordt. Hij registreert het wel, maar heeft er geen mening over.

Prachtig.
Wil ik ook.

Ga ik dus doen.
Hopelijk.

Gewoon omarmen, dat wat is. Mijn gezonde prachtige lichaam dat een kind heeft mogen dragen. Mijn lijf dat me al zo’n tijd in het leven vergezelt en me, afgezien van wat kleine hobbels, nog nooit in de steek gelaten heeft. Ik wil er met liefde en dankbaarheid naar kijken. Gewoon zoals het is.

Gepoetst en geboend schuif ik na de douche terug naast mijn doornroosje. Genietend trekt hij me naar zich toe en snuift aan mijn haar.
‘Goedemorgen heerlijkheid, lekker geslapen?’
Ik blaat wat over goed geslapen en kakel een ‘ik hou van jou’.
Hij knuffelt als een wollig schaapje tegen me aan.

Mijn kinderboerderij is met hem erbij in ieder geval compleet.

bron: pixabay.com 4661499

Ook verschenen op www.hoevrouwendenken.nl

Geplaatst in Actueel, beestjes, Geluk, lente, Warmte

Tuindieren

Gepost op door readmarga

Bron: Pixabay.com

Op de eerste dag van de -hopelijk- laatste stuiptrekking van Koning Winter kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik de kikkers in onze vijver massaal bovenin zag drijven. Of beter gezegd, zag hangen, want ze dreven verticaal in het water. Ik dacht dat ze bevroren waren, maar dit is kennelijk hoe kikkers in een winterslaap eruit zien. Of ze chillen in de modder, of ze hangen wat rond. De weervoorspellingen zagen er echter niet best uit, er lag een krakende vrieskou in het verschiet. Dat zouden de beestjes niet trekken en ik kreeg spontaan visoenen van vastgevroren kikkerlijkjes. NIMBY!

Op een site over kikkers las ik hoe ik ze kon helpen overwinteren: zorgen dat ze een wak houden en de vijver bedekken met stro om het dichtvriezen te voorkomen. Ik had onlangs een abrahampop volgestouwd met stro voor Vriend die 50 werd dus dat kwam mooi uit.

De dagen erna zat ik trouw ’s ochtends en ’s avonds bij de vijver om een wak open te bikken en het weggewaaide stro weer terug te stoppen. Soms was het meerdere keren per dag nodig. Onder het ijsoppervlak zag ik de kikkers en een pad wat bewegen waarna ze weer stil gingen hangen.

Hóe bevolkt ons vijvertje echter is, ontdekte ik vandaag. De dooi is ingezet en het was ineens weer een paar graden boven nul. Een prima moment om het stro te verwijderen en de ijslaag van de vijver te halen. Aan de bak met waterplanten zat nog een flink stuk ijs dus pakte ik voor het gemak het geheel eruit om te ondooien.

Zeker 50 paar ogen kijken me vervolgens aan en ik schiet in de lach.

“Hallo jongens, wakker worden! Het wordt lente!”

Terwijl het zonnetje doorbreekt zie ik de hele bende langzaam ontwaken. Er klimmen wat kikkers op de kant, een dikke pad klautert op het inmiddels ontdooide eiland en er borstcrawlen wat kleinere exemplaren voorbij. Met de zon op mijn rug geniet ik van het gerommel in dat kleine bakje.

Ik heb ze toch maar mooi gered…

Marga, 4 maart 2018

Geplaatst in Dankbaarheid, Geluk, Liefde, Mama, Thomas, Uncategorized

Carpoolkaraoke

Gepost op door readmarga

Woensdagavond.

Kleine (inmiddels grote man) moet na een weekend papa en een paar dagen opa en oma- want voorjaarsvakantie en dat betekent logeren- weer worden opgehaald. Ik maak er een uitje van. Eerst lunchen in een lekker tentje in de Zwolse Binnenstad met mijn lieve vriend. Drie uur praten en eten, de tijd vliegt voorbij. Daarna door naar pap en mam waar ik ook mijn zus tref en de kindjes. We delen, praten en knuffelen en ik geniet van de mensen die ik zo liefheb en die ik zo vaak moet missen.

Kleine man en ik rijden terug via mijn oude stad en eten bij zijn vader. Er is liefdevol gekookt en ik vind het heerlijk dat dit zo kan. We zitten aan tafel met elkaar, zijn nieuwe vrouw en kleine dochter en zijn, heel bijzonder, gewoon een gezin op een andere manier. Na nog een kop thee lopen kleine man en ik in de vrieskou en gure wind naar de auto. Weer twee uur autorijden, wat hebben we er geen zin in.

Terwijl de kilometers wegglijden hebben we goede gesprekken. Over dat het zo fantastisch was bij opa en oma en hoeveel hij van ze houdt. En dat hij me gemist heeft. Hij appt met zijn vader over hoe leuk het was en hoe lekker hij heeft gegeten. Ik geniet van dit moment in de auto. Samen en dichtbij. Ik vraag hem of hij er moeite mee heeft om een kind van gescheiden ouders te zijn. Hij is het gewend, zegt hij. Hij weet niet anders en het is goed zo. Hij is blij dat we gelukkig zijn al is het dan niet meer bij elkaar. Ik bewonder hem om zijn nuchterheid die hij overduidelijk niet van mij heeft gekregen. Ik rij nog altijd met pijn in mijn hart weg bij mijn oude huis, waar ik hém achterlaat. Niet omdat ik spijt heb of ons weer samen zou willen, maar omdat ik zijn zoon meeneem en ik het nog steeds zo doodzonde vind dat we het niet gered hebben. Ik had het anders gewild…

Omdat ik wat moe word gooi ik Spotify aan. Na jarenlang tenenkrommende teksten aangehoord te hebben, is het Engels verbeterd en zingt hij uit volle borst alles mee. We zingen samen, beelden de muziek uit, staan op het toneel, doen er met onze armen dansjes bij en halen vals de hoge noten nét niet. We lachen onszelf een buikpijn om dat wat we de muziek soms aandoen.

Tijdens mijn all time favoriete nummer lachen we niet. We zingen het van a tot z en het geluk stroomt door me heen. We rijden weer samen, kleine vriend en ik, op weg naar huis. Zoals we al zo verschrikkelijk vaak hebben gedaan. Uit de slaperige zesjarige die destijds naast me zat is een lange puber van bijna 14 gegroeid. En god wat hou ik veel van hem.

Hij reist tegenwoordig regelmatig met de trein naar zijn vader en dat is een stuk rustiger dan filerijden op vrijdag. Toch wil ik dit stukje van ons nog niet helemaal loslaten. Wij samen in de auto, de 160 kilometer afleggend die ik inmiddels kan dromen en samen zingend tot we schor zijn. Mijn hart stroomt over voor deze jongen die al hard op weg is volwassenen te worden.

Wat ben ik toch trots op jou!
https://youtu.be/nNnBcCk7eDA

Marga, 28 februari 2018

Geplaatst in Facebook, Geluk, Hoe vrouwen denken, Media

Happy? Hashtags

Gepost op door readmarga

Ik hoorde vandaag een reclame van SIRE. Over selfies en waarom we ze maken. Voor wie doe je dat eigenlijk? Voor jezelf? Wil je de ander iets bewijzen? Nu ben ik niet zo van de selfies, maar ik deel mijn leven wel. En dan uiteraard alleen de hoogtepunten. De momenten dat ik lekker aan het #genieten ben. Alle keren dat ik suf op de bank zit, die deel ik niet. Oninteressant denk ik dan. Maar is het feit dat ik op het strand zit of aan een glaasje wijn bij een vriendin dan wel zo interessant?  Wie boeit dat dan? En waarom is het zo leuk om likes te krijgen. Ik weet toch zelf al dat ik het leuk heb? Heb ik dan anderen nodig die het ook leuk vinden?

Flink moe word ik ervan; al die happy hashtags op social media. Als ik die moet geloven is iedereen altijd #happy en eten we elke dag #healthyfood en knallen (ook zoiets knállen!?!) we supergelukkig op zondagochtend in de #sportschool.
Het leven is een feestje, #lovemylife.
Die ene keer in de maand dat ik ga hardlopen, maak ik een foto van mezelf en post die op social media. #gezondbezig. Al die keren dat ik geen zin heb of te lui ben om van de bank af te komen, dan post ik niets. Belachelijk!

Het wordt hoog tijd voor een tegenbeweging. Gewoon lekker delen wat er in je op komt en vooral wat allemaal niet sociaal verantwoord is. Hashtags die het echte leven laten zien. #volgeproptmetvettefriet #weernietgesport #uitgevallentegenmijnkinddiedatnietverdiende #kutikmoetweerwerken #ruziemetmijnvent #uitbuikenopdebank #hatemylife.

Misschien wordt social media dan iets minder gezellig. Maar het is in ieder geval wel eerlijk. Als op Facebook de happy hasthags niet aan te slepen zijn, dan betekent dat niet persé dat in real life ook alles #paisenvree is. Dat willen we anderen zó graag laten geloven. En waarom?

Zoals mijn lievelingsschrijfster Sophie Kinsella zo mooi omschreef in haar laatste roman ‘Mijn niet zo perfecte leven’: Een fantastisch leven is een verzinsel. We maken naast alle mooie momenten, klotemomenten mee die dat vrolijke glitterleven weer in balans brengen. Vrolijk en glitterig aan de ene kant, de rottige waarheid aan de andere kant.

Bron: Pixabay

Dus, als je je weer eens laat intimideren door een vriendin die ogenschijnlijk de perfecte moeder is, met haar leven in perfecte #balans, geloof dan dat zij ook regelmatig snotterend met een doos tissues op de bank zit na een megaruzie.

Geloof gewoon niet alles wat je ziet. Onder dat gouden laagje gebeurt er genoeg minder moois. Net als bij jou.

En bij mij…

Deze tekst verscheen tegelijkertijd op HoeVrouwenDenken

Geplaatst in Beach, Edwin, Geluk

Vakantie (zon)dag

Gepost op door readmarga

We hadden weer maar één dag weekend samen en zaterdagavond was het door alle verbouwtoestanden laat voordat je bij me was. In mijn mooiste kleren, die ik voor de gelegenheid had aangehouden na het feestje waar ik die middag was geweest, lag ik op de bank te pitten toen je er eindelijk was. Je bracht me naar bed en nam het biertje dat voor je klaar stond maar mee naar boven. Je keek naar me en aaide over mijn haar terwijl ik weer in slaap viel, uitgeput van alle zorgen en eindelijk rustig omdat jij naast me lag.

Vanmorgen wekte je me met een lekkere kop thee en begonnen we aan de zondag. De zon scheen en buiten lokte. Na een uitgebreid ontbijt trokken we erop uit met ons harige kind. Haar eindelijk een keer laten zwemmen was het plan. Met koekjes lokten we haar naar het diepe. Uiteindelijk liep je met haar mee, bemoedigend als een trotse vader die zijn kind zonder zijwieltjes leert fietsen.  Mijn hart zwol van trots toen ik je in je spijkerbroek in het water zag staan en zij haar eerste meters zwom. Eenmaal weer op de kant rende ons meisje van blijdschap rond door het gras en ik lag daar, staarde naar de lucht en was niets anders dan stompzinnig gelukkig.

We wandelden, jij in je natte kleding, terug naar de auto. Thuis konden we meteen aan de borrel. Rozig geworden van het lekkere zonnetje lieten we, na enige tijd, de tuin voor wat het was en kropen in bed. Gewoon omdat het kon.
Ik voelde je warmte tegen me aan en de zwoele bries van buiten over mijn huid. Stemmen buiten verstomden en werden uiteindelijk opgenomen in een sluimerige slaap….

Zin in eten wekte ons en we weekten ons, met tegenzin, los van elkaar. Ik knutselde in de keuken wat cappuccino’s in elkaar en zette vast het eten op. Buiten genoten we nog even van de laatste zonnestralen. Toen de eerste druppels vielen was precies het eten klaar.

Na het eten wandelde ik met ons meisje naar de haven terwijl jij de afwas deed. De bootjes deinden zachtjes heen en weer en om me heen was het, afgezien van wat kwetterende vogeltjes, volkomen stil. Het begon weer te regenen, maar dat kon me niet schelen. We huppelden samen naar huis.

Met een laatste kus kwam er een eind aan deze volmaakte vakantiezondag. Ik ben bijgetankt alsof we week vrij waren en heb genoten van elke minuut van deze eerste klus- en rotzooivrije dag sinds bijna een half jaar.

Wat ben ik toch blij met jou. Je maakt alles de moeite waard en bent de enige die al mijn zorgen voor even laat verdwijnen. In al zijn simpelheid was deze dag er eentje om in te lijsten.

Ik hou van jou.

Marga, 29 mei 2016

image

image

image

Geplaatst in Angst, Den Haag, Edwin, Geluk, Liefde

Beren

Gepost op door readmarga

Ik heb tegenwoordig een berenbos in mijn hoofd. Ze lopen niet alleen op de weg, maar denderen kriskras overal tussendoor. Nu de toekomst in een andere stad met grote stappen dichterbij komt, zijn de beren in mijn hoofd zich aan het vermenigvuldigen. Naast een intens verlangen naar een ‘eindelijk samen’, lig ik met enige regelmaat wakker van een bonzend hart en een verlammende angst. Waar begin ik in godsnaam aan? Ik verbrand, bij gebrek aan een schip, mijn huis, baan, familie en vrienden en verkas met mijn mannetje naar de andere kant van het land. En nét op het moment dat ik de beren een rotschop heb verkocht, betrap ik mijn mannetje met natte oogjes en een filmpje van zijn kleine zusje. Dan gloeit het schuldgevoel in mijn borst omdat ik deze puur egoïstische keuze nu toch maak. Ik heb jaren gewacht om de overgang voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, maar wordt het ooit wel écht makkelijk?

En dan zie ik hem. Op het moment dat hij mijn blik vangt en mijn wangen nog steeds gaan gloeien van trots en liefde, houden de beren zich koest. Ze stoppen met brullen en uithalen en rollen zich op en kruipen tegen elkaar aan op een zacht stukje mos. Alle angsten en zorgen vallen weg op het moment dat hij me in zijn armen neemt en fluistert dat het goed komt. Diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft. Dat een huis slechts onderdak is, een baan een schijnzekerheid biedt en je familie in je hart altijd dichtbij is. En anders op slechts een paar uur rijden afstand. We hebben al zo ontzettend veel hobbels overwonnen, de kleine man en ik en steeds weer bewezen dat we er bovenop komen. Waarom zou dat nu dan anders zijn, gesterkt door iemand die zoveel van ons houdt…

Ik zou zo graag eventjes vooruit kijken naar later. Tom en Mar in de grote stad. Dat ik niet meer verdwaal en hij gewoon fluitend naar school gaat, naar zijn vrienden. En dat ik een leuke baan heb en stressvrij de prachtigste stukken schrijf. En dat mijn boek eindelijk af komt…

Samen in ons huisje, gewoon gelukkig en alle beren terug daar waar ze vandaan komen.

Tommie, weet dat jouw geluk altijd belangrijker is geweest dan het mijne, vanaf het moment waarop ik je eerste kreetje hoorde toen je mijn lichaam verliet. Ik hoop dat je me zal vergeven dat ik nu mijn eigen geluk achterna ga. Dat ligt daar, bij hem.

We redden het wel samen. Dat weet ik zeker…

 

~Marga, 21 april 2015~