Categorie: Dagboek
Mijn 2013
Wat gaat de tijd toch snel. Elk jaar verzucht ik dat weer en elk jaar lijkt het nieuwe jaar nóg wel sneller te volgen op het oude. Vroeger duurde het eeuwen voordat je eindelijk jarig was en nu is het voor mij alwéér bijna zover.
Maar vóór de dag dat ik 36 kaarsjes mag uitblazen knallen we eerst 2013 uit. En traditiegetrouw blik ik terug op mijn high- en lowlights van het afgelopen jaar.
Thomas werd grote broer het afgelopen jaar. En ondanks dat ik al 9 maand een buikje zag groeien knalde het er toch flink in. Het moment dat ik Thomas naar de verloskamer bracht en daar een eerste blik wierp op zijn kleine zusje zal ik nooit vergeten. Het was fijn en pijnlijk tegelijk om er zo dichtbij te zijn. Dat kleine meisje zorgde er tegelijk voor dat ik kon loslaten en zo gaf ze ook rust.
Na lang uitstellen werd ik geopereerd aan mijn hand in diezelfde week en alle tranen die nog niet waren gevloeid kwamen er bij die wildvreemde zuster op de uitslaapkamer uit. Wat heb ik een pijn gehad en wat duurde het allemaal lang en wat had ik een troost aan mijn lieverd die me alles uit handen nam.
Na het broodnodige herstel begon ik aan een nieuwe functie op mijn eigen afdeling. Na jaren gebouwen en ontwikkelaars werden het weer mensen. Wat fijn om eindelijk het gevoel te hebben dat je een klein verschil kan maken. Ik geniet nog steeds enorm van deze switch.
Thomas ging met een toprapport over naar groep 6 en
We beleefden een geweldige zomer, veel buiten, veel zon en strand. We zagen drie landen, gingen voor het eerst weer kamperen in een tent en beleefden in Griekenland de meest geweldige vakantie ooit.
In september werd, ook al wisten we dat toen nog niet, onze gezinsuitbreiding geboren. Onze Beach zag het levenslicht en 8 weken later kwam ze bij ons wonen. Ze maakte ons volle leven nog wat voller, maar ook zo gezellig en compleet.
Een vriendin reisde door de hulp van mijn twittervrienden naar haar zus in Bosnië, van haar reis en ons verhaal verscheen een artikel, mam vocht zich door haar afterhartaanvaltherapie heen en herstelde verder, ik beleefde mijn eerste tweetup, kocht mijn eerste échte gereedschap, kwamen en gingen er mensen, leerde ik wat échte vriendschap is en hoe je soms met kit de boel weer kan lijmen, werd ik voor de zoveelste keer verliefd op bruine ogen en ook dit jaar maakten Ed en ik vele vele kilometers om bij elkaar te kunnen zijn.
We hebben genoten, geleerd,
lief gehad, geruziet, gehuild, gevreeën, zijn gevallen en weer opgestaan en hebben elkaar steeds beter leren kennen en leren waarderen. Voor alles lieverd, ook dit jaar weer, mijn innige dankjewel!
Weer een jaar verder. Mijn zaakjes voor elkaar en het geluk lacht me toe. Toch heb ik nog vaak het gevoel dat ik maar wat doe. Een tussenstation op weg naar later. Who knows, misschien is 2014 al later. Misschien komen er antwoorden, misschien wordt het nog een jaar van genieten en beleven en maar zien waar het leven me naartoe brengt.
Ik heb mijn dierbaren nog, we gaan gezond het nieuwe jaar is.
Dankbaar en gezegend neem ik er eentje op jullie allemaal vanavond.
Bedankt voor het volgen, bedankt voor het reageren. Tot in het nieuwe jaar!
Op ons..
Ik laat me met de stroming meedrijven en ga tenslotte voor anker bij het eiland waar ik heen werd geleid..
Marga, 31 december 2013
#Bloginterview door @marysjabbens
Wil jij je even voorstellen?
Mijn naam is Marga, bouwjaar 1978, moeder van een zoon uit 2004, gescheiden van zijn vader en inmiddels lid van een samengesteld gezin van 5 met Edwin en zijn twee prachtige meiden. Het leven is een stuk minder rustig en overzichtelijk dan vroeger, maar ook erg gezellig. Ik woon in 038 en Ed in 070 vlak bij zee. Needless to say dat ik de Veluwe vaak verruil voor de prachtige kust. We zijn zo vaak mogelijk samen, maar ik ben ook veel alleen. Die avonden breng ik vooral in het gezelschap van mijn e-reader door, want ik verslind boeken.
4 Dagen in de week ben ik een hardwerkende ambtenaar en werk ik mee aan de ontwikkeling van de stad waarvoor ik werk, zowel in (bouw)projecten als in wijkverbetering samen met bewoners. Na mijn studie journalistiek en communicatie en een aantal omzwervingen zit ik hier heel erg op mijn plaats.
Ik ben blij met mijn drukke leventje en ben een pieker en daller. Ik kan enorm en intens genieten, maar evenzo hard huilen. Mensen, het leven, de liefde, onrecht, pijn en verdriet, het raakt mij. Sommigen noemen me HSP, misschien ben ik dat wel. Ik noem het liever intens…
Wat is de reden dat je bent gaan bloggen en hoe lang blog je al?
Op mijn 12e ben ik begonnen in mijn eerste dagboek en er zouden er vele volgen. Mijn leven opschrijven gaf me het gevoel dat het minder door mijn vingers glipte. Ik kon het teruglezen en herbeleven, leren van fouten of opnieuw genieten van fijne dingen die ik meemaakte. Ik schreef daarnaast ook veel andere dingen. Verhalen, toneelstukken en hoorspelen die ik (meestal samen met mijn beste vriendin) speelde op mijn kamer bij de microfoon van mijn radio. Publiceren ben ik pas gaan doen door de komst van hyves. Via dat medium vonden mijn blogs/ columns de weg het net op. Ik kon mensen kennelijk vermaken of ontroeren met mijn teksten en dat gevoel is heerlijk. Zoals een zanger muziek maakt voor publiek en wil dat zijn muziek gehoord wordt, zo leuk is het voor mij als mensen mijn teksten lezen. Hyves werd Facebook en Twitter en daar leerde ik bloggers kennen. Mijn wordpress werd geboren op 5 april 2012.
Hoe vaak blog jij en heb je vaste tijden waarop je je blogs schrijft?
Dat is heel erg verschillend en hangt sterk af van de drukte in mijn leven en mijn hoofd. Voor schrijven heb ik rust nodig en als ik het druk heb staat mijn hoofd vaak meer op stand “overleven” dan “beleven”. Inspiratie is dan ook ver te zoeken en de rust om het van me af te schrijven ontbreekt. Ik schrijf dan soms weken niet. Soms houdt iets me letterlijk wakker. Dan lig ik in bed en ben ik de blog in mijn hoofd al helemaal aan het schrijven. Dat moet er dan uit, anders krijg ik geen rust.
Ik ga bijna nooit echt zitten met het idee “nu ga ik een blog schrijven”. Dat is ook de reden waarom ik uiteindelijk toch niet de journalistiek in ben gegaan. Ik schrijf slecht op commando.
Blog jij over alles?
Ik blog over veel, maar schrijf zeker niet over alles. Ik schrijf erg weinig over mijn werk. Ik heb een gevoelige positie in een politieke omgeving, dus daar praat en schrijf ik niet al te veel over. Bovendien heb ik weinig zin om steeds tegen het vooroordeel over ambtenaren te moeten vechten.
Ik schrijf ook weinig over anderen. Meestal schrijf ik vanuit mijn eigen beleving en soms wel voor anderen. Diegene noem ik bijna nooit met naam en toenaam, maar hij of zij herkent zichzelf er dan wel in.
Ik ben niet bang om mijn gevoelens te delen en me bloot te geven in mijn blogs, ik hou van openheid over emoties.
Hoe zou jij je blogs omschrijven?
Mijn blogs zijn vaak beeldend geschreven. Ik hou ervan om een plaatje te schetsen en te werken met herkenbare synoniemen. Ik schrijf zoals eerder gezegd veel vanuit mezelf, het is een digitaal dagboek over de wereld in mijn hoofd en om me heen.
In hoeverre hou je rekening met je lezers en zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft wil of kan?
Ik hou rekening met mijn lezers. Woede uit ik nooit in een blog en verdriet en teleurstelling die te maken heeft met anderen ook niet. Ik wil niemand kwetsen met mijn teksten, dus hou ook dingen voor mezelf. Soms is dat beter…
Er zijn zeker onderwerpen waarover ik zou willen schrijven, maar ik denk niet dat die teksten ooit de weg naar het internet zullen vinden. Ik vertrouw ze nog niet eens aan het papier toe.
Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Nou belangrijk, ze doen er wel toe en ik kijk er naar. Ik vind het leuk om te weten hoeveel ik gelezen word en hoeveel dat per blog is. Als ze er niet toe zouden doen, dan kan ik net zo goed niet publiceren. Schrijven kan ik ook wel zonder dat iemand het leest. Ik ben er trots op dat er elke dag wel mensen zijn die een blog of meer lezen, zelfs als ik niet publiceer.
Mijn blogs verspreid ik via Facebook en Twitter en ik stuur mensen regelmatig mijn link toe. Mijn blog, dat ben ik. Je leert me kennen door me te lezen.
Ben je tevreden over je site?
Nee niet echt. WordPress werkt met enige regelmaat op de pc niet naar behoren en ik typ dus heel veel op mijn telefoon. Ik wil eigenlijk gewoon mijn eigen website waarop ik ook veel beter met beeldmateriaal kan werken. Ik hou namelijk ook erg van fotograferen en een beeld zegt soms meer dan 1000 woorden.
Wat vind je van de reacties op je blog?
Ik krijg niet heel vaak reacties. Ik word ontzettend veel gelezen, maar krijg per blog maar een reactie of 2. Of dat nou betekent dat ze het niks vinden? Ik zou het leuk vinden om vaker te zien wie mijn lezers zijn. Maar uiteraard ben ik blij met iedereen die de moeite neemt om een blog te liken of te reageren.
—–
Dankjewel Mary voor de leuke vragen.
Wil je meer lezen van Mary ga dan eens naar haar site:
Www.marysjabbens.nl
Voor meer blogs van mijn hand:
Www.mommyonline.nl
Marga, 29 juni 2013
Gelijke zielen
Ik dacht altijd dat ik de enige was die het deed.. Vond het ook een beetje raar en afwijkend, want wie heeft er nou net zo’n grote behoefte aan exhibitionisme als ik? Tot ik in de ´scene´ terecht kwam.. Door twitter. Er ging een wereld van gelijke zielen voor me open. Ik ben niet raar, er zijn er velen zoals ik.
Bloggen.. waarom doen mensen dat eigenlijk. Je belevingswereld delen, je ziel en zaligheid het net op slingeren en andere mensen laten meelezen in je hart en hoofd. De wereld om je heen wordt een grote inspiratiebron voor zaken die je aan het´ papier´ en de wereld toevertrouwt.. Wat ik ook meemaak, de zinnen vormen zich als vanzelf in mijn hoofd.. Soms sta ik in het holst van de nacht op omdat een droom me op een idee heeft gebracht. En dan moet dat op papier, dan moet dat gedeeld worden.. Het is bijna een dwangneurose..
Maar ik ben dus de enige niet. Inmiddels volg ik bloggers, lees ik de belevingswereld van anderen en sta er steeds weer versteld van hoe geraakt ik kan worden door teksten van een wildvreemde. Zo raak ik met mijn teksten misschien ook wel anderen.
Ik ben al jong met een dagboek begonnen en schreef daarin alles van me af. Mijn eerste verliefdheden, teleurstellingen, boosheid en verdriet. Als ik dat nalas, dan kreeg ik het gevoel dat mijn leven niet aan me voorbij glipte. Door mijn eigen geschreven woorden trokken de gebeurtenissen als een film opnieuw aan me voorbij. Ik herbeleefde de momenten, analyseerde mijn destijds gemaakte keuzes en de gevolgen daarvan en leerde daarmee van mijn eigen fouten. Nu doe ik dat nog, alleen gun ik anderen een kijkje in mijn dagboek. Neem ze mee in mijn film, hoe onbeduidend en klein die soms is.
Vroeger hing er een slotje aan mijn dagboek en stond er met grote letters KEEP OFF op. De tijden zijn veranderd… Wees welkom in mijn gevoelens, ik kijk graag mee in de jouwe..
Marga, 19 april 2012
Readmarga 