Vele malen heb ik nadat het gebeurde ’s nachts in bed gelegen om een brief te schrijven aan jou. Ik heb het nooit gedaan, ondanks dat ik je graag wilde vertellen wat jouw opmerking destijds met me heeft gedaan en hoe dat mijn verdere leven heeft beïnvloed. Nu is het te laat. We zijn vele jaren verder. En de brief die ik nooit schreef, schrijf ik hier. In de hoop het los te kunnen laten.
Dit is voor alle sportinstructeurs, juffen en meesters en alle anderen die met kinderen en jong volwassenen werken.
Beste T,
Ik hoop eigenlijk dat je deze brief nooit leest. Na al die jaren zou het niet veel zin meer hebben om te weten hoe ik me toen voelde. Dansen was mijn leven. Dat wist jij als geen ander, je gaf me tenslotte al les vanaf mijn vijfde. Ik groeide op, mede onder jouw vleugels en je werkte enkel met meiden en hun onzekerheden. Je had beter moeten weten dan de mijne te voeden. Ja, ik werd dikker naarmate ik ouder werd en ja, daar waren allerlei oorzaken voor aan te wijzen. Was het nodig om me van frontlady te degraderen naar een paar rijtjes naar achteren? Omdat ik niet meer in jouw perfecte plaatje paste? Dik is tweederangs. Ik voelde het toen letterlijk en dat heeft me de rest van mijn leven achtervolgd. Nog altijd voel ik me minder dan een slankere andere en ben ik alleen maar bezig met wat anderen van me vinden. Nog altijd is het hels voor me om in mijn eentje voor een groep te staan, of langs een overvol terras te wandelen.
Dansen heb ik nooit meer gedaan. Ik verloor een liefde. Door jou. Ik weet dat je het goed bedoelde na mijn laatste optreden. “Misschien moet jij na de pauze maar een T-shirt aantrekken over je strakke pakje.” Je zei later dat je me wilde beschermen tegen harde woorden van anderen. Je wilde niet dat ik uitgelachen werd. Was het niet beter geweest om me apart te nemen en een gesprek met mij daarover te voeren in plaats van die mededeling eruit te gooien in een overvolle kleedkamer met al mijn teamleden en hun moeders? Heb je enige idee hoe ik van schaamte niet wist hoe snel ik weg moest komen? Hoe ik huilend naar huis ben gefietst en daarna mijn dansschoenen aan de wilgen heb gehangen?
Ik ben het nooit vergeten. Weet nog letterlijk wat je zei en hoe ik me toen voelde. Alleen, met mijn te dikke lijf in het te strakke pakje tussen alle meiden die wel aan jouw plaatje voldeden. Alle ogen op dat moment op mij gericht. Vol medelijden. Heb je enig idee hoe vaak ik wakker heb gelegen toen je vertelde wat de nieuwe outfit voor dat seizoen zou worden? Heb je énig idee met hoeveel moeite ik mezelf had verteld dat het er niet toe deed hoe ik eruit zag en dat het ging om mijn danskwaliteiten? Ik denk het niet. Je haalde mijn zelfvertrouwen in één middag onderuit en ik kan je zeggen, dat is nooit meer goed gekomen.
Wat had ik graag destijds de moed gehad om je te vertellen hoe ik me voelde. Ik kon toen echter ook niet vermoeden welke invloed het zou hebben op de rest van mijn leven. Je hebt me beschadigd. Door je handelingen en je opmerkingen. Door de wijze waarop je aan onze groep hebt lesgegeven en diegenen voortrok, die op jouw favorietenlijstje stonden. Lang heeft het me van binnen verteerd en over gaat het nooit. Maar ik wil dat je weet dat ik je vergeef. Dat ik weet dat je het beste met me voorhad en jij andere belangen had. Het wordt tijd voor mij om het los te laten. Het gewicht van afwijzing los te laten. En jou en het verdriet dat je me deed te laten gaan. Ik ben opnieuw begonnen en bijna veertig.
Ik wil me niet meer zo voelen. Het is klaar! Ik koester mijn gezonde lijf, met wat kilo’s meer. Het gevecht stopt nooit helemaal, maar ik wil me niet meer schamen. Ik omarm en laat los.
En jou ook.
Het ga je goed.
Marga
Dit bericht verschijnt tegelijkertijd op Hoe Vrouwen Denken
Readmarga 