Op de eerste dag van de -hopelijk- laatste stuiptrekking van Koning Winter kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik de kikkers in onze vijver massaal bovenin zag drijven. Of beter gezegd, zag hangen, want ze dreven verticaal in het water. Ik dacht dat ze bevroren waren, maar dit is kennelijk hoe kikkers in een winterslaap eruit zien. Of ze chillen in de modder, of ze hangen wat rond. De weervoorspellingen zagen er echter niet best uit, er lag een krakende vrieskou in het verschiet. Dat zouden de beestjes niet trekken en ik kreeg spontaan visoenen van vastgevroren kikkerlijkjes. NIMBY!
Op een site over kikkers las ik hoe ik ze kon helpen overwinteren: zorgen dat ze een wak houden en de vijver bedekken met stro om het dichtvriezen te voorkomen. Ik had onlangs een abrahampop volgestouwd met stro voor Vriend die 50 werd dus dat kwam mooi uit.
De dagen erna zat ik trouw ’s ochtends en ’s avonds bij de vijver om een wak open te bikken en het weggewaaide stro weer terug te stoppen. Soms was het meerdere keren per dag nodig. Onder het ijsoppervlak zag ik de kikkers en een pad wat bewegen waarna ze weer stil gingen hangen.
Hóe bevolkt ons vijvertje echter is, ontdekte ik vandaag. De dooi is ingezet en het was ineens weer een paar graden boven nul. Een prima moment om het stro te verwijderen en de ijslaag van de vijver te halen. Aan de bak met waterplanten zat nog een flink stuk ijs dus pakte ik voor het gemak het geheel eruit om te ondooien.
Zeker 50 paar ogen kijken me vervolgens aan en ik schiet in de lach.
“Hallo jongens, wakker worden! Het wordt lente!”
Terwijl het zonnetje doorbreekt zie ik de hele bende langzaam ontwaken. Er klimmen wat kikkers op de kant, een dikke pad klautert op het inmiddels ontdooide eiland en er borstcrawlen wat kleinere exemplaren voorbij. Met de zon op mijn rug geniet ik van het gerommel in dat kleine bakje.
Ik heb ze toch maar mooi gered…
Marga, 4 maart 2018
Readmarga 