Categorie: Afvallen

Daar sta je dan. In je sporttenue met een soort boksbal gevuld met water in je handen en de tranen die over je wangen stromen. Hij vroeg me: “Wat wil je bereiken met deze training?” En ik dacht alleen maar: Laat me pijn in mijn lijf voelen in plaats van in mijn hart. Maar ik schreef: Drie rondjes halen en rust in mijn hoofd krijgen. Hij begreep desondanks toch wel wat ik bedoelde…

Het was zo’n week met teveel verdriet. In de wereld, maar ook erg dichtbij. Machteloze woede hechtte zich steeds meer vast in mijn toch al wat vermoeide lijf. Zorgen. Over rode cijfers, het geluk van mijn mannetje, werk en om haar. Omdat het met kleine stapjes toch steeds een beetje slechter gaat. Het beneemt me soms letterlijk de adem en ontneemt me mijn slaap. Zonder slaap kan ik niet meer relativeren. Dan wordt alles te groot en groeit nog groter door de aandacht die mijn voortdurende piekerende hoofd er aan besteedt. Tegelijkertijd neem ik het mezelf kwalijk dat juist die grotere ellende bij anderen er niet voor zorgt dat ik alleen maar dankbaar en gelukkig ben.

De uren die ik sport zijn onvervalste me-time waarin ik alles even helemaal loslaat en waarvan ik vooral na die tijd enorm geniet. Normaal gesproken dan. Eerst was ik trots dat het me gelukt was om van de bank en in beweging te komen. Nu gaat het me niet snel genoeg en neem ik het mezelf kwalijk dat ik soms de twee keer in de week niet haal. Omdat ik persé goed voor mijn lijf wil zorgen. Voor mezelf, maar ook voor diegenen die het leven net zo lief hebben als ik, maar niet de luxe van een gezond lichaam of een veilige oorlogvrije woonomgeving. En omdat ik zo graag zichtbaar resultaat wil hebben in de spiegel. Gewoon een beetje blijer met wat ik zie. Dat is al genoeg.
Toch stond ik er weer vandaag, zette ik door, maar bij alles wat ik gooide, smeet of deed stroomden de tranen harder. Niet eens omdat het pijn deed of ik uitgeput raakte, maar omdat alle remmen wel los moesten om die drie rondes te halen die ik mezelf had voorgenomen. Zonder die remmen kwam echter alles los wat ik deze week zo wanhopig probeerde vast te houden uit angst dat de sluizen, eenmaal open, zich niet meer lieten sluiten. Hikken, jankend en met een totaal verkeerde ademhaling lukte het toch om mijn doel te halen. En daar moet ik dan toch wel heel erg trots op zijn. Al die gesprekken die ik voerde en cursussen mindfullness die ik volgde, ik bereikte nooit die totale overgave die ik vanmorgen ervoer.

“Hoe voel je je nu?”
“Ik heb weer ruimte in mijn hoofd om te relativeren. Ik kan niet alles wat ik wil doen. Ik kan de vluchtelingen niet helpen, op elke hersenloze uitspraak over dit onderwerp reageren en ik kan háár niet beter maken. Ik kan Thomas niet behoeden voor een enorme verandering in zijn leven, ik moet voor mezelf kiezen… Ik moet werk en huis loslaten en voor ogen blijven houden dat híj daar op me wacht en alles de moeite waard maakt. Hoe moeilijk ik dat ook vind.”

Mijn vader zei vroeger altijd in periodes waarin het druk en moeilijk was: “Ga maar sporten.”

Hij had gelijk.

 

~Marga, 4 september 2015~

Sinds kort heb ik een personal trainer. Nee ik ben niet begonnen nadat ik een hartaanval kreeg van de vakantiefoto’s, al moet ik zeggen dat sommige precies verkeerd genomen  spontane, onverwachte en “leuke” foto’s me wel hebben gesterkt in het idee dat dit hele sportgedoe hard nodig is.
Anyhow, ik dwaal af. Ik heb dus een trainer. Godzijdank niet van het type spierbundel-ik-eet-mijn-salade-op-de-crosstrainer, maar gewoon iemand die er ook moeite voor moet doen om in shape te blijven. En we stonden in dezelfde rij toen de lengte werd uitgedeeld. Dat praat lekker op niveau. Met knikkende knietjes ben ik een aantal weken geleden aan de slag gegaan. Ik heb een zeer divers sportief verleden, maar erg met de nadruk op verleden. Afgezien van wat dappere pogingen, verdwaalde abonnementen op de sportschool en heel veel ‘morgen begin ik’ gedachten, ligt de tijd dat ik intensief sportte ver achter me. Inmiddels ben ik meer het type dat op adem moet komen als ik twee trappen op naar de zolder moet rennen.
Afvallen en conditie opbouwen waren echter niet mijn hoofddoelen. Rust in mijn kop in deze hectische tijd was de vraag die ik bij mijn trainer neerlegde. Hij begon niet eens over afvallen, weegschalen en vetmetingen. Vanaf dat moment wist ik: wij worden vrienden.
Na de eerste training dacht ik daar anders over. Een beetje leuk rondhuppelen op mijn nieuwe überhippe  hardloopschoenen was er niet bij. Rust in je hoofd bereik je alleen als je er vol in duikt, zo blijkt. En dat klopt, want piekeren en wandelen gaan bij mij al jaren prima samen. Het werd dus beulen en beulen en na drie keer aangetrokken te zijn tot een verhelderend wit licht… was het uur voorbij. Trillend zat ik op de fiets terug naar huis. De dagen erna moest ik me vanaf de deuropening op het toilet laten vallen en zelfs de trap aflopen was een crime. Maar… mijn lijf was weer eens moe in plaats van mijn hoofd en dat merkte ik ’s nachts. Dat wat ik met een boek lezen en rustgevende middelen kruidenthee niet meer voor elkaar kreeg (ik kan zelfs lezen en piekeren tegelijk) lukte me met sporten wel. De gillende stress verdween. Na twee trainingsweken ging ik op vakantie en ik was bang dat ik het daarna niet meer op zou kunnen pakken. Mijn trainer stuurde me echter in de vakantie een appje wanneer we weer zouden beginnen en ja.. toen moest ik wel. Afgezien van het feit dat ik hem al voor een aantal sessies had betaald wilde ik ook niet afgaan door te moeten zeggen dat ik ermee zou stoppen. En eerlijk is eerlijk, dat is ook geen moment in me opgekomen. Juist omdat me op vakantie weer pijnlijk duidelijk werd hoe onprettig ik me voel in mijn lijf. Stiekem droomde ik er al van dat dit het laatste jaar zou zijn waarin ik me met een verdrietig gevoel in een bedekkende tankini zou hijsen. Voor de bikinileken: dat is een bikini met een topje, speciaal ontworpen voor mensen die zichzelf te dik vinden voor een bikini maar nog niet willen toegeven dat een badpak eigenlijk een beter idee is.
Met dromen alleen kom je er niet, dus ik toog weer naar mijn vriend trainer wiens glimlach alles meteen weer goed maakte. Heel even dan… Man man man wat is het zwaar en wat moet het allemaal van ver komen. Spieren worden uit een winterslaap van een aantal jaren gerukt, mijn borsten zitten  soms op mijn rug en ik heb me zelden in oncharmantere  houdingen gehesen als tijdens de trainingen. Maar het kan me niet meer schelen. Het maakt me niet meer uit of iemand me ziet, uitlacht of bekritiseert. Ik weet ook wel dat er strakkere lijven te zien zijn en dat het er soms niet uitziet als ik met een kop als een overrijpe tomaat over straat heen ploeter of in het gras lig. Ik heb er lol in en het heerlijke gevoel van voldoening als ik fris gedouched weer op de bank plof, houdt me op de been. En niet alleen dat. Het feit dat ik weer beter slaap, me minimaal een uur nergens anders mee bezig houdt dan mijn eigen lijf én dat ik er hopelijk nog wat strakker van word zorgt er ook voor dat ik me elke keer weer keurig meld. Ik zal ook wel moeten. Want ik moet wel een verdomd goede reden hebben om mijn trainer af te bellen. En dát is nou precies de reden waarom ik hem zo hard nodig heb… Nee en opgeven is geen optie. Dit keer niet…

“The pain of being overweight is far worse than the pain of working out.”

 

~Marga, 18 augustus 2015~