Ren je rot

Ik haat hardlopen. Echt serieus, ik haat het! Het enige wat ik er leuk aan vind, is het gevoel achteraf. Als mijn hoofd leeg is, mijn spieren trillen en ik ongelofelijk trots ben op mezelf omdat ik toch weer ben gegaan na een dag werken, koken, afwassen en opruimen.
Tijdens het lopen ben ik me voortdurend bewust van mijn erbarmelijke conditie en schuddende lichaamsdelen. Ik hoop dan ook altijd weer dat ik volledig alleen kan lopen op de dijk langs de IJssel, maar helaas is dat nooit het geval. Die anderen zien er ook altijd uit alsof ze daar horen. Soepel en gracieus lopen ze me voorbij terwijl ik mezelf, hijgend als een molenpaard, voortsleep. Wat een hel.
Mijn trouwe volgers weten dat ik al een eeuwigheid vecht tegen de zwaartekracht en de weegschaal. De dertien weken WeightWatchers cursus (Gewichtbekijkers) zit er inmiddels weer op en ik ben ergens onderweg rond de 6 kilo verloren. Best een resultaat om trots op te zijn. De complimentjes die ik zo nu en dan krijg, smaken naar meer. Het gaat me alleen niet snel genoeg. Sinds mijn trainer ziek is geworden, (dat kan ook als je heel veel sport), schoot het bewegen er steeds vaker bij in. Die schop onder mijn gevulde hol die hij me altijd gaf, moest ik nu mezelf maar geven. Een paar weken geleden heb ik daarom zelf de stoute hardloopschoenen maar aangetrokken. En ik moet eerlijk zeggen, ik haat het nog steeds, het gaat best goed.
Onlangs heb ik mezelf een setje hardloopkleding cadeau gedaan. Een broek, topje en jasje in zwart en stralend fel roze. Goede schoenen had ik al eerder aangeschaft, kapotte knieën daar zit niemand op te wachten, maar ik had mezelf nog geen kleding gegund. Ik liep dus nog steeds, zwaar voor paal in een zwarte verschoten legging en een lubbershirt. Niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen. Vandaag werd het hoog tijd om de nieuwe kleding maar eens uit te proberen. Vanaf het moment dat ik mijn eerste stappen buiten zette, voelde het al anders. Ik werd begroet door medelopers en hoorde er ineens bij! Dat ik de helft van de tijd snelwandelde en mezelf nog steeds hijgend van lantaarnpaal naar lantaarnpaal sleepte, deed daar niets aan af. Met de running hits op Spotify op de achtergrond legde ik, ongemerkt, toch aardig wat meters kilometers af. Ik had er spontaan meer lol in. En eigenlijk was het ook best lekker. De zon scheen nog, er kwamen schepen langsvaren en ik was getuige van een eendengroepsverkrachting. Oké dat laatste was eigenlijk best een beetje zielig. Vier mannetjes en één vrouwtje.  Ik wilde bijna ingrijpen, want hoe weet ze nou wie straks de vader is?  Ze keek echter alsof het haar niet kon schelen, dus misschien was het wel gewoon een sloerie. Ik liep letterlijk de dag van me af (ookal was dit dankzij enorm leuke gesprekken eigenlijk best een leuke dag) en de stress en het gedoe van gisteren en van vorige week. Leeg was mijn hoofd toen ik thuis kwam.

Echt, ik haat hardlopen. Maar ik hou intens van het gevoel achteraf en het beeld in de spiegel dat steeds een beetje vriendelijker voor me is. Dus misschien, heel misschien, ga ik er uiteindelijk toch wel een beetje van houden…

Nah.. never….

Marga, 19 april 2016