Dag 2018

Het is de laatste dag van 2018. Traditiegetrouw kijk ik even terug naar de afgelopen 12 maanden. In dit geval is dat bijna niet te doen, want wát is er veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik heb dit jaar vrij weinig geschreven op dit medium. Dat kwam in eerste instantie omdat ik dat wat me écht bezig hield, niet wilde delen. Gek eigenlijk, want op deze site heb ik regelmatig geschreven over mijn strijd tegen de kilo’s. Toch vond ik het makkelijker om te schrijven over sporten en de WeightWatchers dan over de drastische stap die ik daarna nam. Na een lang voortraject, veel gesprekken en veel tranen en twijfels ging ik afgelopen maart onder het mes voor een gastricbypass, een maagverkleining met omlegging van de darm. Ik wilde niet meer dik zijn, maar zeker niet nog dikker worden, iets wat me gegarandeerd boven het hoofd hing. De operatie was een hel en het herstel daarna niet veel beter. Maanden heb ik geworsteld met eten en drinken en gevochten tegen misselijkheid en diarree. Een maagverkleining is niet de makkelijkste weg. Het is keiharde strijd. Dat is afvallen altijd, hoe je het ook doet. In 9 maanden tijd, viel ik 38 kilo af. Ik ben lichter geworden dan mijn streven was en inmiddels beland op het punt dat ik niet dunner wil worden. Dat ik dat ooit nog zou zeggen…

Het is wennen. Mijn lichaam voelt nog niet van mij. Ik appte gisteren naar iemand dat het voelt alsof je je hele leven blond bent geweest en je haar ineens zwart hebt geverfd. Elke keer als ik in de spiegel kijk, schrik ik me kapot. En niet alleen in positieve zin. Mijn lichaam is veranderd. Zoveel afvallen laat sporen na. Ook in mijn gezicht, het enige onderdeel van mij waar ik wel altijd tevreden over ben geweest. Ik ben veel spiermassa verloren en voel me daardoor slap en futloos. De energie die ik verwachtte te krijgen omdat die rugzak overgewicht niet meer mee hoeft, blijft nog uit. Los van dit alles ben ik dankbaar voor hoe het nu is, omdat het elke dag een beetje beter gaat. Ik schreeuw nog niet van de daken dat ik dit jaren eerder had moeten doen, maar koester ook de mooie dingen die samenhangen met het hebben van een lichter lichaam. Soepeler bewegen, trappen oprennen, shoppen in een kleine maat én in de uitverkoop!, op hakken lopen en me niet meer hoeven afvragen of ik iets kan, dat is fantastisch. Als alles stabiel is en ik eindelijk gewend ben aan mijn nieuwe ‘ik’, dan weet ik zeker dat ik alleen maar dankbaar ben.

Verder gingen we dit jaar twee keer op vakantie. Met de hele familie naar Turkije en met mijn lief naar Rhodos. We hadden het fantastisch.

Mijn werk bracht minder mooie dingen. Een half jaar geleden heb ik al besloten dat ik er weg wil, maar ondanks allerlei mooie aanbiedingen, zit ik er nog steeds met frisse tegenzin. In 2019 gaat de zoektocht verder naar een werkplek die me echt gelukkig maakt.

Vriendschappen verdiepten zich in 2018 en dunden uit. Mensen van wie ik het niet verwacht had, lieten me in de steek en anderen steunden me, zoals ik er ook voor hen was. Er waren moeilijke tijden voor de mensen van wie ik hou. Heel moeilijke tijden. Helaas is het eind daarvan nog niet in zicht. Maar zoals ik altijd zeg: met liefde heb je alles, ook als het zwaar is en soms uitzichtloos lijkt. Jullie wonen allemaal niet in de buurt, maar weet dat ik altijd dichtbij en heel trots op jullie ben!

En dan mijn lieve gezin. Kleine man worstelt zich door school heen wat, ondanks tomeloze inzet, niet vlekkeloos gaat. Grote man blijft positief ondanks dat het ook voor hem niet allemaal meezit. En samen kochten we op de valreep van 2018 een nieuw paleis en verkochten ons oude. We verhuizen naar een andere stad, naar de rust en ruimte en ons eigen witte huis. Wat hou ik van mijn mannen en ons harige meisje. Zonder jullie ben ik nergens.

Het afgelopen jaar was in alle opzichten een jaar van transformaties. Ik kromp in de breedte, maar groeide als mens. Ik liet los wat beter was om te laten gaan en greep dat wat me gelukkig maakt heel erg stevig beet. Ik leerde te luisteren naar mijn eigen behoeftes en niet alleen maar te geven. Ik trok de stekker uit mijn eigen bedrijfje, schreef hard aan mijn boek en genoot van elke zonnestraal tijdens de fantastische lente en zomer. De zoektocht naar balans zet zich in 2019 onverminderd voort. Eerst inpakken en verhuizen en dan weer op een andere plek opnieuw beginnen.

Ik weet wel dat de wereld er morgen niet ineens totaal anders uitziet. Toch heb ik enorm veel zin om te beginnen aan een nieuw, onbeschreven boek.

Fijne jaarwisseling!

Liefs,
Marga

Mijn complete verhaal over de operatie en de maanden erna zijn te lezen op www.hoevrouwendenken.nl. Het eerste half jaar anoniem, daarna onder mijn eigen naam.