Gewichtbekijkers

Het boek over de  jarenlange strijd tegen mijn iets te aanwezige rondingen kreeg vandaag weer een nieuw hoofdstuk. Via mijn werk kreeg ik de mogelijkheid om, in het kader van ‘een gezonde werknemer is een productieve werknemer’, mee te doen aan een programma van de WeightWatchers. Eigenlijk ben ik heel erg tegen het tellen van punten, constant bezig zijn met je voeding en, blegh, groepsactiviteiten, maar gezien het feit dat ik voldoende sport, gezond denk te eten en de weegschaal desondanks al jaren hetzelfde aangeeft heb ik me toch maar aangemeld. Het eerste weegmoment hing als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd en niet eens zozeer vanwege de cijfers, want die ken ik wel van de weegschaal thuis. Nee, ik had letterlijk nachtmerries van een publiek weegmoment waarbij er een rode zwaailamp aangaat op het moment dat ik de weegschaal bestijg en mijn gewicht in  knipperende neonletters de organisatie in geslingerd wordt met geschokte gezichten (zoveel?!) en opgeluchte gezichten (dan valt het bij mij nog mee) tot gevolg.

Ik kwam vandaag dus behoorlijk nerveus de vergaderzaal in waar ik een heleboel bekende gezichten spotte en ik natuurlijk meteen keek of ik niet de dikste was. Macht der gewoonte, sorry. Na het invullen van mijn aanmelding was het moment suprême aangebroken. Heel slim had ik mijn zwaarste kleding aangetrokken, want dan kan het volgende week alleen maar meevallen nietwaar? En uggs wegen tenslotte toch al gauw een kilo of 10. 😉 De weegschaal was godzijdank verbonden aan een los kastje waardoor alleen mevrouw afvalgoeroe en ik de schade konden zien. Mevrouw verblikte of verbloosde niet en vroeg hoeveel ik wilde afvallen. Giechelig zei ik dat dertig mooi zou zijn, maar dat ik het eerst maar bij een kilootje of tien zou houden.  Het moet tenslotte wel haalbaar zijn in dertien weken. “Goed dat je er bent”, zei mevrouw WW vriendelijk en mijn PMS alterego wilde al bijna naar haar uithalen. “Goed? Hoezo goed? Is er iets mis met te dik zijn dan? Ben ik soms niet goed genoeg?” Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ze het echt vriendelijk bedoelde en dezelfde woorden zei tegen de anderen in de rij. Zelfs de mensen waarvan ik me afvroeg wat ze in vredesnaam wilde afvallen. Maargoed, ieder zijn wensen.

Na wat motiverende tjakkapresentaties en een vragenrondje konden we gaan. 

Het programma van de WW komt neer neer op het eten van een maximaal aantal punten per dag en die moeten aan het eind van de dag ook echt op zijn. Ik ben een slechte eter, dus ik zag mezelf al aan het eind van de dag een paar komkommers wegnassen om voldoende binnen te krijgen. Vol goede moed vulde ik alvast het ontbijt van die ochtend en de lunch in in de bijbehorende app. Wait what?! Met mijn volle havermoutkwark, banaan en wrap met kaas en rucola was ik al door mijn dagtotaal van de punten heen. Ok, volle kwark kost meer punten dan magere maar mijn trainer heeft me op het hart gedrukt om vooral zoveel mogelijk volvette producten te eten, omdat dat zoveel gezonder is dan al die lightrommel. Leuk, maar dat betekent dat ik de rest van mijn leven de komende dertien weken het avondeten wel kan vergeten.

Dat wordt dus een flinke studie de komende tijd. En terwijl de moed me in de schoenen zakt, sluimert er toch ook ergens een beetje hoop. Zou dit me dan eindelijk gaan helpen?

Marga, 19 januari 2016