En dat was 2016 alweer

Ik gooi er maar weer een cliché in…Wat gaat het toch hard! Ik weet nog zo goed dat ik vorig jaar een jaaroverzicht schreef. Zijn we echt alweer een jaar verder?

Terwijl de laatste uren en minuten van 2016 wegtikken, zet ik mijn gedachten over het afgelopen jaar op papier. En wat een jaar was het! Het toverwoord dit jaar: veranderingen.

Na een gezellig Oud&Nieuw (tenminste, mij is verteld dat ik het leuk had, ik kop hem er zelf maar in Karin), begon het jaar met de voorbereidingen voor de verkoop van mijn huis. In maart ging hoopvol het bord in de tuin en dat wat niemand verwachtte gebeurde: er gebeurde niets. Geen kijkers, geen kopers, complete radiostilte. Mijn mooie paleisje waar iedereen zo dol op was en dat ik zo kwijt zou zijn wilde niemand hebben. Het werd een gevalletje lange adem. Zakken met de prijs, promotie, openhuis, het mocht allemaal niet baten.

Thomas had de hoofdrol in de eindmusical, nam afscheid van groep acht en we lieten beiden onze tranen de vrije loop. We namen afscheid van zijn vrienden, zijn school en eigenlijk van alles wat bekend was. In de zomer móesten we verhuizen met het oog op de start van Thomas op de middelbare school. Verhuizen betekende op dat moment nog niet meer dan een tas met wat kleding inpakken en naar Den Haag rijden. Het huis moest bewoond blijven voor de potentiële kopers en mijn werk bevond zich nog in Zwolle, dus ik zou voor onbepaalde tijd heen en weer rijden.
Thomas begon in de brugklas en ontdekte de stad, ik woonde tijdelijk hier en tijdelijk daar, mistte mijn mannen vreselijk en uit-ein-de-lijk hoezee! ik verkocht de toko, weliswaar zwaar onder de prijs,  aan een BV. Ik hing de vlag uit, ondanks dat het niet bepaald een gezellige transactie was. Gelukkig leerde ik kort daarna ook de huurders kennen en wordt mijn huisje nu bewoond door een lief jong stelletje, precies zoals ik het voor ogen had.

Thomas en ik ‘sliepen’ de nacht voor de sleuteloverdracht samen op zijn slaapkamer en namen afscheid van een hele intense, mooie en soms zware periode. Die nacht sliep ik niet. Ik keek naar mijn slapende mannetje en nam in gedachten afscheid van de plek waar ik geknakt en weer geheeld was.

Edwin kwam de volgende dag met een prachtige vrachtwagen en we verhuisden met hulp van familie en vrienden in stijl naar Oh oh Den Haag.
Werken in Zwolle en wonen in Den Haag bleek geen handige combinatie. Pap en mam openden hun huis en hart voor me en de afgelopen maanden woonde ik af en aan bij hen. Het reizen, het voortdurende schakelen en het achterlaten van Thomas, waren geen pretje. Voor niemand. Ik nam daarom de beslissing om weg te gaan uit Zwolle. Op de dag dat ik mijn ontslagbrief indiende hoorde ik dat de gemeente Den Haag me heel graag een plek wil bieden.
Na een jaar van rennen en vliegen en heel veel stress valt alles dan, op de valreep van dit jaar, toch nog op zijn plek.

Maar was dit alles? Nee natuurlijk niet. Terwijl ik aan het rondrennen was, zorgde mijn lieverd dat thuis alles doorging. Hij maakte van ons huis een bouwput, verbouwde het daarna tot een paleis en zorgde voor Thomas. Eén zin dekt hierin nauwelijks de lading. Intens dankbaar ben ik voor alles wat hij voor ons deed. Ik ging voor de zoveelste keer de strijd aan met de kilo’s (vraag het maar niet) en in februari veranderde mijn leven door een plotseling afscheid van mijn lieve tante Marij. Zelfs bijna een jaar later overheerst het ongeloof en heb ik er nog steeds geen woorden voor. Mijn lief en ik hadden, tussen het chronische gebrek aan tijd, liefdevolle momenten en genoten van ons nieuwe leven samen. We aten, bij gebrek aan een keuken, bijna de hele zomer in de tuin en zaten vaak op het strand. Ik kreeg een nieuwe auto, er werden prachtige kindjes geboren, ik gaf een spetterend afscheidsfeest voor vrienden en familie bij pap en mam in de tuin en ik vond, in een vorm van een lieve vriend, steun de laatste maanden op het werk, iets waar ik erg dankbaar voor ben. (M zonder jouw luisterend oor en zonnige 🌞optimisme had ik het de laatste maanden niet gered).
Over werk gesproken, dat ging het afgelopen jaar prima. Ik mocht prachtige stukken schrijven, deed een fantastische klus voor de provincie Overijssel, (her)schreef websites, leerde nieuwe mensen kennen en werd redactrice bij Hoe vrouwen denken. Ik mocht weer veel mensen blij maken in ons stadsdeel en heb genoten van mijn collega’s die vriendinnen werden.

Het was een intens heftig, mooi, stressvol, liefdevol, intens vermoeiend en enerverend jaar. Volgend jaar mag wat mij betreft wel wat rustiger worden. Genieten van eindelijk thuis, met mijn fijne gezinnetje en de mensen die ik liefheb op afstand of soms heel dichtbij.

Het jaar is voorbij…

Helaas vier ik oud en nieuw zonder mijn kleine man. Maar met mijn grote liefde naast me kijk ik om middernacht dankbaar naar de hemel.

Dankjewel alle 15.000 lezers die dit jaar mijn site bezochten. Tot volgend jaar!

Marga, 31 december 2016