Afschijt

Je zou denken dat ik inmiddels gewend ben aan het achter me laten van mensen en dingen. De afgelopen maanden hingen tenslotte aan elkaar van afscheid nemen en opnieuw beginnen. Gisteren was ook weer zo’n mijlpaal. Na zestien jaar bij dezelfde werkgever was gisteren mijn laatste werkdag. Het raakt me flink.
Eind januari neem ik tijdens een afscheidsreceptie écht afscheid van de organisatie en al mijn collega’s, maar gisteren had ik daarop een voorproefje met een paar mensen die heel veel voor me betekenen. Mensen die, naast collega’s, vrienden zijn geworden. We haalden herinneringen op, knuffelden en zuchtten diep. Eén collega noemde het al eerder mijn afschijt en dat is ook precies zoals ik dat ervaar. Mijn kleine man (en ook grote man) heeft me nodig. Het reizen en van huis zijn werd teveel, ondanks de lieve zorg van pap en mam op de dagen dat ik daar was. En dus neem ik afscheid van de plek waar ik met veel plezier werkte en waar ik van jong en onbenullig naar oud en wijs ging.

Zestien jaar geleden werd er op kantoor nog gerookt. Bijna niet voor te stellen wat er veranderd is sindsdien. Ik was geknakt door een rotervaring bij mijn vorige werkgever. Op één lichtpuntje na, (PP, je weet!) was het er verschrikkelijk. In Zwolle kwam ik thuis en werd, als enige jonge vrouw op de afdeling, liefdevol opgevangen door een groot bos bomen van kerels. Ik vond op die afdeling rust en een maatje voor het leven. Hij zou niet de enige blijven. Ik vond (en verloor) vele hechte vriendschappen. Al mijn belangrijke mijlpalen beleefde ik tijdens mijn jaren daar. Mijn huwelijk, zwangerschappen, geboorte van Thomas, de scheiding, verhuizingen en het vinden van nieuwe liefde. Ook in mijn persoonlijke ontwikkeling veranderde er veel. Ik ging weer studeren en groeide van functie naar functie. En ik ging regelmatig op mijn bek, leerde mezelf daardoor beter kennen en groeide door zelfkennis. Ik vind het fijn dat ik binnenkort in Den Haag met een schone lei begin, maar neem met pijn in mijn hart afscheid van alles wat Zwolle voor me was.

De mail is opgeschoond, het werk is gedaan, ik ben daar niet meer nodig. Althans professioneel niet meer. Want wat ik gisteren al merkte, ik word straks gemist. Misschien niet heel lang, maar wel een tijdje. Mijn aanwezigheid daar, was voor mensen van betekenis. Dat verwarmde tijdens de rit naar huis mijn hart, en maakte tegelijkertijd mijn wangen nat.

Wat zal ik jullie gaan missen…

Marga, 16 december 2016