Echt klaar

De aula van de school is onherkenbaar getransformeerd in een feestzaal. Er draait een dj. Het is er bloedheet en in het midden van de zaal staan meisjes in mooie jurken hun zorgvuldig aangebrachte mascara van hun wimpers te huilen. De jongens hossen er wat ongemakkelijk omheen, slaan elkaar op de schouders en slikken wat ongewenste tranen weg. De laatste 15 minuten van het eindfeest van groep 8 is ingegaan en wij als ouders mogen even meekijken. 

Net op het moment dat ik de omgeving in me opneem en mijn ogen scannend op zoek zijn naar mijn kleine blondje, word ik de polonaise ingetrokken. Voor me loopt een vader die ik goed ken omdat we samen een project hebben gedaan, achter me een vader die samen met zijn vrouw goede vrienden zijn geworden. Ik passeer Thomas en zíjn vader en mijn blik blijft even rusten op mijn kereltje. Natte haren van het zweet en rode ogen van de slaap en weggedrukte emoties. Ik ken mijn mannetje als geen ander. Hij is moe en het zat en de tranen zitten hoog. Hij slikt ze weg als er een liedje wordt gestart dat het eind van het feest inluidt. 

Na wat mooie woorden van de directeur is het voorbij. Even ben ik terug in mijn eigen jeugd op mijn eigen laatste dag. Jankend vloog ik in de armen en tegen de troostende borsten van mijn geliefde kleuterjuf Hendriek. Ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou zien. En dat klopte. Ik bleef in hetzelfde dorp wonen, dus de meesters en juffen en de kinderen uit mijn klas, zag ik nog regelmatig. Datzelfde hoorde ik de bijna ex-klasgenoten tegen elkaar zeggen.”We zien elkaar na de vakantie!” Zij gaan naar dezelfde school en zullen veel vriendinnen terug zien. Maar jij, mijn allerliefste schat, gaat in je eentje, maar samen met mij en gesteund door heel veel mensen, aan een nieuw avontuur beginnen. Ver weg van alles wat bekend en vertrouwd is. 

Eenmaal veilig thuis en dicht tegen me aan, komen dan eindelijk die tranen. Ik troost je, veeg ze weg en we praten samen. Over acht jaar basisschool en over je geliefde meester Yuri van wie je intens bent gaan houden na het plotselinge overlijden van meester Jan. Yuri, die een klas met gebroken zieltjes en veel vragen weer heelde en naar een hoger niveau tilde met warmte, humor en gezelligheid. Je vraagt je af of je hem wel voldoende bedankt hebt en ik beloof je dat ík dat namens jou zal doen. (Bij deze Yuri, je bent een bijzondere meester die hij nooit meer zal vergeten). Getroost door die belofte rol je je als een balletje op en valt met je knuffels in je armen, heel snel in slaap. 

Inmiddels lig ik in de kamer naast je. Mijn kussen wordt nat van de tranen. Het besef dringt keihard tot me door. Het gaat beginnen… Vanaf nu zal niets meer hetzelfde zijn. Andere school, ander huis, ander gezin en volledig ander leven. Best een eindje weg van (bijna) alles en iedereen. Vijf jaar lang naartoe geleefd, over gepraat en over gedroomd en nu ineens is het die zomer van 2016…

Voor ons is het niet zomaar een afscheid van groep 8 of afscheid van een school. Wij nemen van veel meer afscheid. Waar zij doorgaan in dezelfde stad, pakken wij ons boeltje op en vertrekken. 

En net op het moment dat het me even teveel wordt, zie ik hem in gedachten staan. Onze held uit het Westen. Naast hem op de grond zit ons bruine harige vriendinnetje. Zijn armen zijn wijd gespreid en we kruipen er samen in. We zijn thuis. Ons verhaal wordt geen verhaal van verlies en gemis, maar van liefde en geluk. En als ik daar ook maar een fractie aan twijfelde, zou ik er nooit aan beginnen.

Alles komt goed kleine man. Als we maar samen zijn. Ik ben zo ongelofelijk trots op je. 

Marga, 13 juli 2016