Oldtimergeluk

Op Facebook plaatste ik deze week foto’s van mijn verleden. De foto’s moesten minstens 15 jaar oud zijn. Ik begon met wat babykiekjes en ben inmiddels aanbeland bij mijn zestiende levensjaar. Omdat er een mooi verhaal schuilt achter deze foto, giet ik die in een column.

Ik groeide op in een klein dorp onder de rook van Zwolle. Vanaf mijn 12e ging ik in Zwolle naar school. Dat betekende elke dag een uur heen en een uur terug fietsen. Afzien was dat vaak, want in weer en wind ploeterde ik mezelf elke dag naar school en naar huis. Groot was dan ook de blijdschap toen mijn zestiende verjaardag in de buurt kwam en daarmee het o zo gewenste nieuwe vervoermiddel; een brommer!

Met een pa die een rasechte oldtimerliefhebber is en die gekte ook op mijn zus en mij heeft overgebracht, kon het niet anders dan dat er in ons huis een oudje zou komen. Het werd een Sparta Lucky uit 1965 waar mijn zus, vier jaar ouder dan ik, eerst nog even op reed. Een legergroen ontzettend onstoer ding was het, maar ik was er dol op. Toen mijn zestiende steeds dichterbij kwam en het moment dat ik eindelijk van het fieten af zou zijn ook, begon het wel te kriebelen. Want een oldtimer oké, maar legergroen? Dan zit je toch voor paal… Smekend vroeg ik mijn pa of hij hem zwart wilde spuiten en natuurlijk wilde hij dat zijn jongste niet ontzeggen. Ik had echter kunnen weten dat het niet zo makkelijk zou gaan, want pa had dan wel twee meiden, we werden niet als mietjes opgevoed. Dat spuiten was prima, maar dan moest ik hem zelf uit elkaar halen en schuren. En zo gebeurde het dat ik koude winteravond na koude winteravond (dat is wat ik me nog goed herinner, dan het ondanks de houtkachel zo gigantisch koud was in de garage) met pa aan het werk was om mijn brommertje spuitklaar te maken en alle chromen onderdelen voor zover mogelijk weer te laten glimmen. De brommer was een beloning, maar wat heb ik genoten van die momenten samen.

Mijn zestiende verjaardag was een feest. Eindelijk brommen! Dat lange stuk langs de Zuiderzeestraatweg en de IJsselbrug vloog ik over. Nou ja vloog.. Het arme ding reed krap 40 en trok zeer langzaam op. Ik werd dan ook regelmatig ingehaald door groepen fietsers die me uitlachten als ik mijn arme brommertje probeerde te helpen door mee te fietsen. Want ja, mijn brommer had nog trappers. In die tijd was het stoer om je brommer aan te rennen, maar daar had ik geen zin in, dus ik startte met de trappers. Best jaloers was ik op mijn vriendin die haar scooter kon starten met een sleutel, maar toch kon die Tupperwarekast niet  op tegen mijn eigen helse machine.

Ik heb er jaren op gereden, zelfs na het halen van mijn autorijbewijs. Mijn blacky heeft daarna nog lang bij mijn ouders in de garage gestaan. Tot er een liefhebber kwam en ik hem toch maar heb verkocht. Voor veel te weinig natuurlijk, want de emotionele waarde was zoveel groter. Ik heb een traantje weggepinkt toen ik hoorde dat hij weg was….

Marga, 20 januari 2016