Categorie: Afscheid

Geplaatst in Afscheid, Divers, Hoe vrouwen denken, Ik, Schrijven, Sporten, Verdriet, Vooruitgang

De Brief die ik nooit verstuurde

Gepost op door readmarga

 

Vele malen heb ik nadat het gebeurde ’s nachts in bed gelegen om een brief te schrijven aan jou. Ik heb het nooit gedaan, ondanks dat ik je graag wilde vertellen wat jouw opmerking destijds met me heeft gedaan en hoe dat mijn verdere leven heeft beïnvloed. Nu is het te laat. We zijn vele jaren verder. En de brief die ik nooit schreef, schrijf ik hier. In de hoop het los te kunnen laten.

Dit is voor alle sportinstructeurs, juffen en meesters en alle anderen die met kinderen en jong volwassenen werken.

 

Beste T,

Ik hoop eigenlijk dat je deze brief nooit leest. Na al die jaren zou het niet veel zin meer hebben om te weten hoe ik me toen voelde. Dansen was mijn leven. Dat wist jij als geen ander, je gaf me tenslotte al les vanaf mijn vijfde. Ik groeide op, mede onder jouw vleugels en je werkte enkel met meiden en hun onzekerheden. Je had beter moeten weten dan de mijne te voeden. Ja, ik werd dikker naarmate ik ouder werd en ja, daar waren allerlei oorzaken voor aan te wijzen. Was het nodig om me van frontlady te degraderen naar een paar rijtjes naar achteren? Omdat ik niet meer in jouw perfecte plaatje paste? Dik is tweederangs. Ik voelde het toen letterlijk en dat heeft me de rest van mijn leven achtervolgd. Nog altijd voel ik me minder dan een slankere andere en ben ik alleen maar bezig met wat anderen van me vinden. Nog altijd is het hels voor me om in mijn eentje voor een groep te staan, of langs een overvol terras te wandelen.  

Dansen heb ik nooit meer gedaan. Ik verloor een liefde. Door jou. Ik weet dat je het goed bedoelde na mijn laatste optreden. “Misschien moet jij na de pauze maar een T-shirt aantrekken over je strakke pakje.” Je zei later dat je me wilde beschermen tegen harde woorden van anderen. Je wilde niet dat ik uitgelachen werd. Was het niet beter geweest om me apart te nemen en een gesprek met mij daarover te voeren in plaats van die mededeling eruit te gooien in een overvolle kleedkamer met al mijn teamleden en hun moeders? Heb je enige idee hoe ik van schaamte niet wist hoe snel ik weg moest komen? Hoe ik huilend naar huis ben gefietst en daarna mijn dansschoenen aan de wilgen heb gehangen?
Ik ben het nooit vergeten. Weet nog letterlijk wat je zei en hoe ik me toen voelde. Alleen, met mijn te dikke lijf in het te strakke pakje tussen alle meiden die wel aan jouw plaatje voldeden. Alle ogen op dat moment op mij gericht. Vol medelijden. Heb je enig idee hoe vaak ik wakker heb gelegen toen je vertelde wat de nieuwe outfit voor dat seizoen zou worden? Heb je énig idee met hoeveel moeite ik mezelf had verteld dat het er niet toe deed hoe ik eruit zag en dat het ging om mijn danskwaliteiten? Ik denk het niet. Je haalde mijn zelfvertrouwen in één middag onderuit en ik kan je zeggen, dat is nooit meer goed gekomen.

Wat had ik graag destijds de moed gehad om je te vertellen hoe ik me voelde. Ik kon toen echter ook niet vermoeden welke invloed het zou hebben op de rest van mijn leven. Je hebt me beschadigd. Door je handelingen en je opmerkingen. Door de wijze waarop je aan onze groep hebt lesgegeven en diegenen voortrok, die op jouw favorietenlijstje stonden. Lang heeft het me van binnen verteerd en over gaat het nooit. Maar ik wil dat je weet dat ik je vergeef. Dat ik weet dat je het beste met me voorhad en jij andere belangen had. Het wordt tijd voor mij om het los te laten. Het gewicht van afwijzing los te laten. En jou en het verdriet dat je me deed te laten gaan. Ik ben opnieuw begonnen en bijna veertig.

Ik wil me niet meer zo voelen. Het is klaar! Ik koester mijn gezonde lijf, met wat kilo’s meer. Het gevecht stopt nooit helemaal, maar ik wil me niet meer schamen. Ik omarm en laat los.

En jou ook.

Het ga je goed.

Marga

Dit bericht verschijnt tegelijkertijd op Hoe Vrouwen Denken

Geplaatst in Afscheid, Thuis, Toekomst

Dag mooi huis

Gepost op door readmarga

Daar zit ik dan. Op de bank in mijn kale huis. Het thuis is eruit. Om me heen stapels dozen, klaar om de vrachtwagen ingeschoven te worden. Vier jaar was dit mijn thuis, ons thuis. Ik krabbelde hier op na een diep dal. Samen met de kleine man. We maakten herinneringen, hadden lief, dansten, huilden en genoten. We werden onverbrekelijk hij en ik. Dus ik breek niet, deze laatste dag. Ik lach en kijk met blijdschap terug op vier prachtige jaren in ons mooie paleisje. Tijd om vooruit te kijken naar al het moois dat voor ons ligt. 

Ik ben er klaar voor! 

“And  I know, that I will be ready, or I will be dead again. I know in my head, I know in my heart, that I will be better, than I would’ve ever been. Or all that we had was all for nothing after all.” 

Geplaatst in Afscheid, Thomas

Echt klaar

Gepost op door readmarga

De aula van de school is onherkenbaar getransformeerd in een feestzaal. Er draait een dj. Het is er bloedheet en in het midden van de zaal staan meisjes in mooie jurken hun zorgvuldig aangebrachte mascara van hun wimpers te huilen. De jongens hossen er wat ongemakkelijk omheen, slaan elkaar op de schouders en slikken wat ongewenste tranen weg. De laatste 15 minuten van het eindfeest van groep 8 is ingegaan en wij als ouders mogen even meekijken. 

Net op het moment dat ik de omgeving in me opneem en mijn ogen scannend op zoek zijn naar mijn kleine blondje, word ik de polonaise ingetrokken. Voor me loopt een vader die ik goed ken omdat we samen een project hebben gedaan, achter me een vader die samen met zijn vrouw goede vrienden zijn geworden. Ik passeer Thomas en zíjn vader en mijn blik blijft even rusten op mijn kereltje. Natte haren van het zweet en rode ogen van de slaap en weggedrukte emoties. Ik ken mijn mannetje als geen ander. Hij is moe en het zat en de tranen zitten hoog. Hij slikt ze weg als er een liedje wordt gestart dat het eind van het feest inluidt. 

Na wat mooie woorden van de directeur is het voorbij. Even ben ik terug in mijn eigen jeugd op mijn eigen laatste dag. Jankend vloog ik in de armen en tegen de troostende borsten van mijn geliefde kleuterjuf Hendriek. Ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou zien. En dat klopte. Ik bleef in hetzelfde dorp wonen, dus de meesters en juffen en de kinderen uit mijn klas, zag ik nog regelmatig. Datzelfde hoorde ik de bijna ex-klasgenoten tegen elkaar zeggen.”We zien elkaar na de vakantie!” Zij gaan naar dezelfde school en zullen veel vriendinnen terug zien. Maar jij, mijn allerliefste schat, gaat in je eentje, maar samen met mij en gesteund door heel veel mensen, aan een nieuw avontuur beginnen. Ver weg van alles wat bekend en vertrouwd is. 

Eenmaal veilig thuis en dicht tegen me aan, komen dan eindelijk die tranen. Ik troost je, veeg ze weg en we praten samen. Over acht jaar basisschool en over je geliefde meester Yuri van wie je intens bent gaan houden na het plotselinge overlijden van meester Jan. Yuri, die een klas met gebroken zieltjes en veel vragen weer heelde en naar een hoger niveau tilde met warmte, humor en gezelligheid. Je vraagt je af of je hem wel voldoende bedankt hebt en ik beloof je dat ík dat namens jou zal doen. (Bij deze Yuri, je bent een bijzondere meester die hij nooit meer zal vergeten). Getroost door die belofte rol je je als een balletje op en valt met je knuffels in je armen, heel snel in slaap. 

Inmiddels lig ik in de kamer naast je. Mijn kussen wordt nat van de tranen. Het besef dringt keihard tot me door. Het gaat beginnen… Vanaf nu zal niets meer hetzelfde zijn. Andere school, ander huis, ander gezin en volledig ander leven. Best een eindje weg van (bijna) alles en iedereen. Vijf jaar lang naartoe geleefd, over gepraat en over gedroomd en nu ineens is het die zomer van 2016…

Voor ons is het niet zomaar een afscheid van groep 8 of afscheid van een school. Wij nemen van veel meer afscheid. Waar zij doorgaan in dezelfde stad, pakken wij ons boeltje op en vertrekken. 

En net op het moment dat het me even teveel wordt, zie ik hem in gedachten staan. Onze held uit het Westen. Naast hem op de grond zit ons bruine harige vriendinnetje. Zijn armen zijn wijd gespreid en we kruipen er samen in. We zijn thuis. Ons verhaal wordt geen verhaal van verlies en gemis, maar van liefde en geluk. En als ik daar ook maar een fractie aan twijfelde, zou ik er nooit aan beginnen.

Alles komt goed kleine man. Als we maar samen zijn. Ik ben zo ongelofelijk trots op je. 

Marga, 13 juli 2016

Geplaatst in Afscheid, Thomas

 Laatste week

Gepost op door readmarga

Nog één week. De laatste week van de basisschool. Nog even knallen met de musical en een spetterend eindfeest en dan zit het erop. Acht jaar lief en leed, voor jou, maar ook voor mij. Ik was leesmoeder in groep drie, gaf techniekles in groep vier en heb me gehecht aan je klasgenoten en sommige ouders. Ik zie ons nog staan bij het hek. Elke dag dezelfde gezichten. Tijdens het wachten deelden we lief en leed. Ik zag buikjes groeien waar broertjes en zusjes in huisden, we huilden om verliezen en genoten samen van onze steeds groter wordende spruitjes. De laatste jaren werd het contact minder. De kinderen fietsten zelf naar school en ik sprak nog maar weinig ouders. Maar als ik mijn mannetje wel weer een keer ophaalde en hij enthousiast vertelde hoe zijn dag was geweest, dan genoot ik weer net zoveel als toen.  

Ik zie nog zo die bange kleuter voor me die maar met moeite mijn hand kon loslaten. Die aan een heel klein tafeltje een puzzel maakte in de kleuterklas. Die de hele dag kon spelen en op vrijdagmiddag nog sliep om alles te verwerken. Ik zie klassenshows, knutselwerkjes, spreekbeurten en goede cijfers. Ik zie een jongetje dat in de veiligheid van een fijne school en met steun van zijn meesters en juffen groeide en bloeide, leerde en ontdekte, viel en weer opstond. Nu begin je een slungelige puber te worden, weer uit verhouding maar nog net zo mooi als toen. 

Een nieuw avontuur begint en ik schreef al eerder dat ik er moeite mee heb. We sluiten samen weer een hele fase af en ik neem ook afscheid van al die ouders die veel voor me zijn gaan betekenen en me geholpen hebben met opvang en aandacht.

Het is bijna voorbij en ik kan het nauwelijks bevatten. De tijd vliegt en hoe ik me ook uitrek, ik kan er nét niet bij. Het voelt alsof die kleuter van toen, langzaam mijn hand loslaat en bij me vandaan rent. En ik kan niets meer doen dan hem laten gaan en vertrouwen en hopen dat hij voldoende basis heeft gelegd om het voortgezet aan te kunnen. 

Sterkte ouders van groep acht! Bedankt voor al die ‘hekmomentjes’. Ik wens jullie het allerbeste. Misschien tot ooit… 

Marga, 5 juli 2016

Geplaatst in Afscheid

Gedachten

Gepost op door readmarga

Het is al na middernacht en de slaap wil maar niet komen. Het is warm op mijn slaapkamer, ondanks een verkoelend briesje dat naar binnen waait over mijn lijf. Het helpt niet. Naast de benauwde warmte wil mijn hoofd maar niet stoppen met denken. Tussen de gedachten over gemis van de liefde, verbouw-, verhuis-, werk- en financiële perikelen verschijnt ineens, zomaar uit het niets, jouw gezicht.
Waar kom je ineens vandaan? Kwam je even gedag zeggen? Ik zie je graag, maar niet zo. Liever geen levendige beelden van jou vrolijk, liefdevol en zorgzaam zoals je altijd was. Met een sigaretje en een grote bel wijn en je eeuwig opgewekte en aanstekelijke lach. Het is zo fijn om je te zien, maar als ik je wil omhelzen, dan los je langzaam op in het niets. Je bent er niet meer…

Ik geloof dat je in de hemel bent. Het geeft me troost dat je bij je geliefden bent die ons al eerder verlieten.  Je geeft vast prachtige shows weg daarboven.  Hier beneden heb je echter een groot gat achtergelaten. De gedachte dat ik je nooit meer zal zien knaagt aan mijn hart. Het is onbegrijpelijk dat jouw leven zomaar ineens ophield. Het was te snel, te plotseling.

Tijd heelt zeggen ze. Dat klopt. Maar op zomaar een zwoele lenteavond slaat de pijn ineens weer in volle hevigheid toe als je even langswandelt. Misschien is die koele wind over mijn blote rug wel niet van buiten. Misschien ben je wel letterlijk even langsgeweest.

Daarom fluister ik in het donker in de hoop dat je me hoort: ‘Welterusten tante. Ik mis je soms zo ontzettend.’

Marga, 12 mei 2016

 

Geplaatst in Afscheid, Thomas

Laatste jaar perikelen

Gepost op door readmarga

“Mam, mag ik de liedjes van mijn eindmusical oefenen tijdens het afwassen?”

En daar staat hij. Springend en zingend tijdens het afdrogen.  Vanuit de kamer zit ik hem te bekijken en de afgelopen schooljaren vliegen door mijn hoofd. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt hij ineens: “Goh mam, ik kan me nog zo goed herinneren dat ik leerde lezen en rekenen en nu is het al bijna voorbij.”

Ik slik een dikke brok in mijn keel weg en mompel dat ik me ook nauwelijk kan voorstellen dat de tijd op de lagere school er bijna op zit. Het minimannetje dat op de kleuterschool aan het eind van de dag in mijn armen vloog lijkt in niets meer op de grote kerel die nu in de keuken keihard staat mee te zingen met de liedjes.

De dikke brok maakt snel plaats voor een ongekende trots als ik zijn genietende koppie zie. Wat een lekker jong is het geworden en ik heb het volste vertrouwen dat hij zich straks ook wel red.

Maar ik ben bang dat ik de zakdoeken straks nodig heb als het zover is….

image

Marga, 12 april 2016

Geplaatst in Afscheid, Verdriet

Alweer afscheid nemen

Gepost op door readmarga

Met je armen wijd gespreid kom je met een brede grijns op ons afgelopen naar het hekje aan het eind van het tuinpad. Achter je de tank van een hond die je volgt waar je gaat. In plat Brabants heet je ons welkom. ‘Fijn da ge d’r bent mupke’ en ik leg mijn hoofd op je volle boezem. We zijn met alle familie samen, iets waar je zo enorm van geniet. Alles staat klaar voor een geweldige dag. De gastvrijheid spat ervan af. Ik ben hier zo graag. Alles kan en alles mag in dit huis. Het straalt warmte en gezelligheid uit. Hoe kan het ook anders, alles ademt jou. En ik gun het je zo, na al dat verdriet wat je hebt gekend in je leven. Veel te vroeg weduwe nog voordat je met je grote liefde aan jullie leven samen kon beginnen. Je bent nooit helemaal over dat grote verlies heen gekomen. Desondanks valt er met jou altijd wat te lachen. Ik heb zin in deze dag. De Brabantse muziek schalt door de tuin die vol staat met kabouters, trollen en ander gespuis. Ik kijk hier altijd mijn ogen uit. Ook onze kinderen houden intens van jou en van deze plek. Ze noemen je heks. Vanwege je flamboyante kledingstijl en de hoeveelheid heksen in je huis. En misschien omdat je bijna een sprookjesfiguur voor ze bent…

Kon ik maar toveren fluisterde je gisteren. Tante, ik zou niets liever willen. De barones van Budel-Dorplein was wel heel erg nietig ineens in dat veel te grote ziekenhuisbed. Genezen was je, we waren zo blij met je tweede kans. Helaas sluimerde het stiekem en zonder dat we het wisten, door in je lijf… Ineens is er geen hoop meer.
Ik ben er nog niet klaar voor om je gedag te zeggen en toch was dat precies wat ik gisteren deed. Met het ongeloof in jouw ogen, weerspiegeld in het mijne, nam ik afscheid van je. Ik ben zo blij dat ik de kans heb gehad om je te bedanken voor al die fantastische en liefdevolle jaren en hoop dat je snel terug kan naar je kasteel, omringt door hen die van je houden.

De zon schijnt en je loopt over een heel lang pad waar hij met zijn armen wijd gespreid op je wacht. Je legt je hoofd op zijn borst. Je bent thuis…

Mijn lieve tante Marij overleed op 13 februari 2016. Ze is 62 geworden…

 

Marga, 8 februari 2016