Het is al na middernacht en de slaap wil maar niet komen. Het is warm op mijn slaapkamer, ondanks een verkoelend briesje dat naar binnen waait over mijn lijf. Het helpt niet. Naast de benauwde warmte wil mijn hoofd maar niet stoppen met denken. Tussen de gedachten over gemis van de liefde, verbouw-, verhuis-, werk- en financiële perikelen verschijnt ineens, zomaar uit het niets, jouw gezicht.
Waar kom je ineens vandaan? Kwam je even gedag zeggen? Ik zie je graag, maar niet zo. Liever geen levendige beelden van jou vrolijk, liefdevol en zorgzaam zoals je altijd was. Met een sigaretje en een grote bel wijn en je eeuwig opgewekte en aanstekelijke lach. Het is zo fijn om je te zien, maar als ik je wil omhelzen, dan los je langzaam op in het niets. Je bent er niet meer…
Ik geloof dat je in de hemel bent. Het geeft me troost dat je bij je geliefden bent die ons al eerder verlieten. Je geeft vast prachtige shows weg daarboven. Hier beneden heb je echter een groot gat achtergelaten. De gedachte dat ik je nooit meer zal zien knaagt aan mijn hart. Het is onbegrijpelijk dat jouw leven zomaar ineens ophield. Het was te snel, te plotseling.
Tijd heelt zeggen ze. Dat klopt. Maar op zomaar een zwoele lenteavond slaat de pijn ineens weer in volle hevigheid toe als je even langswandelt. Misschien is die koele wind over mijn blote rug wel niet van buiten. Misschien ben je wel letterlijk even langsgeweest.
Daarom fluister ik in het donker in de hoop dat je me hoort: ‘Welterusten tante. Ik mis je soms zo ontzettend.’
Marga, 12 mei 2016
Readmarga 
Tijd heelt alle wonden, maar littekens blijven en je weet nog precies hoe je er aan kwam. Een mens blijft altijd bij je, in je hoofd en in je hart. Dat is de troost, net als dat Hemel een troost is. In dat geval is dood een tijdelijk afscheid. Veel sterkte! Bedankt voor het delen.
Wat een lieve reactie.. Dankjewel.
Soms komt dat gevoel naar boven en laat dan jouw gevoel spreken zoals je beschrijft misschien ben je langs geweest. Het is zo mooi alleen spijtig dat tijd wonden heelt maar dat een wonde soms terug opengaat.
Aum Shanthi
Dankjewel voor je reactie!
Soms zie ik mijn mama nog op straat, of denk ik dat ik ze zie,….en dan volgt het besef dat ze het niet meer kan zijn,……..ik mis haar nog elke dag,…en het verdriet komt onverwachts,……ik troost me met het feit dat ik hoop haar ooit terug te zien,…..en eindelijk alles te kunnen zeggen,…….
Hier ben ik even zo vreselijk stil van….
Sterkte…herkenbaar ook. Mijn papa komt ook vaak op onverwachte momenten even langs, glimlacht en gaat weer…altijd bijzonder.
Liefdevol geschreven, onder de indruk gelezen.
Meelevende groet,