Zonnetje

Ik heb vaak wel eens de neiging om de stemmen van de wolkjes in mijn hoofd meer ruimte te geven dan de zonnetjes. Niet persé altijd vanuit een ‘het glas is altijd half leeg’ gevoel, want ik heb eigenlijk een heel zonnig karakter. Desondanks vind ik het in moeilijke en drukke tijden soms lastig om de mooie dingen te blijven zien tussen alle schaduwen. En dat levert dan ook wat zwaardere teksten op op mijn blog. Voor de lezers niet altijd even gezellig. Daarom nu een blog vol zonneschijn, blijdschap en dankbaarheid.

Ik vraag vaak aan Thomas aan het eind van de dag wat het mooiste of het fijnste was dat hij die dag heeft beleefd. Gisteren kroop hij tegen me aan op de bank met de mededeling: ‘Ik wil nu knuffelen.’ Terwijl hij over mijn schoot heen gedrapeerd lag en ik over zijn rug kriebelde (een veel voorkomend avondritueel in huize BB), stelde ik hem die vraag ook. ‘Dit moment zei hij, deze knuffel van jou en dat we fietsen hebben gekeken met papa’. Ik genoot van zijn woorden. Zo blij dat we nog niet zover zijn dat iedereen behalve wij ervoor zorgt dat hij mooie momenten beleeft. Dat het geluk voor hem nog kan komen uit een knuffel van zijn moeder.

Die avond lag ik in bed te bedenken waar ik zelf allemaal intens dankbaar voor ben. Ongemerkt werd het een lange rij. Met stipt op één, onze gezondheid. Niets ter wereld is eigenlijk belangrijker dan een goed functionerend lijf. En of dat lijf nou ruim of strak in het jasje zit doet er dan eigenlijk niet zo toe. Een goede tweede: de liefde in mijn leven. In al mijn verschillende rollen als mama, vriendin, dochter, zus, stiefmoeder en bazinnetje, mag ik de liefde ervaren. Ik schreef al eens eerder dat ik leef voor liefde. Ik ben daarom dankbaar dat ik zoveel fijne mensen om me heen heb die van me houden of om me geven. Al denkend werd de lijst langer en langer. Zo lang dat ik uiteindelijk met een glimlach in slaap viel en mijn laatste gedachte was: Wat heb ik het intens goed.

Ondanks dat de toekomst met alle komende veranderingen me veel onrust geeft, kijk ik bovenal enorm uit naar alles wat er komen gaat. Eindelijk samen, een prachtig nieuw huis, wonen dichtbij zee, nieuwe kansen op de arbeidsmarkt en vast nog meer nieuwe deuren die open gaan. Na onrustige jaren eindelijk opnieuw beginnen met mijn mannetje en onze held uit het Westen.

Die vrolijke en dankbare stemmen zijn er, naast alle stemmen die me onzeker en bang voor de toekomst maken, ook. Vandaag geef ik ze maar eens woorden.

Marga, 13 mei 2016