Categorie: Thuis

Geplaatst in Afscheid, Thuis, Toekomst

Dag mooi huis

Gepost op door readmarga

Daar zit ik dan. Op de bank in mijn kale huis. Het thuis is eruit. Om me heen stapels dozen, klaar om de vrachtwagen ingeschoven te worden. Vier jaar was dit mijn thuis, ons thuis. Ik krabbelde hier op na een diep dal. Samen met de kleine man. We maakten herinneringen, hadden lief, dansten, huilden en genoten. We werden onverbrekelijk hij en ik. Dus ik breek niet, deze laatste dag. Ik lach en kijk met blijdschap terug op vier prachtige jaren in ons mooie paleisje. Tijd om vooruit te kijken naar al het moois dat voor ons ligt. 

Ik ben er klaar voor! 

“And  I know, that I will be ready, or I will be dead again. I know in my head, I know in my heart, that I will be better, than I would’ve ever been. Or all that we had was all for nothing after all.” 

Geplaatst in Den Haag, Divers, Thuis, Toekomst

Streekpost

Gepost op door readmarga

Vanaf het moment dat ik weet wat een brievenbus is en dat er een verschil bestaat tussen streekpost en overige bestemmingen ben ik heel trouw geweest in het sorteren. Ik heb altijd visioenen van een totaal overspannen postmedewerker die ingehuurd is voor overige bestemmingen en ineens een kaartje moet verwerken waarvan de bestemming dicht bij huis ligt. Volledig in paniek…
Overige bestemmingen was voor mij mijn hele leven alles buiten de postcodegebieden 7000 en 8000. Dat zit erin gebakken, dat is altijd zo geweest. Tot nu.

Ik ben verhuisd.

Mijn familie en vrienden (op eentje na) belandden bij het schrijven van de verhuiskaartjes op de grote stapel overige bestemmingen. De stapel streekpost omvatte slechts twee kaartjes. Een vriendin en mijn nieuwe schoonvader. Omgeving 2000 is nu mijn thuis, het netnummer 038 werd 070.

In voormalig huisje weltevree prijkt nog steeds het bord: Te koop. Dat houdt automatisch in dat het huis aangekleed moet blijven en verhuizen niet meer was dan iets meer kleding meenemen en wat onmisbare spulletjes. Ik stapte op zomaar een doordeweekse dag met een koffer met kleding in de auto en stapte twee uur later hier weer uit. En toen was ik verhuisd. Geen afscheidsmoment van mijn huis, geen groot vaarwel…

Gaandeweg deze verhuisvakantie zijn er toch wat meer meubels hierheen verhuisd (‘schat, mijn spullen zijn gewoon mooier dan de jouwe’) en is mijn huis langzaam ontmanteld. Ontdaan van haar spullen en haar ziel. Geef mij maar de quick and painless variant. Pleister met 1 ruk ervan af, even janken en weer door. Nu trekt het haartje voor haartje los en voel ik elk pijnlijk stapje in dat proces. Het wordt minder en minder mijn huis. Dat is goed, mijn toekomst is hier bij hem, maar dat de plek waar ik mezelf weer heb teruggevonden, nu afgedankt en uitgekleed achterblijft doet me zeer. Ze verdient meer.

De komende tijd zal ik er wekelijks slapen. Zolang ik de verantwoordelijkheid hou voor haar, blijf ik werken in 038. En kan ik kaartjes sturen naar de mensen die ik liefheb en blijft 8000 gewoon nog even streekpost. En hoe veilig dat ook altijd heeft gevoeld, ik hoop dat ik snel mijn nieuwe thuis, volledig mijn nieuwe thuis mag noemen. Zonder gereis, zonder versnippering en zonder tas inpakken. Volledig met hart en ziel op één plek.

Ik laat nu twee mannen achter als ik hier vertrek.

Home is where the heart is. Dat voel ik elke keer als ik hier de deur dichttrek. Bij hen ben ik thuis. Met veel vertrouwen beginnen we met zijn drietjes aan onze nieuwe start.

Marga, 11 augustus 2016

20160811_134348.jpg

Geplaatst in Divers, Thuis

Een jaar later

Gepost op door readmarga

Ik zie je nog zitten bij de notaris. Mijn kleine mannetje aan die grote tafel.  We gingen tekenen voor onze toekomst en blij namen we de grote bos sleutels in ontvangst waarmee je een half uur later de deur opende van ons nieuwe huis. Nog zie ik mezelf staan in de lege gang met een onbeschrijfelijk gevoel vanbinnen. Een wonderlijke combinatie van opluchting en thuiskomen, verloren en verdrietig, blij en met een verwachtingsvol hart. Kunnen we hier gelukkig worden? Ga ik me thuisvoelen zoals ik dat daar deed, bij hem? Red ik het wel alleen? Wordt het een paleisje zoals ik altijd heb gedroomd en waar moet ik in vredesnaam beginnen?

Nog zie ik mezelf staan de volgende dag in alle vroegte in de bouwmarkt waar ik eindelijk de verf kon gaan bestellen. De blonde fries met blauwe ogen als de zee (goede kleur voor de gang, zouden ze daar ook verf van kunnen maken) achter de balie mengde voor een heel weeshuis saus terwijl hij kletste over zijn hobby’s en ik ook maar meteen mijn hele trieste geschiedenis op de verfmengbalie legde. Want een klussende vrouw daar zit een verhaal achter. Een vriendschap werd geboren en ik had, door een flinke miscalculatie, saus voor wel vier huizen. Ik zou hem nog vaak zien die weken erna waarin ik de Praxis sponsorde met mijn zuurverdiende centjes en hij me met een knipoog voorzag van extra kortingsbonnen. Bedankt nog daarvoor, ik weet dat je dit leest :-).

Ik brak, sloopte, schuurde, schilderde en sopte die weken erna, alleen, of met behulp van familie, vrienden en mijn lieve Ed en langzaam ontstond onder mijn handen een glimmend opgepoetste diamant. Dat wat ik meteen in ons huisje had gezien, toonde zich centimeter voor centimeter aan me.

Ons thuis..

Soms voelt het nog wat onwennig, soms kan ik nog steeds niet geloven dat dit alles van mij is, soms springen de tranen me in de ogen als ik denk aan al het werk, bloed, zweet en tranen die erin zitten.
Soms zie ik mezelf weer zitten op de kale houten vloer met een kopje thee in mijn hand, dromend van hoe het zou zijn als het klaar is.

In de kamer waar ik toen zat slaap ik nu en de droom die ik toen droomde, kwam uit.

Een jaar later.
We made it mannetje!

image

Marga, 10 oktober 2013

Geplaatst in Thuis, Toekomst

Ik weet dat je op me wacht

Gepost op door readmarga

Ik reed vanavond weer door je straat en stond even stil om naar je te kijken. Dat doe ik wel vaker de laatste tijd. Ik weet dat je naar me hunkert en op me wacht, omdat je weet dat ik je de liefde en aandacht kan geven die je verdient. Je hebt het al zo lang niet gekregen en dat is goed te zien. Je ziet er vermoeid uit, verwaarloost zelfs en dat gaat me aan het hart, omdat ik nu al om je geef ondanks dat we elkaar nog nauwelijks kennen.
Ik heb je nog maar 1 keer gezien en het was liefde op het eerste gezicht.  Dat gevoel was intens en sterk. Het voelde goed vanaf de eerste minuut. Wij horen bij elkaar, jij en ik.
Nog even en dan ben ik bij je. Dat zal alles veranderen. Voor jou, maar ook voor mij. Ik zal je je ziel teruggeven en je weer laten stralen, je verwarmen en je licht geven en als we eindelijk samen zijn geef je mij rust en geluk. Ik heb er zo lang op moeten wachten, ik verlang net zo erg naar jou als jij naar mij.
Nog even en dan hoef ik niet meer op een afstandje naar je te kijken, dan mag ik eindelijk thuis komen. Bij jou, in jou..

Mijn nieuwe huis, mijn nieuwe thuis, mijn nieuwe begin..
Nog eventjes geduld, ik ben er bijna..

~Marga, 1 september 2012~