Een jaar later

Ik zie je nog zitten bij de notaris. Mijn kleine mannetje aan die grote tafel.  We gingen tekenen voor onze toekomst en blij namen we de grote bos sleutels in ontvangst waarmee je een half uur later de deur opende van ons nieuwe huis. Nog zie ik mezelf staan in de lege gang met een onbeschrijfelijk gevoel vanbinnen. Een wonderlijke combinatie van opluchting en thuiskomen, verloren en verdrietig, blij en met een verwachtingsvol hart. Kunnen we hier gelukkig worden? Ga ik me thuisvoelen zoals ik dat daar deed, bij hem? Red ik het wel alleen? Wordt het een paleisje zoals ik altijd heb gedroomd en waar moet ik in vredesnaam beginnen?

Nog zie ik mezelf staan de volgende dag in alle vroegte in de bouwmarkt waar ik eindelijk de verf kon gaan bestellen. De blonde fries met blauwe ogen als de zee (goede kleur voor de gang, zouden ze daar ook verf van kunnen maken) achter de balie mengde voor een heel weeshuis saus terwijl hij kletste over zijn hobby’s en ik ook maar meteen mijn hele trieste geschiedenis op de verfmengbalie legde. Want een klussende vrouw daar zit een verhaal achter. Een vriendschap werd geboren en ik had, door een flinke miscalculatie, saus voor wel vier huizen. Ik zou hem nog vaak zien die weken erna waarin ik de Praxis sponsorde met mijn zuurverdiende centjes en hij me met een knipoog voorzag van extra kortingsbonnen. Bedankt nog daarvoor, ik weet dat je dit leest :-).

Ik brak, sloopte, schuurde, schilderde en sopte die weken erna, alleen, of met behulp van familie, vrienden en mijn lieve Ed en langzaam ontstond onder mijn handen een glimmend opgepoetste diamant. Dat wat ik meteen in ons huisje had gezien, toonde zich centimeter voor centimeter aan me.

Ons thuis..

Soms voelt het nog wat onwennig, soms kan ik nog steeds niet geloven dat dit alles van mij is, soms springen de tranen me in de ogen als ik denk aan al het werk, bloed, zweet en tranen die erin zitten.
Soms zie ik mezelf weer zitten op de kale houten vloer met een kopje thee in mijn hand, dromend van hoe het zou zijn als het klaar is.

In de kamer waar ik toen zat slaap ik nu en de droom die ik toen droomde, kwam uit.

Een jaar later.
We made it mannetje!

Marga, 10 oktober 2013