Wachten

Ik moest naar de dokter. De reden waarom doet er niet toe, maar na maanden uitstel moest het ervan komen. Het feit dat mijn disfunctionerende lijf me begint te beperken in mijn werk door een totaal gebrek aan concentratie was de druppel. Ik kon op woensdagochtend terecht en keurig op tijd neem ik plaats in de overvolle wachtkamer. Twee oudere dames wisselen gênante aandoeningen uit en omdat ze allebei hardhorend zijn kan de hele wachtkamer meegenieten. Net als de rest van de aanwezigen staat mijn gezicht op de “ik hoor niks” stand. Een klein kindje zit in het speelhoekje en ramt op iets dat daarvoor niet bedoeld is. Gezien de wallen van de moeder en het bleke gezicht, ontbreekt het haar aan de energie om het kind te corrigeren. Ik pak een tijdschrift en blader afwezig door de paar jaar oude Vriendin. Naast me ontstaat gemopper. Een oudere heer bromt dat hij om 9 uur moest komen en nog niet aan de beurt is. Ik vraag hem bij welke huisarts hij een afspraak heeft, in de hoop dat het niet de mijne is. Dat is natuurlijk wel zo. Hij loopt uit, 50 minuten minstens en ik besluit de Vriendin nog maar een kans te geven. Voorlopig zit ik hier nog wel even…
Om mij heen wordt de wachtkamer steeds leger en ik ben nog steeds niet opgeroepen. Ook mensen die na mij binnen kwamen zijn alweer naar huis. Een onderbuikgevoel waarschuwt me en ik ga maar even poolshoogte nemen bij de o zo (niet) vriendelijke assistente.
“Nee mevrouw, u staat voor morgen gepland”.. de moed zakt me in de schoenen. Op mijn verzoek of ze me er dan niet alsnog tussen kan proppen wordt negatief gereageerd,  want de huisarts loopt al bijna een uur uit. Ja, dat hoef je mij niet te vertellen, dat is precies het uur dat ik hier voor jan l.. heb zitten wachten. Ik heb de energie niet om boos te worden en eigenlijk ben ik zo moe dat ik alleen maar zin heb om te janken en thuis in pyjama bij de kachel te kruipen. Dat is dan ook precies wat ik doe en als ‘ s avonds een lieve vriendin what’s appt, jank ik, tijdens het typen van mijn antwoord, mijn frustratie eruit.

Op donderdag gaan we voor de tweede ronde. Wederom sta ik keurig op tijd bij de huisarts voor de deur, want het zal maar zo zijn dat hij toevallig net vandaag wel op tijd is. Dream on babe.. Na 25 minuten besef ik dat ik ook vandaag weer een tijdje mag doorbrengen op deze “gemakkelijke” stoeltjes. Vandaag heb ik mijn e-reader meegenomen,  maar ik kan me niet concentreren door de mensen om me heen. Rechts van mij gaat er iemand dood. Tenminste, zo klinkt het en ik krijg het van zijn hoestbuien zelf letterlijk benauwd. Links van mij zit een man met een stoornis. Wat hij heeft weet ik niet, maar het zorgt ervoor dat hij de hele tijd in zichzelf praat. Nee, geen toupetachtige vieze woorden, maar hele verhalen en bijna zonder ademhalen. “Ja hier zit ik dan in de wachtkamer want ik voel me niet zo lekker dus ik dacht ik ga naar de dokter, want dan kan hij kijken wat ik heb zonder dat ik vanavond naar de televisie kijk waar die serie is die ik volg met mijn moeder die…” Concentreren op mijn boek lukt me nauwelijk en dat terwijl het echt een heel leuk boek is over een single man en zijn avontuurtjes. Net op het moment dat ik met een grijnzend hoofd lees over zijn erectie die hij met moeite in bedwang kan houden bij de vriendin van zijn beste vriend, voel ik dat de vrouw naast me over mijn schouder zit mee te lezen. Met een lichte blos schuif ik wat opzij en eigenlijk wil ik roepen dat dit de eerste erectie is die voorbij komt, maar ik laat het toch maar. Ondertussen wordt door een ander kind een houten puzzel gesloopt en heeft ook deze moeder geen kaas gegeten van wat opvoeding eigenlijk inhoudt. Als het kind een keel opzet en ik er echt heel erg klaar mee ben word ik opgeroepen.
“Sorry voor het lange wachten mevrouw”, zegt de huisarts en ik brom een onduidelijk “ach ja” terug. Vervolgens houd ik hem als wraak veel langer bezet dan de 10 minuten spreektijd die ik eigenlijk heb. Met een formulier van het priklab en een hoofd vol informatie stap ik weer in de auto op weg naar huis.
Morgen naar het ziekenhuis. Het is me het weekje wachten wel…

Marga, 10 oktober 2013