Nog één week. De laatste week van de basisschool. Nog even knallen met de musical en een spetterend eindfeest en dan zit het erop. Acht jaar lief en leed, voor jou, maar ook voor mij. Ik was leesmoeder in groep drie, gaf techniekles in groep vier en heb me gehecht aan je klasgenoten en sommige ouders. Ik zie ons nog staan bij het hek. Elke dag dezelfde gezichten. Tijdens het wachten deelden we lief en leed. Ik zag buikjes groeien waar broertjes en zusjes in huisden, we huilden om verliezen en genoten samen van onze steeds groter wordende spruitjes. De laatste jaren werd het contact minder. De kinderen fietsten zelf naar school en ik sprak nog maar weinig ouders. Maar als ik mijn mannetje wel weer een keer ophaalde en hij enthousiast vertelde hoe zijn dag was geweest, dan genoot ik weer net zoveel als toen.
Ik zie nog zo die bange kleuter voor me die maar met moeite mijn hand kon loslaten. Die aan een heel klein tafeltje een puzzel maakte in de kleuterklas. Die de hele dag kon spelen en op vrijdagmiddag nog sliep om alles te verwerken. Ik zie klassenshows, knutselwerkjes, spreekbeurten en goede cijfers. Ik zie een jongetje dat in de veiligheid van een fijne school en met steun van zijn meesters en juffen groeide en bloeide, leerde en ontdekte, viel en weer opstond. Nu begin je een slungelige puber te worden, weer uit verhouding maar nog net zo mooi als toen.
Een nieuw avontuur begint en ik schreef al eerder dat ik er moeite mee heb. We sluiten samen weer een hele fase af en ik neem ook afscheid van al die ouders die veel voor me zijn gaan betekenen en me geholpen hebben met opvang en aandacht.
Het is bijna voorbij en ik kan het nauwelijks bevatten. De tijd vliegt en hoe ik me ook uitrek, ik kan er nét niet bij. Het voelt alsof die kleuter van toen, langzaam mijn hand loslaat en bij me vandaan rent. En ik kan niets meer doen dan hem laten gaan en vertrouwen en hopen dat hij voldoende basis heeft gelegd om het voortgezet aan te kunnen.
Sterkte ouders van groep acht! Bedankt voor al die ‘hekmomentjes’. Ik wens jullie het allerbeste. Misschien tot ooit…
Marga, 5 juli 2016
Readmarga 
Wat ontroerend en herkenbaar! Vorig jaar ging de laatste van de basisschool, en ik vond het zo vreemd. Maar nu is het een slungelpuber met zware stem die naar de tweede gaat.
Ja en wat gaat dat snel. Hij verandert met de dag. Soms wil ik nog zo graag aan dat kleine jongetje van toen vasthouden. En tegelijkertijd vind ik die ontwikkeling ook weer prachtig om te zien. Heel dubbel.
Dankjewel voor je reactie.
Ja zo gaat het en er komen nog veel meer van die momenten.. En ook daar komen jullie samen door 😘
Ik ben zo’n enorme emodoos
💞niets mis mee.. Ik ook
Ja ik weet het van mezelf ook nog zo goed. Wat was ik verdrietig… Op naar nieuwe herinneringen!
Wat mooi geschreven weer,.. Ik voel gewoon de emotie erin.. Maar er komen nog veel mooie herinneringen, nog meer mooie momenten,elke dag weer. Al blijft bij mij, mijn afscheid van de basisschool in mijn geheugen gegrift. Wens je nog heel veel van zulke momenten en herinneringen!
Ja ik weet het van mezelf ook nog zo goed. Wat was ik verdrietig… Op naar nieuwe herinneringen!
Mooi stuk, snap heel goed die emoties. Ik was vanavond de klassenfoto’s aan het bekijken en realiseerde mij dat iris nog maar 2 foto’s te gaan heeft. Heel suf, maar het besef dat het wel heel snel gaat/is gegaan doet wel even wat met je.
Stom hè. De jaren vliegen voorbij. Ik zie me nog zo zitten met Iris in mijn armen. En nu is ze alweer zo groot. Ik wil alles zo graag vasthouden, maar de trein dendert door… Dikke knuffel