Hij kwam ze halen, net als anders. Niets in zijn gezicht verraadde wat hij al lang van plan moet zijn geweest. Je was blij met de rust die hun afwezigheid je boodt. Er was nog genoeg te doen en je wilde aan een nieuw boek beginnen. Terwijl jij stiekem genoot van de rust, voerde hij zijn plan uit. De mannetjes die je die ochtend vol liefde uitzwaaide zouden nooit meer thuiskomen. Hun vader, bij wie ze vol vertrouwen in de auto waren gestapt, nam ze mee en bracht ze nooit meer terug. Het gezicht waar je ooit liefdevol naar opkeek, het lijf waarmee je ooit de liefde bedreef, de man die je ooit meer dan wat ooit vertrouwde was ook niet meer. Weggevaagd, eigen keus en hij nam zijn zonen mee.
Het huis is leeg en of er ooit antwoorden komen is nog maar de vraag.
Nederland zoekt en duimt mee, het vertrouwen dat ze nog levend worden gevonden wordt kleiner en kleiner.
Hoe kun je iemand van wie je ooit hield zoiets aan doen.
Onbegrijpelijk..
Marga, 16 mei 2013
De broertjes Ruben en Julian werden 2 weken na hun verdwijning levenloos gevonden in een sloot.
Readmarga 
En toen draaide mijn maag om.. Ook om nooit te weten wat er afgespeeld heeft in het gezin. Wat dreef die man tot zulke daden.
Hoe erg ook, we zullen het nooit weten.
Onbegrijpelijk inderdaad.