Mijn boff

Tijdens één van onze flauwe heen en weer tiktaksessies als reactie op een post op Facebook ontstond het idee. We gaan bloggen over elkaar! Een ode aan onze blogvriendschap en een ode aan elkaar. Hij schreef al eerder over mij. Nu is het mijn beurt om hem in de spotlight te zetten.

Over wie heb ik het eigenlijk? Dat op zich is al een goede vraag. Ik noem hem Herman, sommigen noemen hem Manus (depressief?), maar het schijnt officieel Hermanus te zijn. Dat leverde, de eerste keer dat ik contact met hem had, een hilarisch gesprek op. “Hoe heet je zeg je, Hermanus? Hahaha grappig, dat rijmt op Urbanus, Hermanus van anus… Oh je heet echt Hermanus? En je kan er niet om lachen.. Oh.” Uiteindelijk heb ik hem maar ‘De tettenman’ gedoopt. Daarover later meer.

Ik vond Herman volgens mij destijds op Twitter, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Wat ik wel weet, is dat ik meteen in een deuk lag om zijn blogs. Wat een heerlijke schrijfstijl heeft die man. Hij verzint woorden, knutselt zinnen aan elkaar en overgiet alles met een flinke dosis zelfspot. Tussendoor raakt hij een gevoelige snaar met stukken over zijn jongens en zijn ‘voormaligje’.
Net als ik moest hij het ineens alleen zien te rooien. Maar daar waar ik vrij snel de liefde weer vond, begeeft hij zich nog altijd middenin de jacht. Met wisselend succes, dat is. En dat snap ik niet. Ik geloof namelijk nog geen fractie van de rare fratsen die hij uithaalt als ik zijn blogs moet geloven. Het is gewoon een geweldig lieve kerel en papa met een (naar eigen zeggen en ik moest dit met het pistool op mijn slapen vermelden) prachtlijf. Dus dames, where the hell are you?

Zelfs mijn familie is dol op mijn Herman. De mooiste anekdote is toch wel dat we als gezin op weg waren naar een begrafenis en iedereen een beetje met zijn ziel onder de arm in de auto zat. Ik was, om mezelf wat op te vrolijken, wat oude blogs aan het lezen. Omdat ik uiteindelijk zat te gieren van het lachen, wilde de rest van het gezin wel meegenieten. En zo gebeurde het dat de mislukte dates van Herman ons door de reis heen loodsten op weg naar een verdrietig afscheid.

Ja ik lief Herman de Tettenman.’ Speaking daarover, hoe zit dat nou? Slik snel even die slok thee door, want dit gaat vrouwelijk Nederland niet leuk vinden. Herman noemt borsten, de zachte meisjes die alle respect van de wereld verdienen, tetten! Dat is toch serieus de afknapper van de eeuw? Ik hoop nog altijd dat hij dat niet doet tijdens een intiem onderonsje. “Schatje, kom hier met die lekkere tetten van je.” Iedere vrouw rent gillend weg. Nu ik erover nadenk, dat doen ze dus ook hahaha.. (Sorry H.)
Ik voed hem daarom een beetje op. Inmiddels heeft hij de cursus ‘Hoe om te gaan met vrouwen en hun rondingen’ glansrijk doorstaan, weet hij dat een vrouw het nooit (nooit Herman!) over haar figuur of gewicht wil hebben, tetten borsten zijn, en een vrouw liever hoort dat ze mooi is, in plaats van lekker. Overigens heb ik hem daarmee geboetseerd tot ideale man voor mezelf. Toch jammer dat ik al verkering heb.. *Wink*

Mijn blogliefde en ik, we begrijpen elkaar. Ik hoef mijn scherpe reacties op zijn teksten nooit uit te leggen. Sterker nog, hij overrulet me met enige regelmaat met een nóg gevatter antwoord. En dát lieve H. krijgen maar weinig mensen voor elkaar.

Ik hartje jou ook, mijn Best Online Friend Forever.

Ook meegenieten? Lees mee

Marga, 15 juni 2016