Categorie: Edwin

Geplaatst in Divers, Edwin, Relatie, Toekomst

Rust

Gepost op door readmarga

“Wat zie je er moe uit, gaat het wel goed met je?” Wat hoorde ik het vaak de laatste tijd en wat blijft het antwoord moeilijk  te geven. Met een gezond kind, gezond lichaam, een lieve vriend, een vaste baan, eigen bedrijf, genoeg eten op de plank en geen geldzorgen kun je toch eigenlijk  niet anders dan hier volmondig “ja” op antwoorden. En dat doe ik dus ook meestal, vooral omdat mensen doorgaans niet zitten te wachten op je hele relaas. Of dat relaas niet begrijpen als ik toch weer eens mijn gevoel laat spreken. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik snap het zelf niet eens.

Al jaren is mijn leven een achtbaan van het ene diepte-, naar het andere hoogtepunt. Van afscheid nemen en opkrabbelen, van verhuizen en reizen, van heerlijk samen naar eenzaam alleen, van een traan op een harig hondenhoofd naar een zwaaiend afscheid en van vele kilometers met de kleine man of alleen op donkere snelwegen.

Ik snak naar rust. Naar gewoon thuis, wij met zijn drietjes, met onze harige dochter en met mijn bonusdochters die af en toe aanschuiven. Naar gewoon weer op één plek wonen en de reistas alleen nog hoeven gebruiken als we er samen op uit trekken. En nee ik heb werkelijk niets te klagen en alles voor elkaar.. Dat weet ik want ik tel die zegeningen elke dag. Ik ben alleen zo allemachtig moe…

Lieve schat wat ben ik blij dat je na al die jaren nog steeds geduldig op me wacht. Dat je begrijpt waarom ik het aan Thomas verschuldigd ben om hem niet nu al mee te nemen. Dat je elke keer maar weer luistert naar al mijn zorgen en bezwaren en me vasthoudt als ik weer eens huil om niets..

Om niets, want we hebben alles, huisje(s), boompje en een beestje. Ik zou er alleen zo graag samen eens van willen genieten. Zonder dat continue aanwezige gevoel van het naderende afscheid. Ik wil de tijdelijkheid van ons afschudden en aan het avontuur beginnen. Omdat ik dan eindelijk weet of we het redden. Wij samen, na al die jaren los van elkaar met 160 km tussen ons in.

We zijn allemaal zo verschrikkelijk toe aan rust….

 

Marga, 23 november 2014

Geplaatst in Edwin, Liefde

Molentje

Gepost op door readmarga

In de oase van grijs, wit en beige draait een molentje. Regenboogkleuren die waaien in de wind. Bij elke bries die opsteekt zie ik hem in beweging komen en terwijl de haartjes op mijn armen zich oprichten, hoor ik het vertrouwde geratel.  Het molentje steekt af tussen al dat naturel. Jij kocht het omdat je er altijd al één wilde hebben. “Zo’n molentje hoort bij het strand, ik heb er alleen nooit één gehad.” Ik lachte en stopte het gekleurde plastic ding in het karretje tussen alle door ons uitgekozen en stylisch verantwoorde spullen. Eenmaal thuis richtte ik de tuin in en jij hing met veel liefde je molentje op zijn plek. Precies in het zicht en precies net niet waar ik hem wilde hebben. Alles paste bij elkaar en dan steekt zo’n afschuwelijk molentje er wel erg bij af. Maar je was zo blij en ik hield mijn mond, de tuin is tenslotte van ons samen.
Gek genoeg dwaalde mijn blik steeds vaker af naar het draaiende ding en werd het geratel een geruststellend geluid. En elke keer werd mijn glimlach breder. Omdat het zo ontzettend jíj is. Je had helemaal gelijk. Dit ding hoort bij het strand en het hoort zeker bij jou. In mijn allergie voor kleuren en drukte sla ik soms gigantisch door. En daar ben jij dan met je blije plastic molentje. Ik word blij van jouw gezicht als je er naar kijkt. Net zoals ik ook altijd opvrolijk als ik jou zie. Je geeft mijn leven kleur.
Ik nestelde me dit weekend regelmatig in mijn stoel naast de vuurpot met het vrolijke rondwaaiende regenboogje naast me. En ik realiseerde me dat dit jouw kracht is. Nét even andere dingen doen dan ik had gedaan, heel erg blij worden van kleine dingen en mij laten zien dat het ook anders kan.

Mijn tuin en huis is kleurloos zonder mijn molentje.
Dankjewel dat je me elke keer weer verrast.
image

♡

Marga, 14 september 2014

Geplaatst in Edwin

Thuis

Gepost op door readmarga

De plantjes zijn allemaal flink gegroeid.  De tuin ligt er prachtig bij.  Groen en weelderig staart alles me aan als ik door beide tuinen loop. Mijn vingers aaien de verse blaadjes en in gedachten bedank ik de buurvrouw die in tijden van grote droogte af en toe een gietertje over de schutting gooide.  Mijn meubels glanzen en alles is nog even mooi als toen ik het achterliet. Wat ben ik trots op mijn mooie huisje en wat ben ik er gelukkig ondanks de lange en soms eenzame avonden. Als mijn lief de straat uitrijdt en nog een laatste keer naar me zwaait, draai ik me om, loop naar binnen en snuif de geur van mijn huis op.
Na vier weken aan de kust ga ik weer verder met mijn leven hier.

Ik ben thuis.

Waarom voelt het dan alsof thuis net de straat is uitgereden?

Ik mis je nu al.

X

Geplaatst in Divers, Edwin

Verlangen

Gepost op door readmarga

Acht dagen. Acht dagen waarin de angst toenam dat de geknoopte leidingen een spontane wederopstanding hadden beleefd. Altijd keurig op tijd en nu zoveel te laat. De angst groeide, tegelijk met een klein soort ontoerekeningsvatbare hoop. Het sluimerde, leefde ergens diep van binnen. Als dat grote “iets” dan had besloten dat het toch nog een keer zou gebeuren, dan kun je niet anders dan blij zijn en dat geschenk omarmen.
Vanmorgen bleek zowel angst als hoop ongegrond. Opluchting en tegelijkertijd een vage teleurstelling.

Terwijl de hormonen mijn oren uit gillen snap jij alles wat ik niet zeg. Terwijl ik in elkaar krimp van de pijn en ril van de kou, zeg en doe je zonder woorden al het goede.
Je legt een deken over me heen en zet zwijgend een doos tissues naast me neer.

Een onvervuld verlangen…
Je begrijpt me, zoals altijd.

 

Marga, 1 maart 2014

Geplaatst in Divers, Edwin, Songtekst

…Later

Gepost op door readmarga

Je telt geen dagen meer

Stelt geen vragen meer

En je geluk gaat boven je gelijk

Een opgaande zon cadeau

De kinderen komen zo

Zou dat niet mooi zijn?

Starend naar een glazen bol

Onzekerheid maakt me stapeldol

Zie je jezelf daar samen met mij?

Zijn we samen oud?

Wij en de eeuwigheid

In geslepen goud

Ik zie de toekomst niet

Verschijnen

Zonder jou

Al leef ik wel eens langs je heen

Al praten we wel eens heel gemeen

Als je weg gaat, wordt het koud in mij

We helpen elkaar omhoog

Maar houden het amper droog

Blijven we voor altijd?

Staren naar een glazen bol

Onzekerheid maakt me stapeldol

Je bevriest

Bemint

Verliest

En wint

Je huilt

Je schuilt

Voor mijn sombere buien

Maar we komen er wel

Samen

Je breekt

Verweekt

Vergeet

En leert

Je strijdt

Je verwijt

Je scheldt het kwijt

Maar we komen er wel

Samen

We geven en nemen

Kijken om ons heen

Hopen en dromen

Dat we ergens komen

Zie je jezelf daar samen met mij?

Zijn we samen oud?

Wij en de eeuwigheid

In geslepen goud

Ik zie de toekomst niet

Verschijnen

Zonder jou…

3JS

 

Geplaatst in Afscheid, Edwin, Liefde

LAT

Gepost op door readmarga

“En? Nieuwe liefde inmiddels? Ja? Joh, wat leuk voor je. En nu trouwen, kindjes, samenwonen? Niet? Oh jullie latten? Dat lijkt me nou zo heerlijk he. Als ik die zoutzak elke dag naast me zie zitten, nou dan denk ik wel eens, man ga toch weg. Lekker alleen doordeweeks, geen gezeik, vrouwenseries kijken, boekje lezen, geen rondslingerende sokken en het huis wordt ook niet vies. Lekker hoor, je blijft verliefd want je ziet elkaar bijna nooit. Nou meid, ik benijd je hoor, je hebt het maar mooi voor elkaar.”

Vrijdagmiddag
Nadat mijn smurf naar zijn papa is gefietst prop ik voor de zoveelste keer wat spullen in een tas. Er gaat steeds minder mee. Deels omdat ik meer spullen dáár heb, deels omdat ik geen zin heb in het gesleep. De normaal twee uur durende reis wordt wat uitgebreid door een fijne avondspits en moe en hongerig rol ik tegen achten in mijn andere stad weer uit de auto. Als ik in zijn armen val ben ik de vermoeiende reis meteen weer vergeten. De muziek staat aan, de kachel brandt al speciaal voor mij en op tafel staan lekkere hapjes en een glaasje wijn. We slaan het avondeten en de koffie maar over en duiken meteen in de borrel. Lekker tegen hem aan genesteld praten we de week bij en ik geniet van de warmte van het huis en van hem. Ons viervoetige kind staat met gekruiste pootjes bij de voordeur, dus die nemen we nog even mee naar het strand. Het regent keihard en het is donker dus het kost wat overredingskracht om haar door te laten lopen. Doorweekt en koud komen we terug. Samen zetten we ons beertje onder de douche en als ik op de grond zit met dat bruine frutseltje in een grote handdoek dat genietend haar oogjes dicht doet bij het afdrogen ben ik echt helemaal thuis. Frisgedouched rollen we daarna samen het bed in en ik val ontspannen in slaap met een warm lijf tegen me aan. Even niet alert, niet bang, even niet verantwoordelijk. Er wordt voor me gezorgd.

Zaterdag en zondag genieten we. Veel praten, muziek luisteren, met een boek op de bank met mijn hoofd op zijn been, samen koken, lekker eten, naar de kapper, bij vrienden langs en wandelingen naar en spelen op het strand.

En dan is het zondagavond….

Ik lig nog even tegen hem aan, maar de minuten tikken weg en ik weet dat ik moet gaan. Het afscheid van hem en nu ook van haar is pijnlijk en went nooit…

Eenmaal in de auto veeg ik woest een verdwaalde traan weg en zet de muziek wat harder. Tel je zegeningen, tel je zegeningen, dreunt het door in mijn hoofd. Je hébt tenminste iemand om afscheid van te kunnen nemen.
Al zingend rij ik de avond door, terug naar huis. De weg kan ik dromen.
Twee keer opletten, bij Diemen en bij Muiden.
Bij afrit 3 zwaai ik in gedachten naar Mars, bij Schiphol geniet ik weer van alle lichtjes en eenmaal op de A6 hoef ik alleen nog maar te wachten op míjn afslag.
Na een stukje door de polder parkeer ik mijn zwarte monstertje voor de deur. In mijn blok branden in alle huizen lichten en kaarsen, de buurman zwaait nog even en ik hijs mijn tassen uit de kofferbak. Het is stil, donker en koud in huis.
Even flitst het beeld door mijn hoofd van mijn lieverd met ons kleine knuffeltje op zijn arm.. Zwaaiend…

Op naar weer een stille week…

“Oh meid jij boft maar. Latten, het lijkt me héérlijk. Ik zou echt zó willen ruilen…”

Marga, 10 november 2013

Geplaatst in Edwin, Vakantie

Oorverdovend

Gepost op door readmarga

Drie weken lang elke ochtend, elke avond  en alles daartussenin jouw gezicht. In een franse tent opgekruld dicht tegen elkaar aan in een 1.40 bedje, luisterend naar de regen. Aan het ontbijt, samen op een ligbed, in het zwembad of in een serene rust met allebei een boek en onze handen die elkaar af en toe tegenkwamen als we tegelijkertijd grepen naar hetzelfde blokje kaas. Samen bij de ondergaande zon, aan zee of in het water op 1 luchtbed en samen rond de skottelbraai, allebei met een “biertje”. Elkaar kwijtraken in de supermarkt en wandelen door oude dorpjes met een enthousiast blondje tussen ons in. Ik schreef je iets in dat oude kerkje,  bedankte voor alles wat me gegeven is en we brandden met ons drietjes een kaarsje voor mijn moeder en voor tante Mien “daarboven”. Ik genoot van even weer gewoon een gezin, met ons drieën en met ons vijven. Samengesteld, maar niet minder hecht.
Zingende kinderen op de achterbank tot ze uiteindelijk in elkaars armen in slaap vielen, cocktails op de camping onder het “genot” van kroatische herrie en geschooi om geld..
“Je zou maar papa heten”.

Gezelligheid, spelletjes, wijntjes, chips, heel veel stokbrood, winkelen, uit eten, zwemmen, kilometers rijden met mijn hand op je been, een overtocht met de ferry onder een regen van vallende sterren. Veel lachen, om elkaar, om Thomas in de botsauto’s om maffe teksten tegen buitenlanders in de supermarkt en over je eeuwige “toe maar Beertje”. Af en toe tranen, vele lange gesprekken, en een overdosis aan liefdevolle momenten.

De stilte na je vertrek is oorverdovend…

Marga, 17 augustus 2013