Acht dagen. Acht dagen waarin de angst toenam dat de geknoopte leidingen een spontane wederopstanding hadden beleefd. Altijd keurig op tijd en nu zoveel te laat. De angst groeide, tegelijk met een klein soort ontoerekeningsvatbare hoop. Het sluimerde, leefde ergens diep van binnen. Als dat grote “iets” dan had besloten dat het toch nog een keer zou gebeuren, dan kun je niet anders dan blij zijn en dat geschenk omarmen.
Vanmorgen bleek zowel angst als hoop ongegrond. Opluchting en tegelijkertijd een vage teleurstelling.
Terwijl de hormonen mijn oren uit gillen snap jij alles wat ik niet zeg. Terwijl ik in elkaar krimp van de pijn en ril van de kou, zeg en doe je zonder woorden al het goede.
Je legt een deken over me heen en zet zwijgend een doos tissues naast me neer.
Een onvervuld verlangen…
Je begrijpt me, zoals altijd.
Marga, 1 maart 2014
Readmarga 
En zo is echte liefde,….