Oorverdovend

Drie weken lang elke ochtend, elke avond  en alles daartussenin jouw gezicht. In een franse tent opgekruld dicht tegen elkaar aan in een 1.40 bedje, luisterend naar de regen. Aan het ontbijt, samen op een ligbed, in het zwembad of in een serene rust met allebei een boek en onze handen die elkaar af en toe tegenkwamen als we tegelijkertijd grepen naar hetzelfde blokje kaas. Samen bij de ondergaande zon, aan zee of in het water op 1 luchtbed en samen rond de skottelbraai, allebei met een “biertje”. Elkaar kwijtraken in de supermarkt en wandelen door oude dorpjes met een enthousiast blondje tussen ons in. Ik schreef je iets in dat oude kerkje,  bedankte voor alles wat me gegeven is en we brandden met ons drietjes een kaarsje voor mijn moeder en voor tante Mien “daarboven”. Ik genoot van even weer gewoon een gezin, met ons drieën en met ons vijven. Samengesteld, maar niet minder hecht.
Zingende kinderen op de achterbank tot ze uiteindelijk in elkaars armen in slaap vielen, cocktails op de camping onder het “genot” van kroatische herrie en geschooi om geld..
“Je zou maar papa heten”.

Gezelligheid, spelletjes, wijntjes, chips, heel veel stokbrood, winkelen, uit eten, zwemmen, kilometers rijden met mijn hand op je been, een overtocht met de ferry onder een regen van vallende sterren. Veel lachen, om elkaar, om Thomas in de botsauto’s om maffe teksten tegen buitenlanders in de supermarkt en over je eeuwige “toe maar Beertje”. Af en toe tranen, vele lange gesprekken, en een overdosis aan liefdevolle momenten.

De stilte na je vertrek is oorverdovend…

Marga, 17 augustus 2013