Generaties

Op mijn schoot ligt een album. Op de zwart-wit foto’s met geschulpte randjes kijken in zwart geklede mensen stuurs naar de camera.   In het midden een man met hoed en een grote snor, het brilletje laag op zijn neus.  Naast hem een stevige vrouw in een hooggesloten jurk.  Ze worden omringd door kinderen. Meisjes in een jurkje en jongens in een kniebroek.  Ongetwijfeld de zondagse kledij voor het vastleggen van dit familiemoment.  Mijn blik dwaalt af naar het meisje links.  Krullend haar en een vage glimlach.  Mijn oma…

Mijn oma was een echte oma. Grijs permanentje, bloemetjesjurk, enorme borsten en een eeuwige hartelijke en gastvrije glimlach.  In mijn ogen was mijn oma altijd al oud. Ze was de moeder van mijn moeder en die was al oud, dus mijn oma moet wel stokoud zijn geweest. Ze was slechts 73 toen ze stierf en ik hoop toch echt dat mijn moeder daar ruimschoots overheen gaat.  Je gevoel over wat oud is, verandert met de jaren.  Dat mijn oma ook ooit een jong meisje was daar stond ik nooit bij stil. De vrouw  op de foto met de zwarte jurk was haar moeder. Mijn overgrootmoeder die een totale vreemde voor me is. Twee generaties later is haar gezicht vergeten en zo zal het mij uiteindelijk ook vergaan. 
Ooit is Thomas iemands opa en dan is de vrouw die hem op de wereld zette al lang en breed vergeten. Niets meer dan een bestandje op een verstofte harde schijf en een naam in oude bestanden. 
Al mijn opa’s en oma’s zijn er niet meer. Hun leven is voorbij en de herinneringen aan hun jeugd zijn in het gunstigste geval bewaard gebleven op papier.  Zo heeft mijn vader een dagboek van zijn vader.  Het boekje beslaat twee oorlogsjaren.  Mijn oma, zwanger van haar eerste kind en beiden in spannende afwachting van dat wat komen gaat. Voedsel is schaars dus opa schrijft elke dag wat er gegeten is en hoe het smaakte. Het leven was in alle ellende simpel en eenvoudig. Het boekje is niet meer dan een oude agenda en het lezen van de kleine lettertjes lastig.  Maar wat prachtig om te lezen hoeveel hij van zijn meisje hield, de vrouw die ik slechts ken als demente dame in een opvanghuis die mij nooit herkende en voor wie ik zelfs een beetje bang was. Ook zij is ooit jong geweest.
Als ik Thomas foto’s van mijn jeugd laat zien en hij vraagt “wie is die meneer” terwijl hij mijn opa aanwijst moet ik toch even slikken. Hij vindt het vreemd dat ik ook een opa had voor wie ik de wereld was.

Ooit zal ik de vrouw zijn waarvan slechts een enkeling de naam nog weet en het is slechts een kwestie van tijd voor ook ik vergeten ben…

Marga, 22 april 2014